Tessa Wullaert: “Ik voel me het best als ik mijn eigen beslissingen neem”

Wat voetbalster Tessa Wullaert tot een voetbalstér maakt? Het uitgesproken talent om de bal te beheersen allicht, maar ook: een onverzettelijke attitude. “Sterk in je schoenen staan, gaan voor wat je zelf wil en je niets – of toch niet te veel – aantrekken van de anderen”, zo omschrijft ze die zelf in haar rake stijl. En die techniek én attitude wil ze voortaan ook inzetten om nieuwe voetbalsterretjes te maken.

De drie laatste weken van het voorbije jaar stond Tessa Wullaert even niet op de grasmat. Die weken liepen dan wel weer vol met kinesitherapie – “om alles weer op orde te krijgen in mijn lijf” -, opnames voor een uitgebreide RTBF-reportage over haar carrière, een midweekje Zuid-Tirol, Kerstmis bij de ouders en Nieuwjaar met de vrienden. Eén week daarvan werd er niet gesport – “daar geniet ik dan echt wel eens van” – maar daarna moest er alweer individueel getraind worden. Het leven van een sportvrouw vraagt discipline en volharding. Maar voor Tessa leverde dat dan ook een rijkgevuld 2022 op. Ze haalde bij RSC Anderlecht waar ze sinds 2020 voetbalde, zowel de kampioenstitel als de Beker van België binnen én ze werd twee jaar op rij topschutter van de Super League met 79 doelpunten in 57 wedstrijden. Tijdens het Europees kampioenschap in Engeland voorbije zomer schreef ze mee geschiedenis: de Red Flames haalden er de kwartfinales. In oktober slaagde het team er evenwel niet in om zich te plaatsen voor het WK in Australië en Nieuw-Zeeland, een verkeken kans voor Tessa om te schitteren op wereldniveau. Al is ze er de vrouw niet naar om daar lang over te zeuren.

En wat haar zeker ook bij zal blijven van 2022: ze ruilde haar plaatsje bij RSC Anderlecht voor eentje bij het pas opgerichte Nederlandse vrouwenteam van Fortuna Sittard. “Een groot risico”, noemt ze die beslissing. Want tot dan stapte ze altijd in in een ploeg die zich al bewezen had, met Wolfsburg en Manchester City speelde ze aan de top. Ploegen kortom waar meer gewonnen dan verloren werd. “Bij Fortuna Sittard wist ik op voorhand niet in wat voor team ik terecht zou komen. Maar tot nu toe valt het enorm goed mee, ik heb me die beslissing nog niet beklaagd.”

“Mijn sociaal leven lijdt onder mijn job, het kan nu even niet anders”

Zet jij zo’n stap dan met knikkende knieën?

“Neen, ik hou wel van een uitdaging. Al zijn de risico’s die ik neem ook altijd wel berekende risico’s. Er gingen ook veel gesprekken aan vooraf, waaruit ik toch kon opmaken dat ze er echt een mooi project van wilden maken en goeie speelsters aantrokken. Mij schuiven ze daarbij wat naar voren in het team, niet alleen om mijn prestaties maar ook om mijn ervaring en om wie ik ben als persoon. Dat apprecieer ik wel heel erg.”

Wat betekende die verandering van ploeg voor jouw persoonlijke leven?

“Dat kreeg opnieuw een andere invulling inderdaad. Toen ik bij Anderlecht speelde kon ik elke avond naar huis. Nu blijf ik tijdens de week in Sittard, wat heel weinig tijd overlaat voor familie, vrienden en mijn vriend Mathias. Ik heb het geprobeerd, maar van Stasegem naar Sittard ben ik tweeënhalf uur onderweg met de auto, dat is gewoon te vermoeiend.”

“Mijn sociaal leven opnieuw samenpersen in amper twee vrije dagen: daar heb ik het niet gemakkelijk mee. Gelukkig gaat mijn omgeving nog altijd helemaal mee in mijn ambities, Mathias doet het huishouden, zorgt voor de hond… Er zit nu even niets anders op dan ons leven op die manier te organiseren.”

