1 mei 2018. Het lichaam van Bjorn De Vrieze (28) wordt aangetroffen in de inkomhal van zijn woning in Schuiferskapelle. Hij werd er door Jordy Vande Sompele met een kruisboog in koelen bloede vermoord. Vijf jaar later missen Bjorns ouders Hans en Gudrun hem nog elke dag. “We hebben ons al ontelbaar veel keren de vraag gesteld hoe zijn en ons leven er vandaag zou uitgezien hebben. We zullen het nooit weten.”
Het nieuws van de schokkende daad veroorzaakte destijds een schokgolf doorheen Tielt en omstreken. De altijd opgewekte Bjorn De Vrieze was aan zijn eigen huis vermoord, een liefdeskwestie lag aan de basis van het drama. “Het is nog altijd moeilijk te geloven”, schudden papa Hans, die op 9 juli 60 wordt, en mama Gudrun Vandeginste (59) het hoofd. Het echtpaar zag in een vingerknip een van dé steunpilaren van hun hecht gezin weggerukt en bleef verweesd achter. “We hebben nog regelmatig het gevoel dat Bjorn hier zomaar door de deur kan stappen. Tot het besef ons weer overvalt…”
Hoe gaat het nu met jullie?
Hans: “Dat is geen makkelijke vraag. Sommige dagen gaat het wat beter, maar de wonde geneest niet. Dat zal ze ook nooit kunnen.”
Gudrun: “Het is erg dubbel. Als mensen ons de hoe is’t-vraag stellen, kunnen we niet meer gewoon goed antwoorden. Want dat is het geval niet. Nu antwoord ik ça va. Want zo is het ook: het gaat. We doen het gaan.”
“1 mei is onze nine eleven. Ons leven is volledig veranderd sinds Bjorn vermoord is” – Hans De Vrieze
Hans: “We maken er het beste van. Er is een leven voor en na de dood van onze Bjorn. We hebben ons al ontelbaar veel keren de vraag gesteld hoe zijn leven er vandaag zou uitgezien hebben, maar dat zullen we nooit weten. Maar ook ons leven is totaal op zijn kop gezet. 1 mei 2018 is onze nine eleven. Ik merk dat ik ook zelf veranderd ben. Ik ben veel gevoeliger voor bepaalde muziek en films. Wanneer ik dancing with my eyes closed van Ed Sheeran hoor, kan ik het niet droog houden. Rosten Eddy, zoals Bjorn hem omschreef. Het liedje gaat over een vriend van Sheeran die aan een overdosis overleed, maar hij draagt hem nog altijd diep in zijn hart. Een compleet andere context, maar de basis is dezelfde: iemand moeten missen die je doodgraag ziet.”
Bjorn zit altijd op jullie schouder.
Gudrun: “Hij is elke minuut van de dag bij ons. Voor zijn dertigste verjaardag hebben we in Café Lugano in Pittem zelfs een feest georganiseerd voor hem, met al zijn vrienden erbij. Enkel de eregast ontbrak. Heel vreemd, erg mooi, maar tegelijk ook triest. Bjorn was die avond erg dicht bij ons, maar we moesten hem toch missen.”
Hans: “We staan nu ook volledig anders in het leven. Ruzie maken, dat kunnen we niet meer. Daar hebben we gewoon de energie niet meer voor.”
Denken jullie nog vaak aan hem?
Hans: “Iedere dag. Bjorn zit altijd vooraan in ons hoofd. Ik heb zelfs een visueel beeld van de moord: ik zié hoe die pijl uit de kruisboog vertrekt en onze zoon treft.”
Gudrun: “Ik heb tot zes maanden na zijn dood amper vier uur per nacht geslapen. Ik wilde die puzzel leggen, maar had niet alle stukken. Enorm frustrerend. Ook net voor en tijdens het assisenproces was dat het geval. Ik heb het dossier zo hard geblokt dat ik elke letter kende. Ik ben ingenieur (Gudrun werkt als kwaliteitsmanager bij Barco, red.), ik werk elke dag met data. Dan wíl je het hele verhaal kunnen samenstellen.”
