Voorzitter Philippe Monseweyer klaar voor 50ste Paulusfeesten in Oostende: “Een gratis feest in de stad, dat is ons DNA”

Op woensdag 9 augustus gaan voor de 50ste keer de Paulusfeesten van start. Voorzitter Philippe Monseweyer (67) werkt al voor de 45ste keer mee aan Oostendes grote stadsfestival. “Als we straks mooi weer hebben, dan zijn de feesten voor ons al voor de helft geslaagd”, blikt hij vooruit.

Philippe heeft iets met boten, want tot zijn pensioen drie jaar geleden werkte hij voor waterbouwkundig bedrijf DEME in Zwijndrecht. “Een maritieme job, maar ik zat op de technische dienst. Ik behoorde niet tot het varend personeel, al mochten we natuurlijk wel eens meevaren.”

Je bent al héél lang betrokken bij de Paulusfeesten.

“Van de eerste keer dat ik er bij was, moest ik direct meehelpen. Dat moet 45 of 46 jaar geleden zijn. Ja, we worden oud, hé (glimlacht). ‘t Kroegske van Iwein Scheer, de stichter van de feesten, was mijn stamcafé. Zo ging dat eind jaren 70-begin jaren 80: alle vaste stamgasten werden ingelijfd als medewerker aan de Paulusfeesten. Ik stond toen aan de tap.”

Hoe zagen de feesten er toen uit?

“Heel anders dan nu. Het was meer een folklorefeest. Zo was er het huwelijk van een visserskoppel, Stierman Lèèze en de dochter van Lange Tjèes. En verder volksspelen, zoals touwtrekken, allerhande kinderanimatie… Echt een volksfeest. In de jaren 80 zijn de optredens er snel bij gekomen. Maar het volkse karakter bleef wel.”

De Paulusfeesten evolueerden naar een muziek- en straattheaterfestival. Vanwaar die omwenteling?

“Tja, hoe gaat dat? Je ziet dingen van anderen, probeert zaken uit en het publiek evolueert mee. Je merkt dat iets succes heeft en van het een komt het ander. In het begin draaide alles rond Iwein, maar met de jaren kwamen er ook andere mensen en dus meer visies. Dat leidt ook soms tot wrijvingen hoor. Zo vond Iwein het op een bepaald moment niet meer echt zijn ding. Hij ondersteunt ons nog, maar is niet meer de trekker.”

“Soms is de voorbereiding leuker dan de feesten zelf”

Jijzelf evolueerde wel al die jaren mee.

“Ja, ik ben er sindsdien onafgebroken bij. Zelfs toen we tien jaar in Duitsland woonden, kwamen we elk jaar terug om te helpen op de feesten. Van 1992 tot 2007 was ik voorzitter, daarna moest ik een stap terug zetten omdat ik voor mijn werk veel in het buitenland vertoefde. Maar ik bleef wel meewerken. Ik ben nu sinds twee jaar weer voorzitter, maar geef met deze editie de fakkel door aan Pascal Baele. Ik blijf nog twee jaar in het bestuur, dan loopt mijn termijn af. Daarna denk ik het bestuur te verlaten, maar wel te blijven meewerken. Maar zeker is dat nog niet.”

Wat is er zo leuk aan de Paulusfeesten?

“Dat is een deel van je leven. De mensen van de Paulusfeesten zijn een stuk familie geworden. We zijn drie weken samen op dat plein en doen daar ons ding. De voorbereiding is soms aangenamer dan de feesten zelf. Ik zou dat niet meer kunnen missen.”

Je mooiste herinneringen?

“Dat zijn er veel hoor. Het legendarische optreden van Lucy Loes op de Amandine in 2002 was een mooi moment, maar ik denk ook aan vele momenten waar het grote publiek niet bij is. Eind jaren 90 trad een Colombiaanse salsagroep op, met 20 dames in matrozenpakje. Achteraf hielden ze een privé-optreden voor de medewerkers. Dat is een mooie herinnering. Of toen we Preuteleute vroegen in hun beginjaren. We planden dat optreden eerst in het Onze-Lieve-Vrouwcollege in de Kaaistraat, tot de directeur begon te steigeren. Preuteleute in een katholieke school, was dat wel een goed idee? We programmeerden ze dan maar net voor Lucy Loes op het groot podium… en sindsdien is het hek van de dam.”

Al die jaren organiseren, dat is toch niet te onderschatten?

“We zijn met een hele bende. We hebben een kern van een 20-tal mensen. We spreken af dat we niet elke avond van dienst zijn, zodat wij zelf ook eens kunnen doorzakken. Wij komen ook wel eens mensen tegen die we al een jaar niet meer gezien hebben. Van de vorige Paulusfeesten dus. De laatste jaren hou ik het minder lang vol, maar tot voor een jaar of vijf ging ik nooit naar huis voor het licht was.” (lacht)

Vinden jullie makkelijk de nodige vrijwilligers?

“Dat wordt steeds moeilijker. In vergelijking met 25 jaar geleden zijn er ook veel meer alternatieven. In de regio is er ieder weekend wel iets te doen. En dat voelen wij. Eigenlijk is het een logische evolutie. Vrijwilligers vinden voor de bar valt nog mee. Dat doen veel mensen graag. Een eetkraam is al moeilijker en voor het logistiek dorp is het helemaal moeilijk om mensen te vinden. Daar voorzien we dan ook onze vaste medewerkers. Nu al moeten we sommige medewerkers een vergoeding geven, zoals stewards of wc-personeel. Misschien zullen we dat vroeg of laat nog moeten uitbreiden, maar dat wordt niet evident met onze 300 medewerkers.”

Blijven de Paulusfeesten gratis?

“We krijgen een bijdrage van de stad en er is sponsoring, maar voor de rest is het de verkoop van de pintjes die het moet doen. Het is heel simpel: zeven dagen slecht weer, dat is een horrorscenario. Als de hele week de zon schijnt, zeggen wij: oef. Dan hebben we wat reserve en kunnen we het volgende jaar eens een zottigheidje doen. En we leven van de zottigheidjes, hé (lacht). Slecht weer hypothekeert de volgende editie. Maar het is natuurlijk de bedoeling dat de Paulusfeesten gratis blijven. Dat is ons DNA: een gratis feest in de stad. Dat was het verschil in visie waardoor eerder dit jaar een groep medewerkers afhaakte. Na de corona-editie van 2021, waar de pleinen afgesloten waren, begonnen zij eraan te denken alles af te sluiten en betalend te maken. Een visieverschil, dat gebeurt. Maar wat mij betreft, moeten de Paulusfeesten zo lang mogelijk gratis blijven.”