Neemt Nederland het vrouwenvoetbal serieuzer dan ons land?

“Ja. Het niveau ligt er hoger, wat ik eigenlijk niet had verwacht, maar het is wel zo. Er wordt harder gespeeld, op het veld maar ook verbaal. Het gaat samen met hun mentaliteit: Nederlanders zeggen waar het op staat. Ik heb daar geen moeite mee.” (grijnst)

“Maar er zijn gewoon ook veel professionele speelsters, die alle aandacht aan hun job kunnen besteden, en dat is bij ons nog altijd een rariteit. Zelfs bij een ploeg als Anderlecht is er op dat vlak nog een lange weg te gaan. Ik zal er blijven voor pleiten om dat ook bij ons naar een hoger niveau te tillen.”

Hoe ga jij om met leven aan een hoog tempo?

“Ik word me daar sinds kort pas meer van bewust. De voorbije tijd is er meer dan louter het voetballen. Er is de groeiende media-aandacht, ik word gevraagd voor verschillende projecten, ik heb ook een eigen onderneming GRLPWR opgestart… Vroeger ging ik in op elk verzoek, vakantie of niet. Maar ik voel dat dat me niet meer lukt, ik móét af en toe wat tijd voor rust inlassen. Misschien zit mijn leeftijd daar ook voor iets tussen.”

Je moet nog dertig worden!

“Ja, nu zit ik nog op topniveau. Maar vanaf dertig moet je hoe dan ook meer aandacht besteden aan je lichaam om mee te blijven draaien. Dat speelt allemaal mee.”

Je bekendheid groeide de voorbije jaren, samen met de toenemende interesse voor vrouwenvoetbal. Hoe beleef je dat?

“Dat houdt me echt niet bezig. Ik ben mezelf, nog altijd. Nog altijd even zenuwachtig als ik voor een publiek moet spreken. Niet de minste moeite met voetballen in een vol stadion, maar spreken in het openbaar vind ik moeilijk. Ik zou het nochtans wel willen leren met het oog op later, want ik denk wel dat ik iets interessants te vertellen heb.”

Toch ben je vandaag een rolmodel voor veel meisjes. Tegen wil en dank?

“Ik heb dat inderdaad lang van mij afgeschoven. Toen de bondscoach me op mijn 21ste al vroeg om meer naar voren te treden, weigerde ik dat. Het enige wat me interesseerde was mijn eigen prestatie op het veld. Maar met de jaren groeide het besef dat ik mijn ervaring – toch zeker de sportieve – beter kan delen, daar kunnen anderen ook beter van worden.”

Moet die groeiende betrokkenheid ook blijken uit GRLPWR, de onderneming waarmee je sinds zomer 2021 voetbalstages en kampen voor jonge meisjes organiseert?

“De aanzet daartoe ligt eigenlijk bij een tattoo die ik liet zetten toen ik in Duitsland speelde: de letters GRLPWR die staan voor girlpower, zeg maar de rode draad in mijn carrière. Voor mij betekent dat: sterk in je schoenen staan, gaan voor wat je wil en je niets – of toch niet te veel – aantrekken van de anderen. Anderen reageren sindsdien steevast dat dat inderdaad helemaal is wie ik ben, en dat ik er iets mee zou moeten doen. Zo ontstond het idee om mijn visie door te geven aan jonge meisjes met voetbalambities tijdens kampen, stages en trainingen. Ook al met het oog op later, want ik zie mezelf niet functioneren onder leiding van een baas. Ik beslis zelf wel wat ik al of niet doe. Maar dan zal ik ook een inkomen moeten zoeken waar ik zelf voor insta uiteraard. En dat doorgeven van mijn kennis en ideeën bevalt me echt wel.”

Daar hoort zelfs al een merchandiselijn bij, met voetballen, bikini’s, shirts… Er schuilt ook een zakenvrouw in jou?

“Tot voor kort had ik neen geantwoord. Ik hou me minder graag bezig met wat er allemaal bij komt kijken: e-mails beantwoorden, besprekingen voeren… Maar ik voel me er wel heel goed bij om mijn eigen beslissingen te kunnen nemen. Bovendien slaat het concept aan en dat geeft me zin om door te gaan.”

