De wondere wereld van Luc: “Moeders zijn de echte helden”

Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.

Naast mijn artistieke bezigheden ben ik ook actief als huisman. Koken doe ik met liefde en passie, eten en drinken ook en dit verklaart mijn overgewicht enigszins. Dagelijks probeer ik een lekkere, evenwichtige gezonde maaltijd op tafel te toveren voor mijn vrouw en dochters.

Zo komt het dat ik vorige week tijdens het schoonmaken van het keukeneiland plots last had van een zeer zware krop in de keel. Het ging zelfs zo ver dat ik even later, tijdens het pellen van de uien de tranen de vrije loop liet. En dat kwam niet enkel door de uien.

Ik liet mijn tranen de vrije loop, en dat kwam niet enkel door de uien

Ik moest denken aan mijn moeder die ons in april 2014 verliet. Zeven dagen op zeven, jaren aan een stuk stond ze dagelijks in ons ‘achterkeukentje’ te koken voor haar grote gezin, we waren met zes. Het was er zo klein dat de bovenkant van de frigo dienst deed als werkblad. Keukeneilanden waren nog geen trend in de jaren vijftig toen ze samen met mijn vader een winkel begon in bruin- en witgoed (*) op de Plaats van Rekkem. Terwijl mijn vader de eerste zwart-wittelevisies met ontvanger eigenhandig monteerde, stond ons moeder afwisselend in de winkel en in haar keuken.

Wat ze uit dat keukentje op tafel toverde, is niet in één boek samen te vatten. Ze had de gave van het koken meegekregen van haar moeder Rachel. De Franse keuken zwaar doorweven met Vlaamse invloeden en tot laat in de jaren zeventig een keuken hoofdzakelijk op basis van boerenboter. Toen deed Becel plots zijn intrede, gelukkig bleven haar gerechten onovertrefbaar lekker en schakelde ze al snel over op olijfolie en melkerijboter. Cassoulet, konijn met pruimen, dorade met kappertjes, roggenvleugels, kalkoenstoverij, ‘chicons in espe’, dat is slechts een greep uit haar palmares, de lijst is oneindig. Dat alles gebaseerd op generaties kennis en haar legendarische tijdschrift Femmes d’Aujourd’hui, bekend om zijn wekelijkse receptenbijlage. “Ah, da ziet er hier goed uit, ik ga da woensdag eens maken als de kindjes van mijn zus Danièle komen…”

Wat mijn moeder uit dat keukentje op tafel toverde, is niet in één boek samen te vatten

Ik heb ook een zus, Monique, al vele jaren een hardwerkende en kokende moeder van drie ‘beren’ van zonen en een reus van een vent. Ze voerde de macrobiotiek in op de Plaats van Rekkem en het gevolg was dat we plots volle rijst voorgeschoteld kregen en de tamari (sojasaus) met succes als zoutvervanger zijn intrede deed. De tofu was éénmalig maar de combinatie van de zeer gezonde, eerlijk en heerlijk natuurlijke keuken van mijn zus met die van moeder Françoise bezorgde ons tot haar heengaan veel hoogstaande culinaire momenten, zeg gerust buccale orgasmes te noemen, zo sterk was het.

En daar stond ik dan te snotteren met mijn gepelde uien. Aubergines, courgettes, tomaten, champignons en veel look moest ik nog toevoegen en afkruiden met oregano, marjolein, verse tijm en basilicum. Ratatouille met volle rijst, een puur macrobiotisch gerecht, ware het niet dat er vier lange tuiten sositse in de frigo lagen te wachten. Aan tafel!