Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
Haal geen oude koeien uit de sloot, zegt een oud spreekwoord. De vraag is, leeft die koe nog? Bij leven zou het een schande zijn het beest niet te redden. Is het dier inmiddels overleden, dan moet het kreng toch op het droge gehaald worden om besmetting van het water te voorkomen. Ja, ik weet het, Luc ziet alles weer te letterlijk. En toch, de werkelijke betekenis is dat bepaalde feiten en gebeurtenissen beter niet weer worden bovengehaald. Helemaal onjuist toch? De collaboratie en het verzet bijvoorbeeld leveren zeer mooie televisie op en brengen ook het debat weer op gang.
De nabestaanden van beide kanten hebben het recht om met de verhalen en ervaringen uit het verleden, waarbij ze rechtstreeks of onrechtstreeks betrokken zijn, in het reine te komen. Tevens moeten de nieuwe generaties kunnen zien hoe fout het kan lopen als de verkeerde mensen de touwtjes in handen krijgen. Maurice Dewilde zorgde voor opschudding in het land met zijn oude koeien toen ik nog een prille twintiger was. Niettegenstaande wereldpolitiek en wereldoorlogen mij toen maar matig konden boeien, ging ik op vrijdag na het werk speciaal vroeger naar huis om naar de reeks boeiende programma’s te kijken die team Dewilde in elkaar had gestoken. De Nieuwe Orde en De Tijd der Vergelding waren grote kijkcijferkanonnen toen.
Soms gebeurde het dat ik half wegdommelde voor het tv-toestel, op vrijdagavond zat ik meestal niet bloednuchter voor het scherm, en toen verhief Maurice plots zijn krachtige stem en keek me recht in de ogen en met zijn vinger wijzend bulderde hij: “Waar waart gij toen de partizanen binnengedreven werden op de speelplaats van uw school?” Soms komt hij nog eens langs in mijn vele dromen.
Toen verhief Maurice plots zijn krachtige stem
Maurice, een man van mijn hart. Net zoals mijn vader. Als ik aan papa Paul terugdenk waren we het over vele zaken eens en tegenspreken deed ik bijna nooit, behalve als ik weer eens een aanvaring had gehad met het hoger gezag. Als ik overtuigd ben van mijn gelijk kan ik doordrammen tot in het oneindige. Dat werd me op school en ook bij andere instanties niet altijd in dank afgenomen. Als ik dan briesend aan de familiale tafel zat begon mijn vader altijd met dat verdoemde spreekwoord; ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud…’
“Nee, pa, spreken is goud, als iedereen zijn bek blijft houden voor de domheid van de machtswellustelingen gaan we er allemaal aan, zwijgen is voor niks goed.” En we waren vertrokken, mijn vader bleef zoals altijd extreem cool, kwam voor mij staan en deed een perfecte pastoor-imitatie, terwijl hij mij de zegen gaf sprak hij: “Zalig de armen van geest, zij zullen God zien.” Een citaat uit de moppentrommel van Mattheüs. Ik kon niks anders dan hier weer eens flink om lachen en toen kwam mijn moeder tussen met de troostende woorden, ‘Ik ga wel eens praten met uwe meester, jongen…’ “Nee ma, zeker niet doen”, antwoordde ik toen steevast.
Tja, spreekwoorden, ze blijven vatbaar voor interpretatie. Van de slagkracht van één spreekwoord ben ik inmiddels wel overtuigd: “Hoge bomen vangen veel wind.” Vervang die wind door oorvijgen. Dixit.
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier