Noot

Mo druk da ’t is bie de Brugsche kóóren. Rippeteren en nog e ki rippeteren, van binnenkort is ’t zoverre: ‘Kerstconcert’. Me kennen dadde: oe dichter da d’ uutvoerienge komt, oe volser dan ze ziengen. Da zien de zemels.

De zenuwen ston zodoanig gespannen dan de stembanden ook ip spriengen stoan. Ze gon dodeure begunnen pieëpen en krieëpen. Mo ze zeggen olsan: ’n slichte olgemeeëne rippetiessie is ’n goe uutvoeërienge. Ik kannen der van meeklappen, van ‘k ziengen ook. Bie ’t Brugs Mannenkoor. M’ èn trouwens zundag den zeventieënsten ’s achternoeëns ook ’n kestkonsèir, in de toneeëlzoale van Sint-Leo.

Da doe mien peejzen ip die ki, joaren geleejn, da m’ ook an ’t rippeteren woaren. Mo ’t gieng gin santemeter voruut. En olsan die zaalfste foute: woar da me ’n hoge mi mosten ziengen, zoengen me ’n re. De diriezent aad ol gezeejd: ‘Omda je van joender vrouwe ’n tóóntjie leeëger moe ziengen, moe je da dorom ook ieër nie doeën.’ Mo ’t ieëlp nie: oltiesten were re in de platse van mi. Ommeki hieëld den dieriezent z’n angden stille en zeej: ‘Ze zeggen: als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Mor ieër is ’t: als de noot het hoogst is, hangt de valse noot erbij!’

De weke nodieën was ’t were rippetiessie. Eeën van de bassen kwaam binnen met ’n gróóte zak okkerneuten en leej vo de stoeël van olle eeëste en twidde tenoren ’n neute. Vowa doe jegie da, vroeg den dieriezent. ‘Vo joen t’ alpen’, antwordde den anderen. ‘J’ aa gie toch gezeejd: als de noot het hoogst is, hangt de valse noot erbij. Awal, nu is ’t: als de noot het hoogst is, ligt de juiste noot erbij!’ Om me dodeure beter gezoengen èn? ’k Zien ’t lik vergeten.