Vanuit de oude vlasloods die Marie en Vincent tien jaar geleden opknapten, kijken ze uit op de groene Leievallei. Hun woning ademt authenticiteit en ruimte. “Hier mag zichtbaar geleefd worden”, vertelt Marie. “Afgelikte meubeltjes of grote designlabels vinden we hier niet op hun plaats.”
Een vakman is net begonnen de gevel te voegen en Marie heeft hem gevraagd om dat vooral niet té goed te doen. Perfect gevoegde muren passen niet in hoe zij en haar man Vincent over wonen denken: wat er doorleefd en authentiek uitziet, moet dat ook blijven. “Vincent gaat daar zelfs nog een stuk verder in dan ik. Hij zou álles in de staat laten waarin het zich bevindt. Ik neem af en toe ook nog eens de praktische kant in beschouwing”, lacht ze. De gevel moet tenslotte wel overeind blijven.
De benedenverdieping bleef open om de hoogte van het gebouw optimaal te kunnen uitspelen
De gevel in kwestie behoort toe aan een voormalige vlasloods. “We droomden er altijd al van om ooit in een oud industrieel pand te kunnen wonen. Maar toen we deze loods ontdekten, stond die niet te koop. De loods deed dienst als atelier, er werden keukens in gebouwd, maar uiteindelijk konden we de eigenaar overtuigen om ze aan ons te verkopen. Een blok van 20 bij 20 meter, zonder vloeren of andere noemenswaardige infrastructuur. Niet iedereen ziet zoiets zitten, maar wij konden niet wachten om ermee aan de slag te gaan”, vertelt Marie. Enkele kleinere binnenmuren werden gesloopt, het metalen gebinte binnenin werd behouden. In de achtergevel die op de tuin en de daarachter gelegen Leievallei uitkijkt, kwamen grote ramen. De gevelstenen die daarvoor werden weggehaald, werden binnenin gerecupereerd.
Spelen met niveaus
In samenspraak met een architect werd de indeling van het huis uitgetekend. De benedenverdieping bleef volledigopen. “We wilden de hoogte van het gebouw optimaal uitspelen, wat op die manier helemaal gelukt is. Het nadeel daarvan is dat de verwarmingsfactuur hoog oploopt, dat vangen we nu op door ’s winters halverwege panelen aan te brengen. Ik kijk nu dus nog meer dan vroeger uit naar de lente, als de panelen weg mogen en het huis weer voluit ademt”, lacht Marie. Door te spelen met niveauverschillen creëerden ze in de open ruimte toch verschillende zones voor de keuken, eetplaats, rust- en tv-ruimte. Het bureau van Vincent kijkt door grote glazen wanden neer op wat zich in het woongedeelte afspeelt. Op de eerste verdieping bevinden zich verrassend ruime slaapkamers voor elk kind, en een slaapkamer annex dressing en afzonderlijke badkamer voor Marie en Vincent.
De invulling van de ruimtes namen Marie en Vincent volledig op zich. Een groot plan hoef je daar niet achter te zoeken. “Dit is een leefhuis ”, aldus Marie. “We hebben drie kinderen die zich overal in huis mogen uitleven. Ik kom zelf uit een groot gezin, dus als we voor familie of vrienden een feestje geven, wil ik dat iedereen zich vrij en voluit kan bewegen. Het is hier ook altijd wel een beetje rommelig, maar ook dat is een bewuste keuze. Het is niet onze bedoeling om een interieur als in een woonmagazinesamen te stellen, wel om een sfeer te scheppen waar wij graag in leven.”
Ze zoeken die sfeer aan de hand van ruwe basismaterialenzoals beton, hout en natuurtegels op de vloer. Elementen als het haardvuur, het hoekje met platendraaier en elpees, het dikke tapijt dat eerder aan Maries oma toebehoorde en de roodbruine zeteltjes uit haar ouderlijkehuis, onderstrepen het doorleefde gehalte van de woning.
Marie is zich van geen specifieke stijl bewust, het amalgaamaan vintage meubeltjes vindt ze tegenwoordig vooral op sociale media. “We houden van stukken die een verleden met zich meedragen, zelfs al kennen we het specifieke verhaal zelf niet. Ze stralen een soort levendigheid uit, die ons op de een of andere manier aanspreekt. Het zijn ook nooit dure meubelen. Ik hou er niet van om voortdurend voorzichtig te moeten zijn om geen vlekken te maken of iets kapot te maken. Dus halen we gewoon niets in huis dat veel geld heeft gekost. We gaan hier echt niet met zijn allen naar een stuk kostbaar design zitten kijken , hoeveel respect ik daar ook voor heb”, lacht Marie.
Kunst als cadeau
Een paar kunstwerken staan er intussen wel in huis: “Van mijn grootvader erfde ik een beeldje van Rik Vermeersch, dat staat veilig opgeborgen in een glazen wandkast. En mijn vader ( oud-politicus Stefaan De Clerck, red .) die een passie voor schilderkunst heeft, geeft zijn vijf kinderen elke kerst een schilderij uit zijn collectie cadeau. Zelf investeer ik minder in kunst, maar ik koester die stukken zeker wel.”
Het huis groeit intussen met het gezin mee. “De speelhoekzijn de kinderen stilaan ontgroeid, daar zoeken we bi nnenkort een nieuwe invulling voor. We hebben alvasteen dartsbord gekocht.” En in de tuin wordt ijverig gewerkt aan een extra terrasje waar een pizzaoven komt. Laat het maar zomer worden in Wevelgem.
Woon-ID
Marie De Clerck (45) woont met echtgenoot Vincent Vandendriessche (51), hun zoon Jack (13) en dochters Lola (12) en Billie (9) in Wevelgem. Marie is algemeen directeurvan basketbalclub Filou Oostende, Vincent is copywriter, vertaler en ondertitelt films en tv-series.
Het gezin renoveerde een vlasloods.
Bewoonbare oppervlakte: 650 m².
Do: “Als je veel ruimte ter beschikking hebt, durf dan met hoogtes en dieptes te werken om verschillende zones te creëren.”
Don’t: “Installeer niet zomaar een verwarmingssysteem. Zoek vooraf goed uit welk systeem optimaal is voor je woning om hoge facturen te voorkomen.”
