Amper dertig is ze, maar haar memoires liggen al te stralen in de boekhandel. Jong, dat beseft Anastasya Chernook ook zelf, maar het mediafenomeen heeft in haar jong jonge leven al meer moeten doorstaan den de meesten in hun hele bestaan zullen meemaken. In ‘De kroning van het krotkind’ gaat de van Kirgizië afkomstige West-Vlaamse geen enkel taboe uit de weg. Een vooruitblik in vier thema’s.
“Waarom ik dit boek geschreven heb? Omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn verhaal mensen aan het nadenken kan zetten, kan inspireren”, zegt Anastasya Chernook (30). “Ik vertel mijn levensverhaal zoals het is, zonder filter en onverbloemd. I’m living the dream momenteel, maar het pad daarnaartoe liep allesbehalve over rozen. En dat wil ik niet uit de weg gaan.
De kroning van het krotkind is een balans van mijn leven tot nu toe en een oproep dat niet álles hersteld moet worden. Ook uit minder mooie zaken kan je heel veel leren. Ik wil lezers tonen dat je altijd in jezelf moet geloven, no matter what. Als het leven me één iets geleerd heeft, dan is het wel dat veerkracht de basis van alles is.”
Zorgen voor broertje
“De geboorte van mijn broer Daniël was een van de grootste levenslessen die ik ooit kreeg. Ik zie mijn broer doodgraag, maar al op jonge leeftijd moest ik als een tweede mama voor hem zorgen. Mijn ouders waren altijd aan het werk, dus moest de kleine Anastasya voor baby Daniël zorgen. En dat heb ik dan ook gedaan.”
“Het is natuurlijk niet zo dat mijn ouders hun kind bij mij gedumpt hebben. Het spreekt voor zich dat ze hun zoon ontzettend graag zagen, en ze gingen tot het uiterste om zowel hem als mij zoveel mogelijk te geven. Maar ze bevonden zich niet bepaald in de positie om te reflecteren over hun opvoedingsmethoden”
“Ik voel me nog altijd ergens een moederfiguur voor Daniël. Dat zorgende, soms op het controlerende af, zit er nog altijd in”
“Ze moesten extra klusjes aannemen om rond te komen. Zo bleef ik dus vaak alleen achter met een boorling. Meestal was hij leuk, maar zoals alle baby’s kon hij soms urenlang huilen zonder ophouden.”
“Ik voel me nog altijd ergens een moederfiguur voor hem. Dat zorgende, soms op het controlerende af, zit er nog altijd in. Al hebben we nu een erg goeie relatie. Daniël heeft zijn eigen weg gezocht, maar af en toe vraagt hij me nog om advies. Dan voel ik me weer die grote zus van weleer.”
Ouderliefde
“Als ik mijn ouders in twee woorden moet omschrijven: harde werkers. Ze bevonden zich constant in een zekere spreidstand. Aan de ene kant werkten ze zich uit de naad om hun kinderen zoveel mogelijk kansen te bieden, maar daardoor waren we ook vaak op onszelf aangewezen. Terwijl zij eigenlijk gewoon ook constant in survivalmodus staken. Mijn kinderjaren waren zeker niet de makkelijkste.”
“Dan druk ik me nog licht uit. We kwamen in een vreemd land aan, spraken de taal niet… In mijn boek haal ik de anekdote aan dat ik naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje mocht, maar niet veel later stond ik huilend weer thuis. Door de taalbarrière kon ik met niemand praten, laat staan spelen.”
“In Vlaanderen wordt alles binnenskamers gehouden. Dit taboe wil ik doorbreken”
“Om me te troosten, trokken mijn ouders met me naar de speelgoedwinkel en kreeg ik een Anastasia-knutselboekje. Je weet wel, de Disney-prinses. Ik had aan het jarige meisje net hetzelfde cadeau gegeven. Hoewel mijn ouders het niet breed hadden, wilden ze er alles aan doen om me toen beter te doen voelen.”
“Hun onvoorwaardelijke liefde wás er altijd, alleen bleef die vaak onuitgesproken. En waren er veel lastige momenten. Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar in Vlaanderen wordt alles binnenskamers gehouden. Dit taboe wil ik doorbreken, want het kan louterend werken. Déél wat op je maag ligt.”
Seksualiteit
“Ik heb mijn hele leven moeten vechten tegen vooroordelen. Je afkomst, hoe je er uit ziet… In het middelbaar werd ik voor Russische hoer verweten en tot vandaag krijg ik vaak de vraag voor de voeten geworpen waarom al die décolletés nodig zijn. Terwijl ik gewoon mijn vrouwelijkheid en seksualiteit in de armen sluit.”
“Ik own het, neem er de controle over. Als ik me daarin goed voel, dan moet ik toch aan niemand verantwoording afleggen? Zie jezelf graag en vier wie je bent. Wil je er sexy uitzien? Top! Draag je liever een veel te grote hoodie? Ook goed! Doe gewoon waar je je goed bij voelt, het is de enige manier om helemaal jezelf te zijn.”
De band met Baba Tamara
“Mijn oma… baba Tamara heeft me mee opgevoed. Ze heeft zelf een hobbelig leven achter de rug, maar is ons gezin uiteindelijk naar België achterna gereisd. Ik heb bijzonder veel aan haar gehad. Ze is een tiental jaar geleden gestorven, maar baba blijft erg aanwezig in mijn leven.”
“Mijn boek werd op 2 maart gelanceerd, de dag waarop mijn oma tachtig zou geworden zijn. Ik zie er een teken in”
“Mijn boek werd op 2 maart gelanceerd, de dag waarop baba tachtig zou geworden zijn. Ik zie er een teken in. Baba geeft haar zegen, kijkt van hierboven goedkeurend toe.”
“We lijken ook erg op elkaar. Hoewel mijn leven als dertigjarige niet meer van het hare kan verschillen, zijn we twee dezelfde persoonlijkheden. We zijn spiegels van elkaar. Dit boek is ook een ode aan baba. Want als iemand in haar leven veerkracht heeft getoond, is zij het wel.”
‘De kroning van het krotkind’ is uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts, kost 22,99 euro en telt 184 pagina’s.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
