Abdellatif Belarbi (50) is door het Brugse assisenhof veroordeeld tot doodslag op Alban Demora (31) en krijgt daarvoor 25 jaar lang opsluiting. Dat is het verdict na tien lange dagen sinds het proces eind januari van start ging. Het leven en het karakter van Belarbi werd tot in het detail uitgespit. En dat bleek niet bepaald in het voordeel van de man te zijn. “Alban stapte nietsvermoedend het hol van de leeuw binnen”, zei meester Kristiaan Vandenbussche.
Lees hier alle artikels over de Kappersmoord
Donderdag 3 september 2020. Politiezone Westkust ontvangt een verontrustende oproep: een vrouw die te voet onderweg naar haar werk was, merkte dat er bloed van onder de voordeur van kapsalon Le Salon in de Sloepenlaan in De Panne kwam. De voorbijgangster zag ook een lichaam liggen terwijl alle lichten aan waren. De vrouw repte zich naar haar werk en sloeg daar alarm.
Enkele minuten later kwamen de agenten al toe. Wat ze daar zien, tart alle verbeelding. Een bloedbad tot en met, en dat getuigen ook de betrokken agenten later op het proces. Het slachtoffer is Alban Demora (31). Later blijkt dat de jongeman met twaalf messteken – waarvan de laatste twee recht in het hart – om het leven werd gebracht. De dader? Uitbater Abdellatif Belarbi, die samen met een vriendin nog aanwezig is in de kapperszaak. Het duo wordt ingerekend en meegenomen ter verhoor. Sindsdien verblijft Belarbi in de gevangenis, terwijl zijn vriendin eerder mocht beschikken.
Fins jachtmes
Wat er die nacht exact gebeurde? Dat is zelfs na het proces niet volledig duidelijk. En even leek het proces zelfs niet van start te gaan toen de verdediging een aanvraag indiende om Belarbi door te verwijzen naar een Franstalig hof. Die vraag werd niet aanvaard en het proces ging dan toch van start.
“Terwijl Alban rustig in de stoel zat, ging hij hem te lijf” – Kristiaan Vandenbussche, advocaat burgerlijke partij
Terug naar de feiten: de advocaten van de nabestaanden menen dat de dertiger in het salon rond 1.20 uur kwam opdagen om een openstaande schuld te betalen. Het duo kreeg ruzie en de situatie liep al snel compleet uit de hand. Belarbi repte zich naar de achterkeuken en haalde er een wapen. En niet zomaar een wapen, maar een Fins jachtmes van 24 centimeter. Hét ideale wapen om wild mee af te slachten, of dus ook vijanden, volgens Belarbi.
Dertig vuistslagen
Belarbi beweert dat Alban hem eerst dertig vuistslagen gaf. Om zijn leven te beschermen en zichzelf te verweren – de verdediging doelde dagenlang op wettelijke verdediging en uitlokking – haalde Belarbi naar eigen zeggen het mes. Nonsens, volgens het Openbaar Ministerie en de advocaten van de burgerlijke partijen. “Wat in zijn crimineel brein zat, heeft hij uitgevoerd. Terwijl Alban in de stoel zat, ging hij hem te lijf.”
Zowel dader als slachtoffer dragen een rugzak met een verleden mee. Dat bleek uit de vele getuigen die over beide kwamen vertellen. Beiden drank- en drugsverslaafd en de voeling met de realiteit af en toe kwijt. Maar moest Alban daarom dood? “Alban lag te huilen zoals een klein kind”, zei meester Vandenbussche tijdens de finale pleidooien. “Hij moet gebloed hebben als een rund. Zonder schaamte en zonder terughoudendheid kon Belarbi op het proces hier alles nabootsen. Net zoals Chucky in die griezelfilms. Alban moet doodsangsten uitgestaan hebben.”
Het hele proces blijven er twee versies van de feiten overeind. Belarbi houdt voet bij stuk dat Alban hém aanviel. De nabestaanden zijn ervan overtuigd dat Belarbi, zonder dat Alban dertig vuistslagen uitdeelde, Alban afslachtte toen hij rustig in een stoel zat. De laatste twee messteken raakten Alban recht in het hart. “Alban had geen schijn van kans”, zei procureur-generaal Eva Brantegem. “Hij heeft een zware minutenlange doodstrijd gevoerd.” Het slachtoffer lag volgens de advocaten van de burgerlijke partijen toen zelfs machteloos op de grond. Belarbi had toen kunnen stoppen, maar hij bleef doorgaan.
Op dag zeven van het proces was het tijd voor de finale pleidooien. En die lieten niets aan de verbeelding over. Belarbi werd door de advocaten van de nabestaanden afgeschilderd als drank-, drugs-, macht- én seksverslaafd. Meester Bogaert en Vandenbussche waren het er over eens: het was àltijd de schuld van de ander, maar nooit van Belarbi. “Alban stapte het hol van de leeuw binnen.” De verdediging ontkent niet dat hun cliënt geen heilig boontje is. Dat bevestigden ook de getuigenissen van zijn ex-partners.
Dronken monster
Een van hen was slechts anderhalf jaar samen met Belarbi, maar in die korte periode ging de vrouw door de hel, verklaarde ze sereen. “Hij begon plots veel te drinken en joints te roken. Ik was dat niet gewoon”, zei de ex-partner.
“Hij opende een kapsalon, maar dat leek meer op een café. Hij kwam midden in de nacht meestal dronken thuis en gedroeg zich zeer agressief. Hij was een monster als hij gedronken had. Geweld betekende voor hem meer dan een oorvijg. Toen ik uit wanhoop aanstalten maakte om uit het venster van de flat te springen, trok hij me weer naar binnen en sloeg hij me nog meer.”
Geen schuldinzicht
Belarbi richtte zich een paar keer tot de familie om zijn excuses aan te bieden. De verdediging pleitte daarom nog – zonder succes – dat er sprake was van verzachtende omstandigheden. Het Openbaar Ministerie veegde alle verzachtende omstandigheden van tafel. Schuldinzicht? Daar was volgens de procureur-generaal écht geen sprake van.
De volksjury besloot Belarbi uiteindelijk te veroordelen voor doodslag op Alban. Als straf daarvoor krijgt de man 25 jaar opsluiting. Het Openbaar Ministerie vorderde 24 jaar. De verdediging vond slechts de helft daarvan acceptabel. De nabestaanden zijn tevreden met de uitspraak. “Het feit dat de wettelijke zelfverdediging en de uitlokking niet aanvaard werden, wil zeggen dat de volksjury van mening is dat Alban geen schuld treft.” En dat is het belangrijkste voor de familie: de naam van Alban gezuiverd zien. Hij kon er niets aan doen, maar moest het toch met zijn leven bekopen.
(Celina Cazzetta)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
