Waregem Koerse door de ogen van huisfotograaf Piet Eggermont: “Het paardenrennen is het peper en zout van mijn leven”

Na een jaar coronapauze draven de paarden komende dinsdag voor de ogen van duizenden toeschouwers opnieuw over de Waregemse hippodroom. De hoogmis van de Belgische paardensport vindt al voor de 173ste keer plaats en sinds eind jaren zestig van de vorige eeuw is de familie Eggermont er als huisfotograaf aan de slag. Wij lieten hen hun meest memorabele beelden opdiepen.

Piet Eggermont (60) vormt de vierde generatie fotograaf binnen zijn familie en de derde die op Waregem Koerse actief is. Ik was amper zes jaar oud toen ik er mijn eerste foto’s maakte”, glimlacht hij. “De organisatie had in 1966 het fotofinishtoestel van de Olympische Spelen van Tokio in 1964 gekocht om er de aankomsten van de paardenrennen op de hippodroom mee in beeld te brengen. Ze gingen op zoek naar iemand die het kon bedienen en kwamen zo terecht bij mijn vader Dirk en grootvader Ruben.”

“Ik was amper zes jaar toen ik hier mijn eerste foto’s maakte”

Piet mocht al snel mee naar Waregem Koerse en kreeg van zijn vader prompt een fototoestel in de handen gestopt. “De rest is eigenlijk geschiedenis. Zo heb ik de liefde voor fotografie én paardensport opgedaan en die passie is nooit meer gestopt.”

Twee mensen dankbaar

Het bewuste fotofinishtoestel deed twintig jaar lang dienst, maar Piet is ondertussen meer dan vijftig jaar actief op de hippodroom. “Tijdens Waregem Koerse bedien ik enerzijds het ondertussen digitale fotofinishtoestel, anderzijds sta ik tijdens de Steeple Chases op het terrein. Ik heb mijn vaste plekjes om de jockeys en hun paarden te vereeuwigen: aan de Gaverbeek, aan de voet van de Ierse Berm… Eigenlijk ben ik al ruim een halve eeuw een bevoorrechte getuige, met dank aan twee mensen: eresecretaris Joseph Van den Broecke die onze familie de kans gaf om het allereerste fotofinishtoestel te bedienen en wijlen baron Jean Casier, die me de finesses van de paardensportfotografie bijbracht.”

Aan stoppen denkt Piet nog lang niet. “Het paardenrennen is het peper en zout van mijn leven”, glimlacht hij. “Ik zou heel graag de tweehonderdste verjaardag van Waregem Koerse meemaken, in 2047. Dat zal waarschijnlijk niet meer als fotograaf zijn, maar wel als trotse toeschouwer.”

Helemaal bovenaan vindt u Piets belangrijkste foto ooit. “We schrijven 1987, lang voor digitale fotografie zijn intrede deed. Toch slaagde ik er in om toen de perfecte foto te nemen: het gras was nog onaangeroerd, de paarden zweefden prachtig boven de Gaverbeek, de weerspiegeling in het water is rimpelloos en de tribunes zaten afgeladen vol. Het paard centraal in beeld was dan nog eens eigendom van Waregemnaar Walter Kemseke. Dit beeld bevat alles waar Waregem Koerse voor staat: veel volk, mooi weer en spektakel. In internationale paardensportmiddens is deze foto wereldberoemd. Hij is van Singapore over Kenia tot in de Verenigde Staten te bewonderen. Daar ben ik best trots op.”

“Dit beeld dateert uit 1967. Ik zat naast mijn vader aan de rand van de Gaverbeek, veilig beschut onder een klein brugje. Het hele spektakel maakte erg veel indruk op een zesjarige: de aanstormende paarden, de sprong over het water, de duizenden mensen in het publiek. We konden de paarden haast aanraken. Ik had toen twee toestellen bij: een om zwart-witfoto’s te maken en eentje om kleurendia’s te schieten. Op mijn foto zie je de volgepakte oude tribune, maar op de voorgrond heerst er chaos. Waarschijnlijk kwam een jockey net voor ik afdrukte ten val en moesten de andere paarden zo snel mogelijk in bedwang gehouden worden.”

“Mijn papa met het ondertussen legendarische fotofinishtoestel aan de slag. Rond zijn nek bengelt een lichtmeter, want de beelden van de nek-aan-nek-racende paarden moesten altijd haarscherp en goed belicht zijn. Winst of verlies – en een pak gokinkomsten – hingen ervan af. In 1986 werd het toestel vervangen door een model met elektronische tijdsmeting en sinds 2006 verloopt alles digitaal. Maar ook dat apparaat bedienen wij nog altijd.”

“Een beeld dat van begin jaren zeventig moet dateren. Je ziet een volgepakte hippodroom met de fanfare die onder een stralende zon voorbij marcheert. Maar vooral het torentje valt me op. Van daaruit werden de finishfoto’s genomen en helemaal bovenaan bevond zich ook een donkere kamer. Daar leerde mijn vader me foto’s ontwikkelen. Dat moest allemaal erg snel gaan: vaak was de finishfoto binnen de minuut klaar. Digitale fotografie avant la lettre. (knipoogt) Het beeld van toen valt in niets meer te vergelijken met de huidige situatie. Enkel de Ierse Berm is nog dezelfde.”

“Er wordt altijd gezegd dat Waregem Koerse elk jaar opnieuw geluk heeft met het weer, maar deze foto bewijst dat het ook eens kan tegenslaan. Eind jaren zestig regende het de hele namiddag pijpenstelen, wat zich vertaalde in een veel lagere opkomst en een zee van paraplu’s en regenjassen. Maar gelukkig blijft dergelijk herfstweer meestal in de kast tijdens het jaarlijkse hoogtepunt. God kijkt graag naar de paardenkoers.” (glimlacht)

“Een unieke foto. Slechts een handvol mensen waren op de hoogte dat de oude tribune, die begin jaren dertig van de vorige eeuw werd gebouwd, die dag gesloopt zou worden. De afbraakwerken moeten in 1991 of 1992 plaatsgevonden hebben. Ik herinner me nog dat ik telefoon kreeg van Joseph Van den Broecke met de melding dat ik meteen naar de hippodroom moest komen. Ik heb toen alles laten vallen. Tot op de dag van vandaag beklaag ik me dat niet.”

“Toen was corona nog iets onbekends… In 2019 won Calisco De Kerser van de stal Ecurie des Dunes de Grote Steeple Chase van Vlaanderen. Door mijn jarenlange ervaring weet ik ondertussen alle goeie plekjes langs het parcours zijn en waar ik wanneer moet zijn. Deze foto geeft de grootsheid van de overwinning weer. Het paard in volle galop, jockey Patrick Quinton die het van geluk uitschreeuwt, de massa toeschouwers op de achtergrond… Een prachtig beeld.”

“Nu is het amper nog voor te stellen, maar in de jaren tachtig en begin jaren negentig waren valpartijen en zwaargewonde paarden vaker regel dan uitzondering. De situatie is ondertussen gelukkig fel verbeterd. Gewonde dieren komen amper nog voor. Veertig jaar geleden was de Gaverbeek ook effectief nog een echte béék. Nu is die veel beter aangelegd. Ik herinner me nog dat ik begin jaren negentig in mijn winkel in hartje Waregem een dame over de vloer kreeg die specifiek naar foto’s van vallende paarden vroeg. Ik rook meteen onraad en hield de boot af. Uiteindelijk kwam ik te weten dat het om de toenmalige partner van Michel Vandenbosch (GAIA) ging. Op die manier wilde hij bewijsmateriaal verzamelen…”