Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch: “Onze film ‘De acht bergen’ bracht ons als koppel weer bij mekaar”

Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch maakten met hun film De acht bergen een klein meesterwerk. Een gesprek over vriendschap, relaties en de schoonheid van de bergen.

Adembenemend mooi. Meeslepend. Ontroerend. Het zijn maar een paar lemma’s die De acht bergen, hun verfilming van de bestseller van de Italiaanse auteur Paolo Cognetti, typeren. Het verhaal over de vriendschap tussen de zoekende Pietro en de honkvaste Bruno is een pracht van een film geworden. Tegen de achtergrond van een dorpje in de Italiaanse Alpen doet Le otto montagne de toeschouwer nadenken over de grote thema’s in het leven. Geen wonder dat ze op het filmfestival van Cannes de prijs van de jury kregen. Maar een walk in the park was het zeker niet.

Felix: “Dit was de moeilijkste film die ik ooit gedraaid heb. Maar ook de fijnste om te doen. We zijn voor de opnames naar Italië en Nepal getrokken, we moesten Italiaans leren, Italiaanse acteurs casten, hebben op bergen en gletsjers gestaan… best gevaarlijk bij momenten. Draaien in de bergen was zo onberekenbaar dat alles constant op losse schroeven stond. Dat gaf veel stress, ook al zijn we productioneel heel goed ondersteund geweest.”

Jullie hadden al samengewerkt aan het scenario voor ‘The broken circle breakdown’, samen regisseren is andere koek. Vanwaar die keuze?

Felix: “We hebben het scenario geschreven tijdens de eerste lockdown. Dat was heel intens. Nodig ook voor ons, als koppel, om weer bij elkaar te komen, want we gingen door een moeilijk moment. Charlotte had laten vallen dat ze graag wou regisseren en toen kwam het voorstel om samen een kortfilm te doen. Ik wou niet nog een project erbij, maar het werkte wel als trigger. Zodra de eerste versie van het scenario klaar was, heb ik Charlotte voorgesteld de film samen te regisseren.”

Charlotte: “Ik had daar niet meteen aan gedacht, maar ik voelde dat we dit samen moesten doen. Ik heb er werk voor moeten opzeggen, maar deze film oversteeg dat.”

Felix: “Al zei je op een gegeven moment wel: ‘Moeten we weer een nieuwe versie van het scenario maken?’.”

Charlotte: “Ja, ik wou het gewoon tot leven brengen. Maar we bleven het maar verfijnen… Het was een trip, jongen.” (lacht)

Twee kapiteins op een schip: dat lijkt me niet eenvoudig.

Charlotte: “We waren gelijkwaardig, maar Felix heeft uiteraard de ervaring van 20 jaar films maken. Soms keek ik naar hem als een koe naar een trein: hij droeg het project en deed dat fantastisch. Ik zat meer in het verhaal, heb meer ervaring met het werken met teksten en lette op de uitspraak van de acteurs. Heel fijn. Zo konden we elkaar aanvullen.”

Hoe was het om maandenlang de klok rond samen te zijn?

Felix: “We hadden elk onze eigen kamer hé.” (lacht)

Charlotte: “Nee dus. Onze kleine was er ook bij, dan kom je na een draaidag ‘thuis’ en weet je dat hij je nodig heeft… maar tegelijk is er het besef dat je nog heel wat voorbereidingen moet doen. Ik bleef ’s avonds geregeld bij ons zoontje, maar Felix ging maar door. En dat was nodig.”

Felix: “We hebben ons daar wel een beetje aan mispakt. We dachten: we doen dit samen, dan kan hij mee. Maar dat was niet simpel. Al maakte de locatie veel goed.”

Charlotte: “We hebben veel kaas gegeten en wijn gedronken, het was elke dag après-ski nadat we van de berg kwamen. Onze zoon had het daar ook goed, hij had snel vriendjes gemaakt. Die dorpen zijn heel sfeervol, mensen wonen er nog bij hun dieren, boven de stal. Heel schoon. Ik heb echt gebleit toen alles erop stond.”

