81 jaar is hij ondertussen, maar dat zou je hem niet geven. Hubert Minnebo is nog altijd actief als kunstenaar. “Enkel het gieten van mijn beelden doe ik niet meer zelf”, klinkt het. Hubert wordt ondertussen al jaren geassocieerd met Stalhille, waar hij woont. Maar hij groeide op in Oostende, organiseerde hier zijn eerste tentoonstelling en is ook ieder weekend in de badstad te vinden.
Met Hubert Minnebo aan boord van de Mercator gaan, dat is meteen herinneringen ophalen aan verre reizen. De Mercator zeilde de hele wereld rond, maar Minnebo ook. We houden halt bij een kaart van Hawaï. Jawel, ook die verre uithoek bezocht de kunstenaar. Maar thuiskomen, dat doet hij even graag.
Hoe ben jij in Oostende beland?
“Ik ben geboren in Brugge. Toen ik drie maanden was, werd mijn papa gemobiliseerd en vluchtte mijn moeder naar Ruddervoorde. Uiteindelijk kwamen we in 1946 in Oostende wonen. Dat was in de Arsenaalstraat, een straat die de dag van vandaag zelfs niet meer bestaat. De straat bevond zich aan het Maria Hendrikapark, aan het einde van de Gistelsesteenweg. De trein splitste zich daar; het ene deel reed naar Torhout en het andere naar Brugge. Dat vond ik plezant. (glimlacht) Ik heb daar heel graag gewoond en hou er mooie herinneringen aan over. Uiteindelijk werden wij onteigend voor de bouw van de autosnelweg en verhuisden we naar de Spaarzaamheidstraat. Ik woonde tot 1974 in Oostende en verhuisde daarna naar Stalhille, waar ik nu al 51 jaar woon. Maar ik heb nog steeds een appartement in Oostende. We zijn hier bijna elk weekend.”
Je organiseerde hier ook je eerste tentoonstelling.
“Klopt. Mijn moeder was een sterke vrouw en zij wilde dat alle kinderen een vak leerden. Ik ging dus naar de Koninklijke Stallingen, waar toen de vakschool gevestigd was. Toen ik twaalf was, mocht ik naar de academie. Uiteindelijk stelde ik op 18-jarige leeftijd voor het eerst tentoon in de Taptoegalerij. Ik stelde er schilderijen tentoon en die werken waren eerlijk gezegd niet 100 procent. (lacht) Maar ach, dat was niet zo erg. Na mijn legerdienst kon ik naar Parijs, waar ik blote madammen kon tekenen. Dat kon hier toen niet! Ik had toen ook geen centen en als kunstenaar betekent dat uiteraard dat je ook geen goed materiaal had. Ik tekende dan maar op dagbladpapier. Ik ben dan trouwens opnieuw gaan studeren en volgde een lerarenopleiding. Ik gaf uiteindelijk vijftien jaar les in Oostende.”
Op wat ben je het meeste trots in je carrière?
“Ik ben heel tevreden en heel gelukkig dat ik al 63 jaar lang exposeer. De bronzen beelden waren heel belangrijk. Zo maakte ik enkele monumentale beelden die over de hele wereld te zien zijn. Saoedi-Arabië, Japan…”
Ben je vandaag nog actief?
“Jazeker. Maar iets minder. Vroeger goot ik ook al mijn beelden zelf, maar dat is zwaar werk waar je minstens drie personen voor nodig hebt. Ik vind daar geen mensen meer voor. Mijn jongere broer zegt dat hij twee dagen in de zetel moet bekomen als hij komt helpen. (lacht) Dus dat laat ik nu doen in een gieterij.”
Vanwaar haal je je inspiratie?
“Hoe meer je werkt, hoe makkelijker dat wordt eerlijk gezegd. Dus inspiratie vind ik vaak in mijn eigen leven, mijn directe omgeving. Ik heb ook altijd heel veel gereisd en ook daar vind ik veel inspiratie. Mijn favoriete bestemming was altijd al Azië. De manier van leven en denken ginder is zo verschillend. Het boeddhisme vind ik ook bijzonder interessant. Ik reisde veel, maar keerde ook altijd heel graag terug. Ik woon al jaren in Stalhille in een oude boerderij aan het kanaal. Ik zou wel graag nog een grote reis maken. Ik heb nog niet alle deelstaten van India bezocht. Nepal staat ook op de lijst.”
“Ik ben geen moeilijk man, integendeel: ik ben een echte positivo”
Aan welke reis koester je de mooiste herinneringen?
“We bezochten Vietnam net toen het land nog geen vier maanden open was. Schitterend. West-Tibet zal me ook altijd bijblijven. Daar bezocht ik een van de meest heilige bergen, op 5.100 meter hoogte.”
Je bent ereburger van Jabbeke geworden. Trots?
“Ik had er nooit aan gedacht, eerlijk gezegd. Ik ben nog maar de vierde persoon. Ik sta daar in het rijtje met mensen als Hugo Broos en Johan Museeuw. (lacht) Nee, ik ben méér dan trots. Ik ben fier en heel blij, ik vind het echt een hele grote eer. En dat voor een gewoon artiestje, een beeldhouwer dan nog.”
Wat maakt jou gelukkig?
“Dat mijn vrouw Cris nog altijd mijn muze is, dat maakt mij gelukkig. Dat ik nog steeds een gezond man ben, die kan werken en genieten van het succes dat ik nu krijg. Mijn vrienden, kinderen en kleinkinderen zien… Ik ben geen moeilijk man, integendeel: ik ben een echte positivo. Wat win je ermee om altijd triest te zijn? Weet je, er was ooit een diefstal in Knokke, waar ik mijn juwelen tentoonstelde. Mijn vrouw trok het zich heel erg aan, maar na een paar uur dacht ik al: oh ja, ik zal wel gewoon nieuwe maken. Die gestolen juwelen heb ik trouwens nooit teruggezien…”
Bio
Hubert Minnebo (81) is geboren in Brugge, groeide op in Oostende en woont nu al jaren in Stalhille. Hij is getrouwd met Cris Lefebvre. Hubert heeft een dochter en een kleinkind, vier pluszonen en twaalf pluskleinkinderen. Hij debuteerde als schilder, maar is het meest bekend door zijn beeldhouwwerken en gouden juwelen. Hij stelde tentoon over de hele wereld. In 2008 liep er een overzichtstentoonstelling in de Venetiaanse Gaanderijen. In zijn vrije tijd gaat hij stappen en fietsen.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
