Carlo Bonte: “Van zodra ze volwassen zijn, laat ik hen vliegen”

Veilingmeester en vader Carlo Bonte: “Ik wíl aandacht besteden aan mijn kinderen, daar hoeft niemand me toe te verplichten.” © Jana Germanus
Nancy Boerjan

Twee kinderen, maar letterlijk één luier ververst en nauwelijks een flesje in handen gehad: als kersverse vader scoorde de bekende Brugse veilingmeester Carlo Bonte eerder beroerd. Maar vandaag zit het vaderschap hem net zo gegoten als zijn maatpakken en ziet hij het als zijn volkomen natuurlijke taak om de jonge Georges en Lily naar hun volwassen leven te begeleiden: “Mijn kinderen hoeven nergens de beste in te worden, ik wil wel graag dat ze hun best doen.”

Zaakvoerder van een gerenommeerd veilinghuis dat op internationaal niveau meespeelt – “kunst is springlevend, in tegenstelling tot wat mensen soms denken” -, een van de experten in het Play4-programma Stukken van Mensen waarvan het achtste seizoen in oktober wordt opgenomen, en niet in het minst: vader van Georges en Lily, zeven en zes jaar jong. En over dat vaderschap wil ik het, met Vaderdag op zondag 12 juni in zicht, met hem hebben.

Vader zijn gaat hem goed af, vindt hij zelf. “Omdat ik het voel. Ik wíl aandacht besteden aan mijn kinderen, daar hoeft niemand me toe te verplichten. Familieman? One hundred percent!” Ook al heeft het wat tijd gevraagd, want met Georges en Lily als baby had Carlo weinig connectie: “Luiers verversen en flesjes geven is volledig op rekening van mijn vrouw Lore gekomen. Ik ben daar niet trots op, maar het is de realiteit. Pas toen ik met hen kon beginnen te spelen en te praten, groeide de band. En nu geniet ik er ronduit van om hen te zien groeien en evolueren.”

Het ritueel van sporttasjes klaarmaken: dat is feest voor mij

Het heeft ook wel met zijn leeftijd te maken, denkt hij. “Veertig worden betekende toch wel iets voor mij: het besef dat ik al een eind gevorderd ben in mijn leven. Niet dat ik toen plots het roer heb omgegooid of zo, maar het zette wel een zachte verandering in gang: zonder al te veel te willen sturen ben ik toch op zoek gegaan naar wat echt is in het leven. Authenticiteit heb ik altijd al belangrijk gevonden, maar nu zo mogelijk nog meer. Daardoor kon ik ook de controlefreak in mezelf wat loslaten.

Ik hoef niet langer alles zelf te doen, durf meer te vertrouwen op anderen, en ontdekte dat het leven op die manier eigenlijk alleen maar mooier wordt. En ikzelf minder angstig: als er dan toch iets fout loopt, dan is dat maar zo en proberen we iets anders.”

Binnenkort verhuist het gezin naar Carlo’s ouderlijke woning in de rand van Brugge, een huis in het groen. Een nieuwe stap in de zoektocht naar nog meer levenskwaliteit: “Want ik heb dan wel het imago een gadget-man te zijn. En ja, ik hou van mooie wagens. Maar dat betekent allemaal niets. Ik heb uiteindelijk alleen een thuis nodig om gelukkig te zijn. Een potje voetballen met de gastjes in de tuin: daar kan niets tegenop.”

Maar even terug in de tijd: paste het idee om vader te worden in het hoofd van de jonge, ambitieuze Carlo?

“Toch wel, het was iets waarvan ik dacht dat het er ooit wel van zou komen. Zonder het vanzelfsprekend te vinden, want er zijn genoeg mensen met een onvervulde kinderwens. Geen kinderen kunnen krijgen, daar zou ik me dan wel bij neergelegd hebben, maar het zou me zeker zwaar gevallen zijn.”

Hoe betrokken ben je bij hun opvoeding?

“Mijn vrouw en ik werken allebei hard, er moeten dus keuzes gemaakt worden. We worden goed omringd door mensen die ons daarin bijstaan, maar we kiezen bewust om ook zelf zoveel mogelijk met onze kinderen bezig te zijn. Ik breng hen steevast naar het voetbal want ze voetballen allebei: drie keer per week naar de trainingen en op zaterdag de wedstrijden. Of naar de tennisles. Taxi papa, ja. Maar dat doe ik dan ook graag. Het hele ritueel van sporttasjes klaarmaken alleen al: dat is feest voor mij. (lacht) Onderweg wat praten over waar ze mee bezig zijn, over vriendjes, school… Daar leer je veel van als ouder. Ik stem er mijn agenda bewust op af. En dat is inderdaad een luxe die ik me nu kan permitteren, dat besef ik heel goed. Ik ben daar dan ook dankbaar om.”

“Maar ik zie er ook mijn rol als opvoeder in: ik leer hen het belang van sport en beweging, van stiptheid, elke training bijwonen, ook als dat soms moeite kost… Mijn vrouw begeleidt hen dan weer meer op het vlak van schoolwerk.”

Wat ze doen, moeten ze goed doen?

“Ja, maar los van prestaties. Mijn kinderen hoeven nergens de beste in te zijn. Ik wil wél graag dat ze hun best doen. Op het veld staan mokken omdat ze er geen zin in hebben: daar zal nadien een hartig woordje over gepraat worden. Ze krijgen kansen, en dat mogen ze niet vanzelfsprekend vinden. Integendeel, ze moeten die kansen zo goed mogelijk benutten. Ik apprecieer het dan ook enorm als ze dat doen en laat hen dat merken.”

Een sturende vader?

“Ja, toch wel. Ik geloof er niet in dat het allemaal vanzelf gaat. Lily is van nature eager to learn, en wil nog het liefst overal de beste in zijn. Georges heeft wat meer aanmoediging nodig. Maar het leven vraagt nu eenmaal ook inspanningen. En daar kan ik als vader het verschil maken: door hen weerbaar te maken, door uit te leggen waarom het belangrijk is dat ze moeite doen om iets te leren, en waarom ze soms ook wel eens iets moeten doen wat ze minder leuk vinden. Dat ze positief in het leven moeten staan ook: vriendelijk zijn tegen anderen, respect hebben, weer opstaan na een tegenslag.”

Ik raakte Bart De Wever op een punt waar hij geraakt wilde worden

“Maar pas op: eens ze jonge volwassenen zijn, laat ik hen vliegen. Dan doen ze wat ze willen, ik vertrouw erop dat ze hun weg zelf wel zullen maken.”

Wat denkt de vader in jou als er corona uitbreekt of er zich een oorlog niet eens zo heel ver van ons bed ontwikkelt?

“Dat verontrust me, maar niet meer dan andere ouders. Ik beschouw mijn eigen jeugd als zorgeloos, en dat lijkt vandaag inderdaad anders, ook al doordat kinderen nu al heel jong met onrecht geconfronteerd worden. Toch denk ik dat het hen ook sterker kan maken, kinderen passen zich beter aan dan volwassenen vaak denken. Mensen zijn altijd overlevers geweest, dat zal in de toekomst niet anders zijn.”

Toon jij gemakkelijk je emoties als vader?

“Ik denk dat ik emotioneel ben op de juiste manier. Ja, er moet ruimte zijn voor emoties, en die toon ik dan ook. Maar het is een harde wereldout there, dus alweer: ik wil hen tegelijk ook wapenen tegen té veel emotie. Ik wil niet dat ze nu opgroeien in een cocon die hen overdreven beschermt om dan later terecht te komen in een wereld waarin lang niet iedereen lief tegen hen zal zijn. Het is opnieuw zoeken naar de balans om van hen goede maar zelfbewuste mensen te maken.”