“Met ouder worden vraag ik me alsmaar meer af wie mijn vrienden zijn”

En dan staan jullie daar in Cannes te blinken. Vertel!

Charlotte: “De nacht voor de première moet je van de organisatie het geluid in de zaal checken. We kwamen die immense zaal langs het podium binnen en ik dacht meteen: zou ik hier binnenkort nog eens staan?”

Felix: “Jij wist dat de prijsuitreiking daar was?”

Charlotte: “Ah ja.”

Hoe werkt dat eigenlijk? Word je een paar dagen voor de prijsuitreiking gebeld dat je op de rode loper verwacht wordt?

Felix: “Pas de dag zelf, om één uur ’s middags, belden ze – we hadden het al lang opgegeven dat er nog nieuws zou komen. We waren superblij, zeker omdat we pas op het laatste moment geselecteerd werden (voor de competitie, red.). Het was een rollercoaster van jewelste.”

Charlotte: “We hadden geen speechbriefjes gemaakt, hebben op het vliegtuig gewoon kort overlegd wat we ongeveer gingen zeggen. We stapten het vliegtuig uit, sprongen in de taxi en onder politie-escorte ging het dan naar de rode loper. Dat was het meest hilarische moment. (lacht) Toen we op het podium stonden, wist ik niet goed meer wat te zeggen, dus heb ik het maar met een gebaar gedaan. (ze omhelsde Felix en kuste hem, red.)”

Als de film één ding duidelijk maakt, dan wel dat vriendschap ongelooflijk krachtig en tegelijk heel fragiel is.

Charlotte: “Heel juist.”

Felix: “Ja, ik viel voor het verhaal omdat ik dat zo herkende. Ik heb ook een Bruno rond mij. Een paar zelfs. Met ouder worden vraag ik me alsmaar meer af wie mijn vrienden zijn en wat vriendschap nu eigenlijk betekent. Die vragen worden dieper, zeker als er mensen wegvallen. Soms gaat het fout in vriendschap en dat is pijnlijk. Maar ik heb geleerd om dat te accepteren.”

Charlotte: “Ik heb mijn vrienden uit mijn jonge jaren, af en toe is er nog iemand bij gekomen. Maar dan worden gezinnen gevormd, of net niet, krijg je minder tijd voor elkaar en ineens is er weer een maand voorbij dat je elkaar niet gezien hebt. Is dat erg? Nee, zolang je elkaar maar goed begrijpt. Ik vind het schoon dat ik een vriend kan missen. Iemand die ik even graag zie als mijn lief.”

Felix: “Wie dan?” (lacht)

Charlotte: “Een vriend na een tijd terugzien, is zo mooi. Een vriendin van me woont in Mexico. We hadden elkaar zeven jaar niet gezien, maar deze zomer hebben we samen een weekendje Parijs gedaan. Dan tank je bij, heb je het over de leuke en de pijnlijke dingen of zit je zwijgend naast elkaar… Prachtig.”

Zijn er tijdens het maken van de film aspecten van elkaar naar boven gekomen die jullie nog niet kenden?

Felix: “Charlotte heeft een heel strak innerlijk kompas, dat is schitterend om te zien. En ze herkent de kern van een verhaal, een waanzinnige kracht.”

Charlotte: “Ik heb ontdekt dat Felix een berggeit is. Een bok. (schatert) Hij krijgt een delirium van energie en inspiratie als hij op een berg staat. Op zulke momenten zag ik dat hij voor zijn films leeft. Hij ging vaak te voet naar de set, anderhalf uur klimmen. Ik heb dat maar een paar keer gedaan, omdat ik ’s morgens nog even bij ons zoontje wilde zijn.”