Hoe ziet jullie leven er vandaag uit?
Gudrun: “Op professioneel vlak is het nooit echt onderbroken geweest. Mijn werkgever heeft me trouwens enorm goed bijgestaan. Tot op vandaag zelfs, mocht dat nodig zijn. Daar ben ik dankbaar voor.”
“Wanneer mensen vragen hoe het gaat, antwoord ik ‘ça va’. Want zo is het ook: we doen het gaan” – Gudrun Vandeginste
Hans: “Onze slagerij hebben we stopgezet. Zonder Bjorn gíng het gewoon niet. Hij was mijn rechterhand, mijn steun en toeverlaat. Aanvankelijk wilde ik doorzetten voor Bjorn, maar ik liep tegen een muur. Hij moest ook mijn opvolger worden. Het plan was om Slagerij Hans in Slagerij Bjorn om te vormen en dat onze rollen zouden wisselen. Op 11 juli 2019, de dag van mijn 56te verjaardag, hebben we de deuren gesloten. Met heel veel pijn in het hart, maar een andere optie was er niet.”
Nu werk je in een compleet andere sector…
Hans: “Klopt. Sinds juli vorig jaar werk ik bij Shuttle Service Tielt, als taxichauffeur. En eerlijk: ik jeun me. Ik kom onder het volk, beland op veel verschillende plekken… Ik heb de knop compleet omgedraaid. Onze beenhouwerij is nu een Roemeense slagerij, maar ik kom er nog amper. Ik heb er vrede mee genomen, al moest het wel de plek zijn waar Bjorn aan zijn toekomst zou timmeren.”
Waar mis je Bjorn het meest in?
Gudrun: “De clichés: alle feestelijkheden. Eindejaar zonder Bjorn, verjaardagen zonder Bjorn… Het blijft elke keer opnieuw hard. Elke zondag komt onze dochter Bieke met haar gezin hier eten. Bjorn moet daar ook bij zijn. Die lege stoel is elke keer opnieuw confronterend.”
Hans: “We missen ook de grappige momenten. Bjorn was een kluchtige mens. Hij had het wel voor de wat zwartere humor, maar eigenlijk had je er altijd plezier mee.”
Gudrun: “Hij deed ook niets liever dan me beetnemen.”
Hoe zouden jullie Bjorn omschrijven?
Gudrun: “Ruwe bolster, blanke pit. Hij kon soms veel lawaai maken, maar was koekegoed van erte.”
Hans: “Die goedheid is hem ook fataal geworden. Hij heeft zich over Sarita ontfermd. Ze zocht troost en vond die bij Bjorn. Met alle gevolgen van dien.”
Praten jullie nog veel over hem?
Gudrun: “Er gaat geen dag voorbij of er komt wel een anekdote boven water. Dat doen we ook bewust, want zo blijft Bjorn bij ons.”
Hans: “Onze grootste angst is dat hij ooit vergeten zou raken. Bjorn had heel veel vrienden en bij hen zit hij nog altijd in hun hart. We horen en zien ze nog regelmatig. We zijn ook uitgenodigd naar het huwelijk van twee van zijn beste vrienden. En maandag om 12.17 uur – het exacte tijdstip van zijn dood – verzamelen we altijd met zijn beste vrienden aan zijn graf. Dan zijn ze er allemaal. Mooi. Bij Bakkerij Java staat zijn bidprentje nog altijd in de winkel. En Filip Corbanie heeft zijn zonnebril in zijn kapsalon liggen.”
Gaan jullie eigenlijk veel naar het kerkhof?
Gudrun: “Ik wel. Toch zeker twee à drie keer per week, met zondagochtend als vast moment. Ik heb er gewoon nood aan. Soms in stilte, andere keren lucht ik er mijn hart. Het doet me goed.”
