Griet Depoorter, de vrouw achter Wolvis: “Breiwerk heeft voor mij iets rustgevends”

Van architectuur naar mode lijkt een radicale switch. Niet voor Griet Depoorter, de creatieve kracht achter de succesvolle breigoedcollectie Wolvis. Haar label is dit jaar genomineerd voor de Belgian Fashion Awards.

We ontmoeten Griet Depoorter in haar nieuwe atelier, gelegen in een bedrijvencentrum in Gent waar heel wat jonge ondernemers gevestigd zijn, ook haar jongere zus Bieke, de gelauwerde Magum-fotografe, en haar broer Dries, de mediakunstenaar die met zijn projecten de internationale pers haalt. Griet kan haar West-Vlaamse tongval niet verbergen. Zoals zovele West-Vlamingen is ze na haar studies architectuur aan de UGent blijven hangen in de Arteveldestad.

In welk gezin ben jij opgegroeid?

“Ik heb mijn jeugd doorgebracht in Ingooigem, als oudste van drie. Mijn vader was elektricien en runde het familiebedrijf dat hij van zijn vader overgenomen had, mijn mama was kleuterjuf. Ondanks het feit dat zowel ik als mijn broer en mijn zus een creatief beroep hebben, zijn we dus niet in een artistiek nest opgegroeid. Achteraf bekeken, besef ik dat we die creativiteit toch wel ergens van onze mama hebben. Ze was voortdurend aan het knutselen voor haar kleuters. Toen ze met pensioen ging, is ze beginnen te schilderen. Dat ondernemende hebben we dan weer van onze papa. Geld is nooit een issue geweest thuis. Niet dat we rijk waren, maar er was altijd voldoende geld, wat een veilig gevoel geeft. Dat maakt dat we allemaal een gezonde relatie hebben met geld en geen angst hebben om te investeren. Als ondernemer moet je financiële keuzes durven te maken, anders kan je niet groeien. Die mindset hebben we onbewust meegekregen door onze opvoeding.”

Waarom heb je architectuur gestudeerd?

“In het middelbaar onderwijs heb ik wiskunde-wetenschappen gevolgd aan het Lyceum Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen in Kortrijk. Wiskunde was helemaal mijn ding en ik kon ook goed tekenen. Daarbij komt dat mijn oom architect is. Ik vond het een logische keuze om ingenieur-architect te studeren, het leek mij een boeiend beroep. Na mijn studies heb ik in een groot stedenbouwkundig bureau in het Gentse gewerkt. Ik vond er echter mijn draai niet, de job was niet wat ik van mijn opleiding had verwacht, ik miste het creatieve aspect. Na anderhalf jaar ben ik verhuisd naar Brussel en ben ik mode beginnen te studeren in avondschool aan de modeacademie van Sint-Niklaas. Overdag werkte ik in de AB, in de bar, ‘s avonds volgde ik mijn opleiding. Na een jaar ben ik teruggekeerd naar Gent om er als freelancearchitect te werken, wat goed betaalde en mij de kans gaf om werk en studie te combineren. Mijn modestudies beschouwde ik als pure zelfontplooiing, het was nooit mijn bedoeling om er mijn beroep van te maken.”

Hoe en waarom ben je met een breigoedlabel begonnen?

“In het derde jaar van mijn modeopleiding was ik vooral bezig met breiwerk. Ik hou van het repetitieve van breiwerk, zowel handbreiwerk als machinebreiwerk. Het heeft iets rustgevends. Het idee dat je gewoon van een draad een kledingstuk kan maken, vind ik fascinerend. Je kan structuren creëren, spelen met kleurencombinaties, er zijn ook minder tussenstappen nodig dan wanneer je een kledingstuk maakt van een stof.”

“Toen ik nog aan de academie zat, had ik een breimachine van iemand gekregen. Overdag werkte ik als architect, in mijn vrije tijd breide ik op de machine. Ik ben na mijn derde jaar gestopt aan de academie omdat de combinatie van werk en studie te zwaar werd, maar ik ben wel blijven breien. Op een gegeven moment heb ik mij een computergestuurde breimachine gekocht. Ik putte veel plezier uit die experimenten. Hoe meer ik op de machine werkte, hoe beter ik tot draagbare resultaten kwam.”

“Het idee dat je van een draad een kledingstuk kan maken, vind ik fascinerend”

“Na een maand of twee, rond de kerstperiode, had ik twintig sjaals gebreid en nodigde ik vrienden uit om hen mijn sjaals te verkopen, puur om de kostprijs van de garens te recupereren. Het gaf mij een goed gevoel dat andere mensen mijn creaties droegen. De erkenning die je krijgt, vond ik heel motiverend. Een winkeltje in Gent bestelde toen tien sjaals. Dat was de eerste keer dat ik moest beginnen na te denken over mijn prijszetting. Die denkoefening was interessant, want ik kwam tot de conclusie dat mijn toenmalige manier van werken financieel niet haalbaar was. Al die uren dat ik in mijn vrije tijd aan het breien was, brachten eigenlijk niets op. De conclusie was dat ik het breien zelf beter zou uitbesteden aan een producent. Ik koos voor Van Heuverbeke in Waregem, een van de zeldzame overgebleven breigoedfabrikanten in ons land.”

