Het is intussen een dik half jaar dat de wereld het zonder Wouter Droesbeke moet stellen, de Poperingse muzikant die met zijn Texas Café in zijn laatste levensdagen een plaat uitbracht, ‘Leaving in Style’, waarmee hij in stijl kon gaan. Zijn medemuzikanten hielpen hem daarbij. Het afscheid was intens, passeerde langs alle grote radiozenders en in ‘Leef’ van James Cooke. Nu helpen enkele van zijn medespelers nog zo’n buitenbeentje, Geert Six, in ‘De Draak met de Lange Staart’ terugblikken op een jaar dat om nog andere redenen wel heel merkwaardig was.
Geert Six is al jaren de grote roerganger van De Unie der Zorgelozen. Een plek waar er aan sociaal-artistiek theater wordt gedaan. En veel meer dan dat. Tegenwoordig is er ook een straathoekwerkster aan het centrum verbonden. Mensen die elders uit de boot vallen, vinden bij de Unie gehoor. Ze kunnen er even hun zorgen vergeten, even zorgeloos zijn, en ze kunnen er vooral hun stem laten horen. Geert Six regisseert er, hij schrijft er stukken, hij leidt de hele fabriek, maar hij is ook en vooral een speler.
Cabaretvoorstelling
Hij droomde er al jaren van om eens een cabaretvoorstelling te maken. Iets in de trant van Freek de Jonge of Toon Hermans. Hij haalde er Dick Vanhoegaerden bij, die wel vaker muziek schreef bij de voorstellingen van de Unie. Dick is de drummer van De Dolfijntjes, maar ook van Ride This Train en Texas Café, twee projecten van Wouter. Hij haalde er op zijn beurt nog meer mensen bij die met Wouter verwant zijn: Piet Clarysse (Les Sacs à Sacs, Ride This Train, Texas Café), Isabelle Stevens (Texas Café) en Dominiek De Decker (Les Sacs à Sacs). Die laatste stond in het verleden wel eens samen op het podium met Wouter Droesbeke en vervoegde de troepen van Ride this Train toen Wouter noodgedwongen verstek moest geven. Ze staan eindelijk weer eens samen op het podium, maar dan wel zonder Wouter.
Plots hadden we tijd voor dingen die we anders nooit hadden gedaan
“Wouter was erbij toen we de afgelopen twee jaar op tournee gingen met Ride This Train”, zegt Piet Clarysse. “En door de plaat die we aan het eind nog gemaakt hebben met Texas Café en de reportage in ‘Leef’ hebben we niet alleen uitgebreid afscheid kunnen nemen, we hebben ook een heel lange rouwperiode gehad. Waardoor we nu allemaal wel met het verlies kunnen omgaan. Maar goed, hij is wel weg hé. We missen hem alle dagen.”
Voor Isabelle gaat ‘De Draak met de Lange Staart’, niet over Covid-19 op zich, maar over hoe mensen zichzelf zijn kwijtgeraakt. En hoe je onderweg misschien wel de essentie terugvindt. Of Dick Vanhoegaerden zichzelf is kwijtgeraakt, hebben we hem niet gevraagd. Maar we weten wie hij verloren heeft: Wouter. “De omstandigheden dwongen ons opeens om bij de dingen stil te staan”, zegt hij. “Dat had ik zolang niet meer gedaan, even stilstaan bij de dingen. Zonder corona hadden we natuurlijk ook wel stilgestaan bij wat het afscheid van Wouter voor ons betekende, maar nu ging dat plots veel dieper, was het intenser. We wilden die afscheidsplaat maken en dat kon niet zonder af en toe te zondigen tegen de regels. Maar je wist waarom je het deed. Het feit dat we Wouter als een wrak zagen arriveren op een repetitie, om hem even later te zien rondhuppelen.”
Ongelooflijk cadeau
“Daar voelde je hoeveel je elkaar kunt geven, wat je voor elkaar kunt betekenen. Hetzelfde hier met Geert. Hij droomde er al jaren van om eens zo’n monoloog te brengen. Was er geen corona geweest, dan had hij duizend en een andere zaken aan zijn hoofd en was het er niet van gekomen. Het is voor een deel door Covid-19 dat we dit nu doen”, aldus Dick.
Ook Piet Clarysse kijkt vreemd genoeg met een goed gevoel terug op het voorbije jaar. “De coronaperiode was geen cadeau, maar door wat we meegemaakt hebben met Wouter, was het voorbije jaar eigenlijk wel een cadeau. Opeens hadden we tijd om dingen te doen die we anders nooit zouden gedaan hebben. En dan nog eens in dienst van onze beste maat die ging sterven. Voor hem was dat een ongelooflijk cadeau. Maar ook voor ons, dat we dit mochten en konden doen, in deze rare tijd, dat is speciaal.”
Tranen
Geert Six vertelt hoe hij tijdens de repetities van ‘De Draak met de Lange Staart’ soms zat te luisteren naar de verhalen van hoe de muzikanten het voorbije jaar hebben meegemaakt. “En dat was bij momenten zo ontroerend dat ook bij mij de tranen vloeiden”, bekent hij.
Het stuk van Geert Six blikt terug op het coronajaar, maar kijkt ook vooruit. Dat doen de muzikanten ook. “We blijven groeien, individueel zowel als in groep”, zegt Isa. “Ook het rouwen rond Wouter verandert van karakter. Het blijft veel pijn doen, je kan dat niet afsluiten. Het groeit met je mee als een jaarring. Er hangt ook heel veel moois rond. Je kiest er zelf voor hoe je erop terugkijkt. Ik kan beter kiezen nu, die luxe heb ik dan wel.”
Zijn gevoeligheid
Het viertal vormt nu even een eigenaardig kamerorkest dat een intimistisch gevoel tracht over te brengen naar een theaterpubliek. Geert Six vertelt over wat het systeem in het voorbije jaar voor ons betekende en waar het tekortschoot. En de muziek is er om zijn woorden nog aan kracht te laten winnen. “De gevoeligheid die voor Wouter zo belangrijk was in muziek, die lijn trekken we hier zeker door”, zegt Dick. “De centrale figuur is anders. Wat Wouter in Texas Café was, is Geert hier. Maar de de manier waarop iedereen iets creëert vanuit zichzelf en met heel veel aandacht voor de andere, is eigenlijk een manier van werken die we voor een stuk allemaal aan Wouter te danken hebben. Hij was degene die ons altijd enthousiasmeerde. Als er een brandje was, was hij degene die het bluste. Hoewel dit hier heel anders is, dan wat we deden bij Texas Café of Ride This Train, zijn er toch ontzettend veel gelijkenissen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
