Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (37), auteur, psychologe en televisiemaakster.
‘Misschien moet je het in 2022 wat kalmer aandoen,’ opperde mijn lief, ‘je weet wel, iets meer slapen, wat meer thuisblijven…’ ‘Misschien moet jij niet zeggen wat ik moet doen’, zou mijn standaardantwoord geweest zijn maar omdat ik recent 37 ben geworden en dat eerder voelde als 67, hield ik voor een keer mijn grote mond en dacht ik na over zijn goedbedoelde advies. Ik was namelijk wel heel erg moe, al maanden aan een stuk en januari is nu eenmaal de maand van de goede voornemens en de #NewYearNewMe. ‘Waarom ook niet,’ dacht ik dus bij mezelf, ‘misschien wordt saai wel het nieuwe cool.‘
Dus ik kocht een shitload aan groenten en fruit, startte de dag met een gembershotje, legde mezelf een alcoholverbod op gedurende de week en spendeerde mijn avonden thuis, in de zetel. Ik maakte het gezellig met kaarsjes en zachte dekentjes en we keken naar Les Misérables. De serie, welteverstaan, niet de musical. Van musicals krijg ik namelijk zin om iemand op zijn gezicht te slaan en dat zou niet bevorderlijk geweest zijn voor de serene sfeer.
Wat ik altijd had beschouwd als saai blijkt simpelweg geluk te zijn
Op een bepaald moment redt Jean Valjean Marius Pontmercy van de dood door hem langs de riool naar huis te brengen. Tv is vooralsnog geen medium waarbij je naast beelden ook geuren kan waarnemen maar je moet geen genie zijn om te weten dat de gemiddelde riool in Parijs anno 1830 niet naar rozen geurde. Dus we zien de held ploeteren door wat alleen maar als ‘kakwater’ omschreven kan worden en ik begin te kokhalzen. Waarop mijn lief bij wijze van solidariteit hetzelfde doet. Het gezonde slaatje dat net mijn maag had bereikt, begint zich gestaag een weg te banen door mijn slokdarm en ik moet nog harder kokhalzen. Idem voor mijn lief. Opeens zie ik ons van op afstand zitten in de zetel, spuitwatertje in de hand, kijkend naar een serie terwijl we afwisselend alsmaar intensere braakgeluiden maken. En ik krijg de slappe lach, onderwijl trouwens nog altijd kokhalzend. Ook mijn lief begint te lachen en we kunnen niet meer stoppen. Na een paar minuten wis ik de tranen uit mijn ogen, neem zijn hand vast en we kijken glimlachend voort.
Later in bed bedenk ik dat saai helemaal niet het nieuwe cool hoeft te zijn. Saai moet zich niet bewijzen, want wat ik altijd had beschouwd als saai, blijkt in werkelijkheid simpelweg geluk te zijn. En dat geluk beter is dan cool, dat weet iedereen. Maar blijkbaar moest ik 37 worden om dat te beseffen.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
