Vinnenman

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

In een volgende aflevering van ‘ 2020, veel gekker moet het toch niet worden ’: een Spaanse artiest liet twee vinnen aan de zijkant van zijn hoofd plaatsen omdat hij zich identificeert als cyborg en op deze manier de weg vrij wil maken voor andere ‘transspecies’ die aan zelfdesign willen doen.

Wanneer ik zulke berichten lees, dan amuseer ik mezelf graag door me voor te stellen dat ik op het volgende (Zoom)kerstfeest aan mijn grootmoeder dit weetje-van-de-dag probeer uit te leggen. “ Ja bomma, vinnen. Ja, aan de zijkant van zijn hoofd genaaid. Wat een cyborg is? Half mens half machine… Neen, geen film. Een echte mens. Waarom? Wel, hij is een transspecie en vindt dat mensen zichzelf moeten kunnen ontwerpen zoals ze dat zelf willen. Neen, ze hebben hem niet binnen gestoken. Het is een kunstenaar. ”

Voor tien uur ’s morgens identificeer ik mezelf meer met een dweil

Je moet weten; ik beschouw mezelf graag als iemand met een open geest en een breed empathisch vermogen. Niet alleen omdat dergelijke eigenschappen van pas komen in mijn job maar omdat ze wenselijk zijn wanneer je je als mens op een respectvolle manier wil verhouden tot andere mensen. Echter, wanneer ik het cyborg-bericht las, diende ik vast te stellen dat mijn West-Vlaams cynisme het overnam van mijn onbevangenheid.

De man in kwestie beschouwt zichzelf niet als 100% mens en stoort zich aan het antropocentrische idee waarbij de mens zich boven alle andere soorten plaatst. De vinnen aan zijn hoofd stellen hem in staat om atmosferische druk te ‘horen’ en veranderingen in temperatuur te voelen. Dan denk ik: ik voel me ook niet altijd 100% mens. In elk geval niet voor tien uur ‘s morgens. Dan identificeer ik mezelf meer met een dweil maar daarom ga ik nog geen houten steel aan mijn gat laten naaien. Voorts stoor ik me mateloos wanneer meer dan drie mensen door elkaar praten, laat staan dat ik geluiden wil horen die ik normaal gezien niet hoor. En wat de schommelingen in temperatuur betreft; twee woorden: Frank Deboosere. Het zal wellicht aan mij liggen maar ik vind mensen al bizar genoeg zoals ze zijn en veel meer snufjes hebben we doorgaans niet nodig. Met uitzondering dan van een mute-knop. Die zou af en toe wel eens van pas kunnen komen.