Felix: “Net voor we aan de film begonnen, ben ik met een vriend in de bergen gaan trekken. Die ervaring was bijna religieus. Ik voelde me heel nietig. We hadden een goeie band met onze gids maar op zijn volgende tocht is hij verongelukt. Zo’n schone, voorzichtige gast…”

Daar gaat de film ook over: de fragiliteit van het leven.

Charlotte: “Toch vooral over de cyclus van geboren worden, tot volle wasdom komen, sterven en weer geboren worden. Die vier seizoenen in het leven, ik hoop dat ik die mag meemaken. Nu zit ik in de zomer, rond mijn vijftigste ga ik in mijn herfst. Da’s niet negatief, dan ga ik de vruchten plukken van mijn leven. En in de winter bezin ik, sterf ik en nadien kom ik weer terug. Daar geloof ik echt in.”

“Ik heb ontdekt dat Felix een berggeit is. Een bok”

Heeft de film jullie weer samengebracht?

Charlotte: “Dat is zeker zo.”

Felix: “Al weten we natuurlijk niet of we zonder de film ook nog samen zouden zijn geweest.”

Charlotte: “Klopt, maar het was wel superbelangrijk om een hoger doel te hebben. We waren gekwetst. Boos op elkaar. Dankzij deze film zijn we eruit gekomen. Door over andere mensen te kunnen praten en te reflecteren over vriendschap en dood, zonder dat we voortdurend in onszelf vastzaten.”

Felix: “Je moet wel erg goed overeenkomen, anders raak je er niet uit.”

Charlotte: “Zeker. We hebben vertrouwen in elkaar, hé. Ik heb heel veel respect voor jouw intuïtie, omgekeerd heb jij dat voor mijn innerlijk kompas. Dankzij dat respect konden we aan het verhaal werken én een persoonlijk gesprek aangaan dat helend werkte.”

Na zo’n immense productie kunnen jullie alles aan, denk ik.

Charlotte: “Dat denk ik ook. We konden uiteen zijn gegaan en ik twijfel er niet aan dat Felix snel weer een fijne relatie zou hebben. En dat is goed. Maar we hebben nog veel te leren van elkaar. We weten nog niet wat volgend jaar gaat brengen en dat is tegelijk plezant en intens. We zijn high maintenance, moeilijke periodes laten we niet passeren. Intense mensen zijn we, die het gesprek durven aan te gaan. Dat maakt het niet altijd makkelijk, wel zeer boeiend.”

Wat verwachten jullie van het Vlaamse publiek?

Charlotte: “Mexican waves en laaiende reacties hé.” (lacht)

Felix: “De film komt uit op woensdag 14 december. Een week later start er een actie waarbij je twee tickets voor de prijs van één krijgt. Dat is mooi. Eerlijk gezegd vond ik de kwaliteit van de Vlaamse films de laatste tijd wat naar beneden gaan, maar we hadden toch maar mooi drie Vlaamse films in Cannes. (naast hun film ook ‘Close’ en ‘Rebel’, red.)”

En nu?

Felix: “Tot het eind van het jaar gaan we reizen met de film en dan begin ik aan iets nieuws, al weet ik nog niet wat. Dat is scary, maar ik heb ervoor gekozen mijn tijd te nemen.”

Gaan jullie nog samenwerken?

Felix: “Op de een of andere manier wel, al wil Charlotte nu haar eigen ding doen. Als ze nog een film maakt, moet ze het alleen doen, vind ik.”

Is er een plan?

Charlotte: “Ik weet het nog niet. Ik kreeg in Cannes de vraag om in de States te draaien, terwijl ik amper één film geregisseerd heb, samen met mijn vriend die daar heel goed in is. Ik weet niet of ik dat alleen kan. Voor de haaien worden geworpen in Hollywood… laat me nog maar even onderzoeken wat ik kan brengen. Ik wil niets forceren. Ik speel nu in Juliet van Anke Blondé (nieuwe tv-serie, red.) en dat doet me heel veel plezier. We zien wel wat er nog komt.” (Michaël De Moor)

‘De acht bergen’ speelt vanaf 14 december in de Belgische zalen.