“Het winterseizoen van 2016 was het eerste dat geproduceerd werd door Van Heuverbeke. Een naam voor mijn collectie had ik al sinds mijn eerste creaties: Wolvis, wol omdat het mijn favoriete materiaal is, de vis slaat op mijn naam Griet, wat ook een vis is. Mijn bedrijf is traag maar zeker gegroeid, ik stond niet onder druk omdat ik daarnaast nog een job had. Telkens kon ik de winst van de vorige collectie investeren in de volgende. Ik heb nooit een externe investeerder nodig gehad. Sinds corona is de onlineverkoop enorm gestegen. Ondertussen werk ik nu met een klein team. Door bepaalde organisatorische taken te delegeren, heb ik nu meer ruimte om te creëren, wat Wolvis in een stroomversnelling gebracht heeft.”

Wolvis is 100% Belgisch, een bewuste keuze?

“In het begin was het vooral een praktische keuze: Waregem ligt op een half uur rijden van hier. Als er stalen bekeken moeten worden of zaken overlegd moeten worden, kan ik meteen ter plaatse gaan en snel feedback geven. Dat is handiger en efficiënter dan het vliegtuig nemen naar een buitenlandse producent. En uiteraard strookt het helemaal met onze duurzame manier van werken. We werken zoveel mogelijk met 100% natuurlijke materialen. We hebben geen firmawagen, we doen bijna alles met het openbaar vervoer. En we streven ernaar om overproductie te vermijden, wat doorgaans ook lukt: tegen het einde van het seizoen zijn we zo goed als uitverkocht. We werken altijd met beperkte reeksen, wat onze creaties exclusiever maakt. Soms vragen mensen achteraf of ze nog een design van vorige collecties kunnen kopen. Daarom hebben we een lijn met het best verkochte stuk van elk jaar uitgebracht, onze Myosotis-collectie die nu uit zes stuks bestaat. Het idee is om elk jaar een sjaal aan deze collectie toe te voegen. Het wordt dus een ‘the best of’-verzameling.”

Lopen is mijn me-time, ik ben dan weg uit de drukte en kan dan goed nadenken

“Naast sjaals brengen we nu ook kimono’s, mutsen en kousen en sinds kort ook bomberjassen. We zouden er graag nog andere items aan toevoegen en ook geweven stukken aanbieden, maar dat vraagt een grote investering die we voorlopig nog niet kunnen doen met de bestaande middelen.”

“De manier waarop we werken, maakt dat onze producten onvermijdelijk een zeker prijskaartje hebben, gezien de hoge loonkosten in België. Er is een groot verschil tussen een Belgisch label dat in het buitenland gemaakt wordt en een collectie die 100% in België geproduceerd wordt.”

Hoe combineer je als jonge mama privé en werk?

“Mijn privéleven en werk lopen door elkaar, dat voelt heel natuurlijk aan. Mijn kindjes die nu vijf en drie jaar oud zijn, zijn geboren op een moment dat mijn collectie klaar was zodat ik mezelf geen druk moest opleggen. Als je zelfstandig bent, word je nooit losgekoppeld van je werk en onbewust beïnvloedt je privésituatie je creativiteit. Toen ik zwanger was, maakte ik kleurenkeuzes die ik nu wat vreemd vind. Wellicht had dat te maken met mijn mood van het moment. Uiteraard sta ik er niet alleen voor. Mijn vriend Tim is mijn klankbord, ik overleg alles met hem. We kennen elkaar al heel lang. We hebben samen architectuur gestudeerd en we zijn jarenlang beste vrienden geweest voor we uiteindelijk een koppel werden. Tim runt het architectenbureau Tim Peeters Architecten en maakte vorig jaar deel uit van de Architectuur Biennale in Venetië. Ondanks het feit dat we elk ons eigen bedrijf hebben, blijven we op creatief vlak een goede tandem en zijn we heel complementair.”

“Vroeger verliep de combinatie van werk en privé vrij chaotisch. Dat is de laatste jaren veranderd. Ik heb meer nood aan structuur en regelmaat, ik kan geen chaos noch rommel meer verdragen. Ik denk dat dit met de overprikkeling van de huidige tijdsgeest te maken heeft. Ik wil mij ontdoen van alle ballast. Elke morgen sta ik om zes uur op om mijn dag fris te kunnen beginnen. Ik maak plannen, ik probeer mijn week in te delen volgens een vast stramien. Lopen is mijn me-time, ik ben dan weg uit de drukte. Ik hou van het repetitieve van lange afstanden, ik kan goed nadenken wanneer ik loop, ook over Wolvis. Meestal kom ik dan thuis en maak ik lijstjes. Bij Tim is dat ook zo: hij lost veel problemen op wanneer hij loopt. Sinds een jaar lopen we samen marathons. We trainen afzonderlijk zodat er altijd iemand van ons twee bij de kindjes is.”

Je bent genomineerd voor de Belgian Fashion Awards, ben je sterk met mode bezig?

“Ik ben niet met modetrends bezig, ik kijk nooit naar trendrapporten, ik werk heel intuïtief, en toch merk ik achteraf dat mijn collecties helemaal in het modebeeld passen. Ik denk dat ik gewoon de tijdsgeest goed aanvoel. Ik leef met open vizier, ik probeer te voelen wat er leeft in de maatschappij, zoals de huidige overprikkeling die ikzelf probeer te weren en blijkbaar ben ik niet de enige. Dat gevoel probeer ik te vertalen in mijn creaties die stilaan uitgepuurder worden. Het is fijn om te horen dat mensen zich herkennen in mijn collectie. Authenticiteit en integriteit worden meer en meer geapprecieerd in de mode. Het feit dat we genomineerd zijn voor de Belgian Fashion Awards ervaren we als een bevestiging en een grote eer.”