Als Frankrijk-kenner is VRT-journalist Steven Decraene (46) vertrouwd met het wel en wee van onze zuiderburen. In het boek ‘En Route’ laat hij ons letterlijk en figuurlijk meekijken achter de schermen, met een unieke blik op het land. Onbewust is het ook een terugkeer naar zijn roots. “In Frankrijk zien ze ons graag komen.”
Frankrijk is al jaren de favoriete reisbestemming van de Belgen. Meer nog: uit officiële cijfers blijkt dat er drie keer meer richting la douce France wordt getrokken dan naar Spanje, de nummer twee in het lijstje. En toch weten we niet zoveel van onze zuiderburen, besefte VRT-journalist Steven Decraene de afgelopen jaren.
Nadat hij zijn journalistieke loopbaan begon bij WTV en daarna naar VTM verkaste, werkt Steven Decraene al sinds 2006 voor de openbare omroep. Vanaf 2015 is hij de vaste correspondent in Frankrijk voor het journaal. Daar volgt hij elk nieuwsfeit: van de aanslagen tot bosbranden en de verkiezingen. Ook komende maandag is hij present tijdens een aangekondigde staking in Parijs.
Door de jaren heen verzamelde Steven niet alleen heel wat kennis over het land zelf, maar kreeg hij ook een heel eigen kijk op de psyche van de doorsnee Fransman. In En Route combineert hij beide, in een soort genuanceerde liefdesverklaring aan het land.
Extra nuance
Eigenlijk stond het wat in de sterren geschreven, want in de jeugd van Steven was het Frans nooit veraf. Hij groeide op in Stasegem, op een zucht van Kortrijk. Op televisie zag hij programma’s als Club Dorothée of Fort Boyard passeren en in De Gavers hoorde hij regelmatig een woordje Frans. “Maar gaandeweg, ergens in de jaren 90, kreeg Frankrijk een negatieve bijklank door de grenscriminaliteit. Vandaag is dat een ander verhaal: West-Vlamingen trekken al eens naar Rijsel, doen inkopen in Auchan en ook de Opaalkust of Normandië is niet zo ver rijden maar toch de moeite”, vertelt Steven Decraene. “Frankrijk is een land dat veel emoties oproept. Zelf pakken ze ook graag uit met die grandeur: van hun lekkere keuken, Parijs, de Champagnestreek tot de stranden aan de Côte d’Azur. Als je er van op een afstand naar kijkt, is het wel fascinerend. Het is een land dat hunkert om begrepen te worden; kijk maar naar Macron die overal ter wereld de problemen wil oplossen. Terwijl Frankrijk eigenlijk alles in huis heeft om perfect gelukkig te zijn op zijn eentje: je kan er cultuur beleven, skiën, bergen beklimmen of stranden bezoeken.”
“Ze zijn net als de West-Vlamingen trots op de regio waar ze wonen, maar voor hen is dat niet genoeg. Ze willen meer. Wij West-Vlamingen hebben dat niet: wij weten wat goed is voor ons, maar we hebben niet de neiging om ons per se te bewijzen naar de buitenwereld toe. Het is ook dubbel. We kennen de Fransen ook als mensen die ons verbeteren op onze uitspraak. Of ons afsnauwen op restaurant in Parijs. Of staken voor de pensioenleeftijd die veel lager ligt dan bij ons. Het is met dat soort onbegrip dat ik wilde afrekenen. Ik wilde het échte Frankrijk tonen. Met het boek wil ik de nuance toevoegen die ik gaandeweg heb opgepikt en misschien niet altijd kwijt kan in mijn reportages. Al moet ik zeggen dat Frankrijk een heel dankbaar land is als journalist. Er is altijd discussie mogelijk op politiek niveau, waar ze in Duitsland zich eerder strikt aan de gemaakte afspraken houden.”
Opvallend: het boek leest dan wel bijzonder vlot, toch staan er geen foto’s in. “Een bewuste keuze van de uitgever. Het mocht geen persoonlijk archief worden. Daarom blijf ik ook weg van pakweg politieke analyses. Laat de lezers zich maar zelf een beeld vormen van Frankrijk.”
Aangetrouwd neefje
Ook al hebben de Fransen een stug imago, toch zien ze de (West-)Vlamingen graag komen. “Absoluut. We zijn Bourgondiërs, spenderen graag, kunnen een beetje Frans en doen ook niet zo moeilijk als pakweg Amerikanen. We bieden ook vrij weinig weerwerk. We zijn zowat het aangetrouwde neefje binnen de familie. We zijn welkom, mogen mee aan tafel schuiven, ergens aan een hoekje, maar niet te veel lawaai maken. Dat is eigenlijk een rol die ons ook wel past. Wij zijn ook wat wantrouwig of hebben wat tijd nodig om te ontdooien.”
Hoewel Steven er vaak vertoeft voor zijn werk, geniet hij ook van het land als vakantiebestemming. “Dat hoeft zelfs niet ver te zijn. Zo heeft Noord-Frankrijk ook heel wat te bieden. Een plek die er wat uitspringt? Ik heb het wel voor Deauville. Het straalt klasse uit en de nostalgie van de betere badplaats bij ons. Mondain en toch ook heel toegankelijk.”
Steven is naar eigen zeggen trots op het boek, maar voelt dat er nog meer in zit. “Voor mij persoonlijk is dit boek ook een terugkeer naar mijn roots, waar Frankrijk nooit veraf was. Maar er zijn nog onwaarschijnlijk veel mooie verhalen te rapen, van merkwaardige plaatsen of personen. Kijk maar naar wat je soms ziet opduiken in Vive le Vélo of wat Wim Lybaert doet. Dat soort reportages zou ik nog heel graag in een boek of televisieprogramma willen gieten.”
‘En Route’ van Steven Decraene, 224 pagina’s, uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts. Nu beschikbaar.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
