Dichter Hervé Deleu waagt zich aan eerste roman

Op zaterdag 2 december stelt Menenaar Hervé Deleu (70) zijn boek ‘De vissende hond’ voor in de bibliotheek van Menen. Nadat hij als poëzieschrijver al veelvuldig erkenning kreeg voor zijn dichtbundels, presenteert de voormalige onderwijzer en schooldirecteur nu zijn eerste roman.

‘De vissende hond’ vertelt het verhaal van Rheve, een man op leeftijd, die er stellig van overtuigd is dat hij een hersentumor heeft. Hij laat alles vallen en besluit om te profiteren van de tijd die hem nog rest. Zoals een hond probeert om in de ondergaande zon nog een visje te verschalken, zo hengelt Rheve naar de geluksmomenten die hem nog resten. Het is een cynische, filosofische, humoristische maar bovenal liefdevolle poging om te ontsnappen aan het onafwendbare.

“Het beeld van de vissende hond is een reisherinnering die me altijd is bijgebleven”, vertelt Hervé. “Toen ik jaren geleden op reis was in Kroatië, zag ik bij zonsondergang een hond langs de waterlijn die met zijn poot tevergeefs probeerde om een vis uit het zeewater te scheppen. Ook het personage in mijn boek probeert met vallen en opstaan het geluk te scheppen.”

Eerste prijs

Hervé Deleu kwam pas op late leeftijd naar buiten met zijn werk. Sinds hij 14 jaar geleden met pensioen ging, kon hij meer tijd besteden aan het schrijven. Vijf jaar geleden bracht hij een eerste dichtbundel uit, al snel gevolgd door andere bundels. Met zijn poëzie kon de Meense dichter verschillende prijzen, nominaties, juryvermeldingen en ereprijzen in de wacht slepen.

“Signeren op de Boekenbeurs was toch een moment om van te genieten”

“Ik was al geruime tijd met poëzie bezig, toen ik in 2012 voor het eerst deelnam aan een poëziewedstrijd in Rotterdam. Totaal onverwacht kaapte ik er de eerste prijs weg. Die prijs heeft me enorm gemotiveerd om verder te gaan met dichten en om mijn werk te publiceren, al dan niet in eigen beheer”, blikt hij terug. “Mijn eerste bundel ‘De geur van de maan’ verscheen in 2013. Daarna volgden ‘(Wan)hoop’ in 2015, ‘Ruikend naar baby’s’ en ‘Maiandros’ in 2016 en ‘In het goud van ‘t ochtendrood’ in 2017. Poëzie schrijven is tamelijk intens en vergt veel concentratie.”

“Elk woord moet correct zijn en je bent aan een vast stramien gebonden. Daarom schreef ik ter compensatie korte prozaverhalen, die ik in 2014 bundelde in ‘De blonde engel’. In 2016 schreef ik als co-auteur mee aan de estafetteroman ‘De dag dat Emmanuel Dedeckere, heer van stand, in Brugge begraven werd’. Voor deze unieke West-Vlaamse roman werd ik samen met 24 andere collega-schrijvers geselecteerd uit 52 kandidaten om een hoofdstuk voor het boek te schrijven.”

Boekenbeurs

Als logisch vervolg van dit geslaagd estafette-experiment ligt nu de eerste roman van Hervé Deleu op de boekenplank. “Het boek werd al goed onthaald op de voorstelling in mijn geboortestad Wervik”, weet Hervé. “En de uitgever nodigde me uit om te signeren op de Antwerpse Boekenbeurs. Ik heb er volk genoeg gezien, maar misschien kwam dat omdat ik niet ver van K3 zat. Op de Boekenbeurs draait alles rond kookboeken, sportboeken, shockerende thema’s en gevestigde namen, de rest van de auteurs zit er maar bij om het eens mee te maken. Ik vond het leuk om er eens bij zijn, het was toch een moment om van te genieten. Even heb je het gevoel echt een auteur te zijn. Maar ik wil me helemaal niet meten met een naam als Willy Spillebeen.”

“Ik heb het nadeel dat ik pas laat met schrijven begonnen ben, te laat om nog echt naam te maken”, beseft Hervé. “Nog altijd ben ik mijn eigen weg aan het zoeken. Ik kan ook niet leven van mijn schrijfsels, maar het doet wel deugd als iemand je boek koopt en dan zegt ‘ik heb het graag gelezen’. Ik heb mijn carrière in het onderwijs gehad. Mocht ik herbeginnen, ik zou het niet anders doen. Met wat ik de afgelopen vijf jaar al bereikt heb, ben ik heel tevreden. Ik hoop nog enkele jaren te publiceren. Ik ben al volop aan het schrijven voor mijn volgende roman.”

“Mijn grote liefde ligt nog altijd bij de poëzie, al brandt dat liefdesvuur nu wel op een lager pitje. Dit jaar heb ik toch nog een vijftiental gedichten geschreven. Ik schrijf nu poëzie om rust te komen, als een welgekomen afwisseling om even de druk van het romanschrijven van me af te zetten”, besluit de woordkunstenaar. (Carlos Berghman)