Wienkel

Nu da ‘t slicht goat, probirt Delhaize z’nzalven te verkopen – letterlik én figurlik – als ‘buurtwinkel’. Was de woarheejd nie zo triestig, je zoedt ermee lachen. ’n Buurtwienkel, dat is wat anders. Dat is ’t wienkeltjie van Henriette in Koolskerke dat ip de tilleviezie was. Ozze ‘k d’ uutzendienge zagen, moste ‘k peejzen ip Zunnebietjie. Zunnebietjie – eur echte name was Zenobie – aad ’n wienkeltjie in de Lange Vestiengstroate ip Sinte-Baafs.

De wienkel was nie vil grotter of Zunnebietjie zalve (’t was ’n kléén wuuvetjie). ’t Was lik ofda gheeël de wienkel roend eur geplakt was. Olles stoend roend en achter eur: de kaffie, de suuker, de blomme, de conserven. ’n Angsgrepe verre. Ollééne vo de beuter stoend z’ ip, trok de deure van ’t kaldertjien open, gienk twi treên no beneejn en leej ‘t beuterrolletjie op de kontwaar.

Up die kontwaar stoend de mande met d’ eejers. Zunnebietjie staak ze verzichtig in ’n papiere zakstjie. ’t Was nu an joen vo der ghéél mee thuus te kommen. Up die kontwaar stoenden ook de gloaze bokollen mè spekken. Os je brave was, giengt eur dik andje oender ’t deksel en leeëj ze ’n bolle in joen polle. Os ’t wasdag was, mochten m’n zuster en ikke van onze moeder achter sokela. Os me bie Zunnebietjie binnenkwamen, wist ze da lik ol. Z’ oalde vanoender de kontwaar ’n kartonge doze Jacques uut. Ze staak hem oender onze neuze vo te kieëzen. Zunnetbietjie zeej nieët.

Ip ’n dag was de wienkel defienietief toe. Ook zoender sprik. In m’n verbildienge is de wienkel toegegoan, on Zunnebietjien eur ogen zien toegegoan. ‘k Peejzen da ze mè gheel hur wienkel begraven is, eur ’n angd in de spekkebokol.