De rock-’n-roll bende van Wim: De Dolfijntjes over hun frontman

Volgend jaar vieren ze hun 30ste verjaardag. Het project dat begon als een grap. Om het einde van de verbouwingen ten huize Luc Byttebier te vieren. Maar prompt vielen de aanbiedingen binnen. En voor De Dolfijntjes het wisten, waren ze een (h)echte band. Intussen is al wie Wim heet in de groep, al lang groot genoeg om zijn eigen weg te gaan, maar de vriendschap houdt de vijf samen… al zijn ze inmiddels met acht. De drie aanwinsten zien het als een eer om dat gekke Harelbeekse vijftal te vervoegen.

Wim Willaert (accordeon): “Zonder Wim was ik een ander mens. En omgekeerd ook”

“Ik was 21. Ik had twee keer de eerste kandidatuur rechten gedaan, zonder succes. Daarna volgde het eerste jaar Studio Herman Teirlinck en ook daar was ik weer niet geslaagd, zij het nipt. Achteraf bekeken was het een zegen dat ik drie jaar verloren had, want daardoor belandde ik in een klas met Opbrouck. Het zat er vol piepkuikens die overenthousiast kakelden: Wauw, ik zit in Studio Herman Teirlinck. Eén van hen was die forse verschijning die het ook uitkraaide van de pret: Opbrouck. Echt, de eerste twee maanden kon ik hem niet uitstaan. Tot hij me vroeg om samen iets te doen. We moesten planten spelen voor het kerstexamen. Wij kozen voor een dennenboom. Echt, we hebben daar elkaar door en door leren kennen. Ik denk dat we meer van elkaar geleerd hebben dan van om het even welke leraar. Alles wat we te doen kregen, onderzochten we, doorwroetten we. Ik had nul cultuur, maar hij nam me mee naar dans, theater en musea. En ik wijdde hem dan op mijn beurt in in het nachtleven, dat was mijn specialiteit. Zo zijn we bloedbroeders geworden. Zonder Wim was ik een ander mens geworden. En omgekeerd ook, denk ik.”

Yves Fernandez (trompet & flauwe moppen): “Met een frontman als Wim komt de ambiance vanzelf”

“Hoe ik Wim ken? Iedereen kent Wim. Maar ik ken hem door met hem samen te werken tijdens TV-tunes K.N.T. Revisited, een project dat hij op zijn Wims gemaakt had. Het was toen van bij de eerste repetitie duidelijk dat we elkaar heel goed aanvoelden en dat het heel goed klikte. Het is heel tof om met Wim samen te spelen. Zoals hij zichzelf begeleidt op de piano terwijl hij zingt, er zijn er weinigen die dat kunnen. En ook, hij heeft toffe ideeën, hij durft dingen te doen. Het mag eens zot zijn, en als het niet goed is, zegt hij het ook. Ja, heel leuk. En de nummertjes met De Dolfijntjes, dat is rock ‘n roll, soms helemaal uit de haak, maar aan de andere kant moet er ook gespeeld worden. Het is niet vrijblijvend. Het is een ambiance-ding, maar muzikaal is het wel interessanter dan De Romeo’s. Die ambiance komt gewoon vanzelf. Met Wim als frontman kan dat niet anders. Talent moet je niet wegsteken. Er zijn er velen die willen, maar weinigen die kunnen.”

Luc Byttebier (bas): “Een blinde kon zijn talent zien”

“We zijn allebei van Harelbeke, maar hij is vijf jaar jonger. Op een bepaald moment speelde ik in een bandje, Sorry Paul of zoiets, en we hadden een zanger nodig. Wim was me al opgevallen in Harelbeke. Gewoon op café was hij al anders dan de anderen. Een blinde kon zien dat hij een enorm talent was. Maar Wim was toen pas 15 en ik begin de 20. Op die leeftijd is er een kloof, hé. Ik heb toen mijn stoute schoenen aangetrokken en ben bij hem thuis gaan aanbellen. Zijn vader deed open. Hij zat toen in de gemeenteraad, hij was dé Dirk Opbrouck. Ik zei: Dag, ik ben Luc Byttebier. Ik zou willen vragen of je zoon bij ons in de groep komt zingen. Ik mocht meteen naar binnen en aan tafel plaatsnemen en hij spelde me de regels: zijn zoon mocht niet roken, niet drinken, moest om tien uur thuis zijn en si en la. Maar zo heb ik Wim leren kennen. En bij zijn eerste optreden was het meteen: Wauw, wat is dat? Op zijn 15de kreeg hij direct het publiek mee en was hij ons aan het zeggen: Doe dat eens zo of Dat gaan we gewoon zo doen. Ja, een talent hé. En sindsdien zijn we maten, echt goeie maten.”