In jonge meisjes trainen vind ik zelf het echte spelplezier terug

“Allicht is het ook wel een uitlaatklep voor mij om training aan anderen te geven. Ik volg nu ook de trainersopleiding bij UEFA, niet omdat ik op dat vlak grote ambities heb, wel omdat ik die kennis nuttig vind voor wat ik met GRLPWR voor ogen heb. Het is een plezier om met die jonge meisjes te werken. Bij hen primeert ook nog het spelplezier: winnen of verliezen is van ondergeschikt belang, ze willen er vooral bij zijn. En precies dat spelplezier vind ik zelf ook weer terug tijdens die trainingen. Want sinds ik op mijn 22ste professioneel ging voetballen, is dat toch voor een stukje ondergesneeuwd geraakt door de druk van het winnen, van de media-aandacht, van negatieve kritiek… Het doet deugd om weer onbezorgd te spelen.”

Hoe past het boek ‘Vrouwenvoetbal’ dat je samen met Pieter-Jan Calcoen schreef in dat alles?

“Ik heb het idee om een boekhandel binnen te stappen en daar je eigen boek te zien liggen altijd al geweldig gevonden. (lacht) Dus ja, een boek uitgeven stond op mijn bucketlist. Over hoe vrouwenvoetbal ontstond en groeide tot wat het vandaag is, met aanvullingen vanuit mijn eigen carrière. Voor een biografie vond ik het nu nog te vroeg. Daar zullen nu eenmaal ook zaken in staan die nu nog te gevoelig liggen. Maar na mijn carrière komt die er zeker ook.”

Bekend zijn betekent ook dat je mening over maatschappelijke issues wordt gevraagd. De Rode Duivels zullen het geweten hebben in Qatar. Hoort dat er ook bij voor jou?

“Net vóór het WK in Qatar werd ik gevraagd voor een debat aan de Leuvense universiteit, als stem uit het vrouwenvoetbal. Alweer helemaal uit mijn comfortzone, ik zat er tussen twee professoren, maar ik vond het wél boeiend. Ik heb er veel geleerd ook. Dat doe ik dus in de toekomst graag vaker, maar alleen voor thema’s die me echt interesseren.”

Het mannenvoetbal worstelt met thema’s als racisme en homofobie. Het lijkt me dat het vrouwenvoetbal daar minder moeite mee heeft?

“Het gaat er in het vrouwenvoetbal inderdaad gemoedelijker aan toe. Daar hebben ze zich allemaal ook van bij het begin geuit over hun geaardheid, dat is onder vrouwen geen issue gewoon.”

Momenteel tellen de Red Flames zelfs drie koppels.

“Juist. Heel mooi, maar dat zijn er nu wel genoeg.” (lacht)

Je contract bij Fortuna Sittard loopt tot 2024. Kijk je al verder dan dat?

“Neen, voetbal is te wisselvallig en onzeker om daar nu al mee bezig te zijn. Je weet nooit wat er kan gebeuren, in positieve of negatieve zin.”

Heb je daar moeite mee?

“Toch wel, ja. Maar ik denk er zo weinig mogelijk over na.”

Vijf jaar geleden gaf je aan een postvoetbalcarrière als stewardess te zien zitten.

“Onlangs was ik aanwezig bij de inhuldiging van een vliegtuig van Brussels Airlines. Ik geraakte er aan de praat met een stewardess, ik heb toch maar haar visitekaartje gevraagd.” (lacht)

En heb je goeie voornemens gemaakt voor 2023?

“Dat doe ik nooit. Maar ik probeer wel jaar na jaar beter te worden in mijn communicatie. En misschien moet ik nog meer leren relativeren. Ik kan niet tegen onverdraagzaamheid, onbeleefdheid of tegen kritiek die kwetsend bedoeld is. Dat, en een beetje minder hard zijn misschien, niet in het minst voor mezelf.”

met dank aan Lago Zwembaden Kortrijk