Wim Opbrouck verovert Oostende met… een walvis en een film: ode aan de aangespoelden en aan de zee

Vrijdag wordt zijn gi-gan-ti-sche walvis geïnstalleerd vlak voor het Kursaal in Oostende. Een bijzonder sociaal-artistiek project. En zaterdag gaat op het Film Festival Oostende ‘Like They Walk on the Moon’ in wereldpremière. Een project waar hij zes jaar aan werkte met regisseur Frederik Carbon. Een film die niet te pitchen is: documentaire, concertfilm, een odyssee?

Wim Opbrouck (55): acteur (momenteel Arcadia, Chantal 3, de nieuwe Nederlandse reeks Elixir…), presentator (Bake off), muzikant (al zo’n 20 nummertjes in zijn telefoon voor een nieuwe plaat met de Dolfijntjes), tekenaar (zie het boek Openbare Werken), bezieler van het Provinciaal Hof van de West-Vlaming in Brugge en nu ook co-creator van de film Like They Walk on the Moon, in een regie van Oostendenaar Frederik Carbon. Maar eerst laten we de bezieler van de ‘aangespoelden’ uitleg geven over zijn walvis.

Wim Opbrouck: “Twee jaar geleden exposeerde ik naast mijn plastisch werk een walvis van 16 m lang, 3 meter breed en 2,5 meter hoog, een exacte kopie van een bultrug, in het Gentse Museum Dr. Guislan. Een plek waar mentaal welzijn belangrijk is, een plek voor outsiders. En ik voel me ook wel een beetje een outsider. Een plek voor aangespoelden, zoals een walvis ook kan aanspoelen. Noem het geen kunstobject, het is eerder een sociaal-artistiek project. En die bultrug werd en wordt nu ook in Oostende laag op laag zwart geschilderd. Dit doe ik samen met vluchtelingen, mensen in een depressie, ouders van kinderen met autisme… Nu spoelt hij op 31 januari aan in Oostende, daarna hoop ik via crowdfunding dat hij verder kan reizen door België en misschien wel door de hele wereld, liefst in kwetsbare wijken van steden als Charleroi, Marseille… Hij kan niet zwart genoeg worden… nóg een couche en nóg een couche… Als ritueel.”

Poëtisch project

Like They Walk on the Moon – de werktitel was De Elfde Provincie – is een project in eigen beheer – Wim Opbrouck is samen met Tania Berkovitch producent – waar bijna zes jaar aan is gewerkt. Als er een etiket moet worden opgekleefd is het een ‘auteursfilm’: een poëtisch project. Net als Wims walvis onder de auspiciën van Opbroucks IOBZ, Instituut voor Onderzoek naar de Betovering der Zee. En naar het ‘acute lijden’ van de zee.

“Waarom Route 66 opzoeken? Onze Brugsesteenweg heeft dezelfde macadamromantiek”

Opbrouck: “Voor de film wilden we het avontuur niet zoeken in de Stille Zuidzee of zo, maar in ónze territoriale wateren. Naar mijn dada: waarom Route 66 opzoeken, de Brugsesteenweg heeft dezelfde macadamromantiek. Weet je, aanvankelijk wilde ik een documentaire maken over de Belgica (Belgisch onderzoeksschip waarmee ontdekkingsreiziger Adrien de Gerlache in 1897 op expeditie trok naar Antarctica, red.), maar ik kreeg het aan de straatstenen niet verkocht. Waarop ik mij inwerkte in onze Elfde Provincie, met het typisch Belgische kluwen met al zijn bevoegdheden. En dat is uiteindelijk de film geworden. Met logistieke steun van de offshorewereld, ook duidelijk aanwezig in de film. (enthousiast) Wat op zee gebeurt, welke certificaten je nodig hebt: het is enorm. Er zit ook ontzettend veel poëzie in de film. Dan klim ik 115 meter hoog in een windmolen om uit Moby Dick (roman van de Amerikaanse schrijver Herman Melville uit 1851 over de jacht op de witte potvis Moby Dick, red.) voor te lezen, dan is er een performance van drie muzikanten op een totaal geïsoleerd Elia-platform, op het ‘stopcontact van de Noordzee’… En we proberen samen met het Brussels Philharmonic het ‘Poco Adagio’ uit de orgelsymfonie nr. 3 van Camille Saint-Saëns uit te voeren op een zandbank in Koksijde tot de zee de zandbank weer inneemt.”