Pipi Langkous

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat actrice en auteur Leen Dendievel (37).

Sinds jaar en dag ligt De Krant van West-Vlaanderen op me te wachten op de keukentafel. Gekocht en gelezen door mijn moeder, doorbladerd door mezelf, gezien door mijn jongste broer, weer aan mij gegeven met de nodige post-its bij grappige foto’s. Teruggeschoten naar het verleden, en achterblijvend met een gevoel van ouder worden als ik zie dat een klasgenoot van toen een zoveelste kind heeft gekregen. Met een verweesd gevoel wanneer ik lees dat iemand met wie ik ooit een pint dronk in ‘t Kortrijks straatje, er niet meer is leg ik ‘onze’ krant op de stapel om de reis naar Brussel te maken, waar mijn oudste broer zich in het nieuws van zijn geboortestreek begeeft. Tot voor een jaar belandden stukjes van de krant, foto’s of artikels waar wij in vermeld stonden, goals die werden gemaakt bij FC Moen, toneelstukken die werden gespeeld, plechtige communies, schoolfeestjes, benefieten… daarna bij mijn mémé. Een collage van de krant eindigde steevast in haar kast.

Ik zal altijd een meiske van ‘Koeigem’ blijven

En van die krant mag ik nu deel uitmaken. Een klein beetje trots vervult mijn hart. Ik ben Leen Dendievel, actrice en assistente in de psychologie. Want een West-Vlaming moet een plan B hebben. ‘Er moet gewerkt worden’, zei mijn mémé altijd. Ook in tijden van nood. Ook in coronatijden. Dat ik schrijfster zou worden, had ik niet kunnen voorspellen. Dat ze mij zouden vragen om een column te schrijven voor dit magazine evenmin. Ik bracht een roman uit in 2020, een jaar dat vol tijd, creativiteit, positiviteit en verwezenlijkingen zou zitten, zo schreef ik op een bord begin dat jaar. Dat dat bord een minuut later in stukken uiteenviel, was wellicht al een voorbode. Ik kreeg ineens veel tijd, moest creatief zijn en had zeer veel nood aan positiviteit. Mijn job viel weg, dus werd ik gedwongen om mijn grenzen te verleggen. Ik denk gelukkig als Pipi Langkous; ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan’. Ik ga de hoge toppen niet opzoeken, want dat geeft diepe dalen. Maar ik durf. Ik durf te schrijven. Ik durf te falen, dat maakt een mens, mens. Sta me toe om die faalpartijen hier tweewekelijks te verwoorden. In een column. Soms in literaire zinnen, soms in het West-Vlaams. Want dat ben ik, een West-Vlaamse in hart en nieren. Hoewel ik al jaren in de ‘koekenstad’ woon, waar de Onze-Lieve-Vrouwetoren het hoogste goed is, blijf ik een meiske van ‘Koeigem’ , deelgemeente van Kortrijk. ‘ La douce France van de streke ’ zeg maar. Waar de kerk, vergezeld van prachtige kastanjebomen nu maar eentje meer (ach, tijden veranderen) mij nog altijd een thuisgevoel geeft. Mijn thuis is waar De Krant van West-Vlaanderen op de keukentafels ligt. Ik zou vanaf nu in mémé haar hoogste schuif zitten. Kon ze dit nog maar lezen… Tijden veranderen. Dat hebben we vorig jaar goed mogen voelen. Da we were vele meugen meugen vandejoare en nog meer kunn’n kunn’n .

Tot ton en bluuf gezond!

Gelukkig 2021!