Maar als er later een van hen liefdesverdriet heeft, kan die dan bij jou zijn of haar hart uitstorten?

“Ik hoop het oprecht. Ik zal er zijn, altijd. En graag. Ik heb er geen moeite mee om ook over zulke onderwerpen te praten met hen. Want dan kom ik weer bij openheid en echtheid uit, waarden die ik bijzonder hoog inschat.”

Van emoties gesproken: begin dit jaar liet Bart De Wever in ‘Stukken van Mensen’ een traan nadat hij een oude munt die hij van zijn vader kreeg, aan jou verkocht.

“Die munt beschouw ik als het mooiste wat ik tot nu toe gekocht heb in het programma. We weten nooit op voorhand wie wat komt verkopen. Van de aankondiging dat het om een Romeinse munt ging, werd ik niet meteen warm. Maar toen stond ineens Bart De Wever voor ons: niet de eerste de beste, een competente onderhandelaar, hij zorgde dus bij elk van ons wel voor een portie stress. (lacht) Hij vertelde dat hij de munt van zijn vader kreeg en er eigenlijk niet graag afstand van nam. Beloofd was beloofd, maar het was duidelijk dat hij het er op dat moment heel moeilijk mee had. Hij koos mij als eerste onderhandelaar, geen cadeau, want die dient doorgaans om zo’n beetje de mogelijkheden te peilen. Door over mijn eigen kinderen te beginnen praten, en te beloven dat ik hen die munt zou doorgeven en hen het belang ervan zou bijbrengen, heb ik hem over de streep getrokken. Ik raakte hem op een punt waar hij geraakt wilde worden. Sommigen doen daar cynisch over, voor mij was het een magisch moment.”

Kreeg je nadien de kans om de munt door te verkopen?

“Zeven aanbiedingen heb ik gekregen. Maar dat kan ik niet maken en zal ik ook nooit doen. De munt is veilig opgeborgen. Eén keer heb ik ze getoond aan Georges en Lily, nadat we samen naar dat bewuste programma hadden gekeken. Noem mij een romanticus, maar ik zal hun verbaasde gezichtjes boven die munt nooit vergeten. Zulke momenten, daar doe ik het allemaal voor.”

Toont er trouwens eentje interesse voor kunst?

“Als ze vroeger in de veilingzaal kwamen, had ik de neiging om hen op van alles te wijzen. Nu laat ik hen zelf ontdekken, en dan wijzen zij mij wel eens op een detail dat ik zelf nooit had opgemerkt. Maar ze komen hier niet zo vaak al bij al. En hoe dan ook mogen ze van mij worden wat ze willen. Lily laat wel eens blijken dat ze net als haar mama dokter wil worden, en ik zie er haar best toe in staat. Maar als ze wil voetballen is dat ook goed. En Georges leeft vooral vandaag, hij ligt niet wakker van wat hij later zal worden. En dat is goed zo, van te ver vooruitkijken wordt niemand beter. We moeten genieten van wat vandaag brengt: ik kan het niet genoeg herhalen.”

Wie is Carlo Bonte?

• Carlo Bonte (43) studeerde marketing-management in Cambridge, Utrecht en Angers en liep stage bij Christie’s Londen. Nadien werd hij directeur bij Partridge Fine Art, een legendarische galerie in New Bond Street in Londen.

• Hij keerde in 2008 terug naar Brugge om er het veilinghuis van zijn vader, Bonte Auctions, te runnen. Het huis veroverde een plek op de internationale kunstmarkt en is gespecialiseerd in kunst, antiek en design.

• Sinds 2018 kent Vlaanderen hem ook als een van de experten in het Play4-programmaStukken van Mensen.

• Hij is getrouwd met Lore Budiharto, plastisch chirurg aan AZ Damiaan in Oostende. Samen hebben ze een zoon Georges (7) en dochter Lily (6).