Echt rustig is het nooit in het hoofd van Luc Dufourmont. Sommigen noemen het een afwijking, anderen een gave. In deze column neemt hij ons elke week even mee in zijn denkwereld. Soms grappig en dan weer intriest, maar altijd recht uit het hart en met een flinke dosis buikgevoel.
U weet het of u weet het niet, maar eind vorige eeuw deed ik wat gekke projectjes met een bende al even gekke maten. Eén van die stunts droeg de naam ‘De Willems Vermanderes’.
We waren allen streekgenoten van Willem Vermandere. In de band zat de getalenteerde klarinettiste Hilde, kleindochter van Blanche, de held uit Blanche en zijn Peird. Wat begon als eerbetoon aan de bekende Lauwse bard transformeerde al snel in een hilarische parodie met een hoog punkgehalte.
Dit zorgde voor een waslijst aan memorabele momenten op de Vlaamse podia. Onze openingsshow in Lauwe, uiteraard, ging door in Café Prins Albert. Het zat er afgeladen vol en vooraan tussen het jong geweld stond een oudere dame, klein van gestalte met een mooi rond brilletje. Tot onze grote verbazing was ook WTV, de regionale tv-zender, van bij de eerste noot aanwezig.
Wat begon als eerbetoon aan de bekende Lauwse bard transformeerde al snel in een hilarische parodie met een hoog punkgehalte
We beseften plots dat we ‘nieuws’ waren en deden ons uiterste best om de nummers van Willem zo natuurgetrouw mogelijk weer te geven. Tijdens het nummer ‘Van mijn groot verstand’ bleef het publiek respectvol stil en toen de laatste noot weerklonk barstte een daverend applaus los. Eens de stilte teruggekeerd richtte ik me tot de oudere dame en vroeg haar: “En madamke, wat vond je ervan?” Ze keek me aan en zei: “Jongen toch, als ik mijn ogen toe doe, zie ik mijne zeune staan…”
Ik voelde het podium onder mijn voeten wegschuiven. “Ben jij dan?”, vroeg ik. “Ja, ja, Madeleintje, de moeder van den echten Willem.”
Het geeft me wat tijd en moeite gekost om de draad weer op te pikken na zo’n hartverwarmend compliment. Maar de avond kon niet stuk, Madeleintje aanvaardde met plezier een frisse geuze en wij speelden de pannen van het dak. Eens de show voorbij ontvingen we de tv-ploeg in onze kleedkamer voor een kort gesprek.
Op de vraag waarom we een tributeband van Willem hadden opgericht, kwam het beste antwoord van onze drummer, Ledegemnaar Ludo Huyghe: “Ken je de Witten van The Beatles?”, vroeg hij aan de journalist en hij vervolgde: “The White Album is hun meest memorabele en beste plaat.”
Nu waren alle Willems even aandachtig op wat ging volgen, want dit klonk als een instant openbaring. “Wel”, zei Ludo, met een fijn gerold sigaretje in zijn linkermondhoek, “Wij spelen den Bruinen van Vermandere!”
De volledige band ging uit zijn dak met dit antwoord en in koor bevestigden we. “Ja, we spelen den Bruinen van Vermandere…” en dat bleven we tot ons legendarisch afscheid ook consequent doen. De allerlaatste show ging door in… Lauwe, uiteraard, maar dan in de legendarische club La Gare.
Na het laatste nummer staken we onze valse snorren en baarden in de fik tijdens de vooraf aangekondigde ‘rituele baardverbranding’. Na twee minuten moest de volledige zaal ontruimd worden. Reden? Een dikke, verstikkende rook die nog lang bleef hangen.
*Titelloze plaat van Willem Vermandere (1971), telkens mensen dat album kwamen kopen in de winkel van mijn ouders vroegen ze naar ‘dienen bruinen elpee van Vermandere’.
De wondere wereld van Luc
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier