Dauwtripje

Lieven Mathys vertelt over zijn leven in Tielt.

Dat de zon om 7.25 uur op komt, laat Google me weten. Mijn thermometer van De Poes leert me dat de weergoden met het vriespunt flirten en ik dus best een extra laagje aantrek voor mijn expeditie: het afstappen van de oude spoorwegbedding 73A tussen Tielt en Meulebeke. Het lapje grond van 12.957 vierkante meter tussen de Abeelstraat en de Sint-Amandstraat dat de NMBS wil verkopen. Minimumprijs: 77.000 eurootjes.

’t Is ’t er nie neffens. Voor een trage weg. De provincie stak er al geld in om de oude spoorwegbedding om te vormen tot een functioneel en recreatief wandel- en fietspad. En wat met het stadsrandbos?

“77.000 euro? ’t Is ’t er niet neffens”

Maar nu vrij te koop, ook voor gewone stervelingen. Allee, die wat centen over hebben… Want waarom zou je? Dat wilde ik wel eens weten. Een plaatsbezoek drong zich op. Met een fris kopje trok ik langs de mistvelden. Een privé-wandelpaadje klinkt misschien leuk, maar voor je conditie moet je het alvast niet kopen: na 14 minuten, 23 seconden en 43 honderdsten heb je het traject afgestapt.

Maar de dauwtrip – hupla, nostalgisch flashbackje naar mijn jeugdige KSA-jaren – leerde ons ook dat deze trage weg deel uitmaakt van de GR128 tussen Aachen en Wissant. Er loopt hier zelfs een pelgrimstocht, de Martinusroute van de Raad van Europa. Die werd opgericht in 1949 met als doel de vrede in Europa te bewaren en mensenrechten, democratie en de beginselen van de rechtsstaat te beschermen en te handhaven. Handig en symbolisch in deze tijden.

Gewoon laten zoals het is, zou ik zo denken.

@NMBS: Schenk dat gewoon aan de stad. Dank u.