Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.
1 september: de dag waarop onze sociale media overspoeld werden door foto’s van schattige kleutertjes in splinternieuwe outfits, lagereschoolkinderen met veel te grote boekentassen en verveeld kijkende pubers met hun rugzak nonchalant over de schouder. Een dag, zo je wil, waarop we de cognitieve ontwikkeling van een nieuwe generatie vieren. Maar niet in Texas. Daar werd op 1 september een wet goedgekeurd die wel eens de teloorgang van een nieuwe generatie kan betekenen. Vrouwen mogen er namelijk geen abortus meer plegen nadat er een hartslag bij de foetus gedetecteerd wordt. Dat is zo ongeveer rond de zesde week van de zwangerschap, een moment waarop veel vrouwen niet eens weten dat ze zwanger zijn. Voorts worden er ook geen uitzonderingen meer gemaakt voor slachtoffers van incest of verkrachting. De wet zou er gekomen zijn omdat ‘onze Schepper ons het recht op leven heeft gegeven en miljoenen kinderen dat recht door abortus verliezen’. De Republikeinen doen met andere woorden het werk van God. Meer nog, ze kunnen zelfs voor God spelen, want iedereen die een vrouw die abortus wil plegen verraadt, krijgt een premie van 10.000 dollar.
Niemand zou me verraden voor de gemiddelde prijs van een tweedehandswagen
Bijna twee jaar geleden pleegde ik abortus. Ik wist dat mijn relatie ten einde liep en ik had niet de financiële middelen om een kind alleen op te voeden. Ik ging naar de abortuskliniek in Gent en werd daar geholpen door een heel team vrouwen die me met de grootste zorg en vriendelijkheid omringden. Niemand stond me aan de deur uit te maken voor moordenaar. Niemand gaf me het gevoel dat ik zou branden in de hel. Niemand zou me verraden voor de gemiddelde prijs van een tweedehandswagen. En dat was maar goed ook, want de dag was al shitty genoeg zo. Ik heb die keuze gemaakt omdat ik wist dat ik dat kind niet het leven zou kunnen geven dat het verdiende en hoewel het de moeilijkste beslissing was die ik ooit moest nemen, was het míjn beslissing. Niet die van de staat.
Texas staat dus op het punt een hele generatie kinderen te krijgen die opgevoed zal worden door vrouwen die verplicht werden om moeder te zijn. Niet omdat ze dat zelf wilden. De psychologische gevolgen voor beide partijen zijn daarbij nauwelijks te overzien. Want deze wet gaat uiteraard niet over het welzijn van baby’s en kinderen. Mocht dat de grote bezorgdheid zijn, dan kan de staat beter investeren in terugbetaling van ivf, crèches, gratis onderwijs en jeugdbescherming. Neen, deze wet is niets meer of minder dan het willen controleren van het lichaam, de (mentale) gezondheid en het leven van een vrouw. Oftewel The Handmaids’ Tale, a 21st-century Texas Story. Blessed be the fruit!
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