Dick Vanhoegaerden (drums): “De naam Wim Opbrouck verkoopt”

“Als je De Dolfijntjes nu vergelijkt met vroeger, zijn we een heel stuk braver geworden, een heel stuk conformistischer. En dat heeft te maken met de al dan niet gekozen maatschappelijke verantwoordelijkheid die met het BV-schap samengaat. Als ik bij wijze van spreken mijn broek afsteek in het midden van het podium en tegen Wim zijn botten ga pissen, dan zal men spreken over het feit dat er tegen zijn botten is gepist. Ze gaan niet over mij praten. Er is niemand die mij kent. En in die zin is dat voor de persoon die ik ben, een zegen. Het is verdomd gemakkelijk om zo’n brede rug te hebben waarachter je je kan wegsteken. Dat we braver geworden zijn, is misschien meer toe te schrijven aan de jaren – we zijn volgend jaar 30 jaar bezig – dan aan zijn populariteit. Die populariteit heeft ook ontzettend veel mogelijk gemaakt. De naam Wim Opbrouck verkoopt, opent ontzettend veel deuren, daar moeten we zeer realistisch in zijn. Zonder hem hadden we nooit op het Festival van Dranouter gestaan.”

Serge Feys (keyboards): “Wim is een Vlaamse en blanke James Brown”

Serge Feys was destijds toetsenist bij TC Matic en ook jarenlang bij Arno. Hij is de oude samoerai van De Dolfijntjes: “Wim is anders”, zegt hij. “En Arno is anders dan Wim, maar ze hebben één ding gemeenschappelijk: de manier waarop ze hun publiek bespelen, bij de kraag vatten. Eenmaal zij een stap op dat podium zetten, zijn dat andere mensen. Dat zijn entertainers. Ik heb een ongelooflijk respect voor Wim. Ik heb hem al in alle soorten gedaanten gezien. Van Bake Off tot zware theaterstukken, ik heb hem zelfs al zien dansen. Het was al lang dat we zeiden: we moeten eens iets samen doen. En toen hij me vroeg voor De Dolfijntjes, was ik meteen gecharmeerd. Eigenlijk is hij een Vlaamse en blanke James Brown. Hij begint aan een nummer, gaat naar links, dan naar rechts, hij fladdert rond op dat podium als een jong vogeltje en wij kijken naar elkaar en we weten niet waar we gaan uitkomen. Of plots kondigt hij een nummer aan dat niet op de setlist staat… Om bij De Dolfijntjes te spelen, moet je wakker zijn. Mensen denken dat we een ambiancegroepje zijn, maar de arrangementen zijn veel complexer dan je zou denken.”

Marc De Maeseneer (sax): “Wim is een waanzinnig goeie muzikant”

“Bij De Dolfijntjes draait er veel rond Wim, maar het is toch echt wel een groep. Hij is wel degene die de knopen doorhakt. Iemand moet de leiding nemen. Precies daardoor werkt het zo goed. Iedereen heeft zijn inbreng en Wim houdt daar rekening mee, maar hij neemt de beslissingen. En ik merk dat iedereen van de groep vertrouwen heeft in hem. Het klopt gewoon. Ook al omdat Wim een waanzinnig goeie muzikant is. En hij heeft smaak. Wat maakt hem een goeie muzikant? De dingen die je niet kunt leren, heeft hij. Het gevoel. De manier waarop hij op dat klein orgeltje speelt bijvoorbeeld, de touché, de timing… Hij heeft ook goeie oren. Hij hoort wat er fout loopt rondom hem. En zijn energie en zijn uitstraling maken hem tot frontman. Hij heeft ook de durf om de leiding te nemen, terwijl hij me toch bescheiden lijkt. Maar hij durft door te gaan. Omdat hij wil dat het goed is. Hij wil kwaliteit. Er zit zoveel in hem, dat ik me kan inbeelden dat het soms lastig moet zijn om hem te zijn.”

Marc Holvoet (gitaar): “De Dolfijntjes is voor hem een uitlaatklep”

“Wim kan alles, hé. Als hij iets aanpakt, doet hij het. Hij tekent, hij schildert, hij schrijft, hij maakt muziek. En het moet allemaal in orde zijn. Dat gaat hem allemaal goed af. Hij kan goed piano en accordeon spelen, zingen… Hij heeft het allemaal in zich. Dat acteren! Jongens, ja… De stukken die ik gezien heb met hem… Pfff. Echt, alle respect, het is een enorm talent. Voor ons is het leuk dat hij altijd tijd is blijven maken voor De Dolfijntjes. Uiteindelijk hoefde hij dat niet te doen, hé. De carrière van de Wimmen was op de duur zo uitgegroeid dat ze De Dolfijntjes beroepsmatig niet nodig hadden, veronderstel ik. Maar uiteindelijk wilden ze dat blijven doen. Doordat we de eerste jaren samen zoveel hadden opgetreden, waren we vrienden geworden, maten. Ik weet nog dat er op een gegeven moment al gekscherend gezegd werd: Als er één van de vijf originele leden wegvalt, stoppen we er helemaal mee. Ik denk dat het de vriendschap is die de band in stand houdt. Het is voor Wim een beetje een uitlaatklep, denk ik.”