Hans: “Ik veel minder. Mij neemt het energie af, het trekt me naar beneden. Ik herdenk Bjorn op andere manieren. Hier bij ons thuis vind je overal foto’s van hem. We gebruiken zijn living- en keukenstoelen, zijn nummerplaat heeft een plekje in de woonkamer gekregen. Ik heb ook enkele jaren met zijn BMW gereden.”
“Onze Bjorn was mijn rechterhand. Slagerij Hans zou Slagerij Bjorn worden. Het heeft niet mogen zijn” – Hans De Vrieze
Gudrun: “Ik draag Bjorn altijd bij mij. Letterlijk, want ik liet in een ring een beetje van zijn as verwerken. En ik draag altijd een pin met de afbeelding van een wolf. De tattoo waar hij zo trots op was.”
Jordy Vande Sompele kreeg in februari 2021 een celstraf van achttien jaar, maar kan volgend jaar in mei alweer vrijkomen. Wat doet dat met jullie?
Hans: “Dat klopt gewoon niet. Hij zal zijn straf niet uitgezeten hebben, hé. Mocht hij volgend jaar de gevangenis mogen verlaten, dan zal dat een steek in ons hart zijn. Hij zal dan 29 zijn, een leeftijd die Bjorn nooit heeft gehaald. Wij hebben onze zoon op de dag van zijn 29ste verjaardag, 11 mei 2018, begraven.”
Gudrun: “De strafuitvoeringsrechtbank moet ons op de hoogte stellen als hij zou vrijkomen. Dan willen we mee aan tafel om het over de voorwaarden te hebben.”
Hebben jullie ooit met hem gepraat?
Hans: “Neen, al zou ik dat wel graag doen. Om die gast eens mijn gedacht te zeggen. Hij heeft zoveel kapot gemaakt. Het leven van Bjorn in de eerste plaats, maar ook van zoveel mensen rondom hem. Ik weet niet of hij dat goed beseft.”
Gudrun: “Met zijn ouders hebben we wel een gesprek gehad. Die waren er kapot van. Doodbrave mensen, alleen jammer dat ze de schuld voor het drama volledig bij Sarita leggen. Het is wel hun zoon die de kruisboog in handen had.”
Waakt Bjorn mee over jullie?
Gudrun: “Daar zijn we zeker van. Onze dochter Bieke is op 1 mei 2021 bevallen van onze eerste kleinzoon: Artan. Terwijl hij voor 12 juni uitgerekend was. Dat is geen toeval, hé. Alsof Bjorn wilde zeggen: ik ben er nog, via Artan.”
Hans: “Artan is ook impliciet naar Bjorn vernoemd. Zijn naam betekend kleine beer in de Scandinavische talen, Bjorn was de grote beer van de familie. Hij moest ook dooppeter geworden zijn. We zijn heel blij met Artan, hij is het licht in ons leven, maar intense vreugde, dat kennen we niet meer.”
Gudrun: “Er hangt altijd een zekere mist over ons leven. Onze hemel is nooit meer blauw. We zijn nooit meer echt gelukkig, we leven met de rem op. Die rugzak is er altijd. We hebben op materieel vlak niks te kort, we zijn gezond, maar missen één vitaal onderdeel van ons leven: Bjorn.”
Hoe zien jullie de toekomst?
Hans:(blaast) Niet evident. We leven van dag tot dag. Grote verwachtingen koesteren we niet meer. Vroeger hadden we een bucket list vol reizen, nu zien we wel wat er op ons afkomt.”
Gudrun: “Recent zijn Hans en ik op citytrip naar Venetië geweest, met een bon die Bjorn ons nog had gegeven. We waren er met zijn drietjes op pad. Ik probeer ook vooral bezig te blijven. Na Bjorns dood ben ik weer piano beginnen spelen en eind mei trek ik op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Honderd kilometer wandelen met Bjorn in gedachten. En in de kathedraal zal ik een kaars voor hem branden. Dat hij het goed mag hebben, waar hij ook is.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
