Binnenkijken in een gerenoveerd herenhuis in Oostende: huis vol uitdagingen

Anthony Van Troost focust zich als meubelontwerper niet op één stijl. Hij gaat liever telkens opnieuw aan de slag met de uitdagingen die op zijn weg komen. En zo woont hij ook, in een charmant herenhuis in Oostende: de ruimtes worden er constant aangepast aan het leven dat er geleid wordt, nooit omgekeerd.

Anthony Van Troost kreeg de smaak van het meubelontwerpen enigszins bij toeval te pakken. Na zijn opleiding houtbewerking volgde hij een vriend naar Gent, waar ze zich samen inschreven voor de richting interieurarchitectuur aan het Hoger Architectuur Instituut Sint-Lucas. Daar sprak vooral meubelontwerp, een vak dat deel uitmaakt van de opleiding, hem meteen aan. Hij werkte toen al graag met hout en metaal, later kwamen daar in zijn zoektocht naar duurzamere materialen ook bamboe en jute bij. Er zit altijd een strakke lijn in zijn ontwerpen, maar een eigen stijl heeft hij nooit ontwikkeld: “Ik bewonder ontwerpers die hun eigen signatuur doortrekken in alles wat ze doen, maar het is een manier van werken die mij niet ligt. Ik ga liever telkens weer op zoek naar iets nieuws, iets anders. Soms leidt dat nergens naartoe, soms net tot een verrassend resultaat.”

Plaatje moet kloppen

Na zijn opleiding begon hij een eigen interieurzaak in Oostende, maar de tijd bleek nog niet rijp te zijn voor het Belgische meubel dat hij er graag onder de aandacht bracht. Hij woonde in Italië van 2004 tot 2008, om daarna terug te keren naar de plek waar hij opgroeide en er het ontwerpen van meubelen en inrichten van interieurs weer opnam.

1/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

2/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

3/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

4/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

5/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

1/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

2/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

3/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

4/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

5/5

© Ian Van Landuyt Ian Van Landuyt

Acht jaar terug kwam Anthony in het herenhuis uit 1903 wonen. Sophie woonde er toen al geruime tijd en had verbouwingsplannen. Op de gelijkvloerse verdieping werden de eetplaats en keuken van plaats verwisseld, waardoor de keuken zich nu net achter de voorgevel bevindt, en de eetplaats met een groot schuifraam een weg naar de buitenlucht biedt. De keuken is een concept van interieurarchitecte Julie Dereu en werd door Anthony voort afgewerkt. Van daaruit groeide vervolgens de aangrenzende ruimte waar ze eten en gasten ontvangen. “Ik richt een interieur graag in alsof het er altijd zo heeft uitgezien”, licht Anthony toe. “Alsof alles wat erin staat of hangt, daar gewoon hoort, welke ingrepen er ook schuil achter gaan. Het plaatje hoeft zeker niet netjes afgeborsteld te zijn, maar het moet wel kloppen.” Een idee dat onder meer ook spreekt uit het terras waar de eetruimte in overvloeit.

De platen overkoepelen de daaronder liggende constructie van een dieper gelegen terrasje en grastuintje, en bieden op die manier meer ruimte en mogelijkheden. Er kwam zelfs plaats vrij voor een klein zwembad, opgetrokken in weerbestendig mdf en overtrokken met polyester, waarin bewoners en gasten op warme zomerdagen verkoeling vinden, en een gedeeltelijk overdekt vijvertje. De afbladderende verf op de muren wordt gekoesterd, “dit huis heeft al meerdere levens geleefd, dat mag zichtbaar zijn”.

Ontwerpen vanuit noodzaak

De eet- en ontvangstruimte zelf evolueert voortdurend. Een grote door Anthony ontworpen tafel wordt er geflankeerd door stoelen van Eames, Arne Jacobsen, Maarten Van Severen en hemzelf. Een uiting van zijn passie voor stoelen, die een belangrijk aandeel in zijn eigen collectie hebben. “Bovendien ben ik altijd wel benieuwd naar wie op welke stoel gaat zitten”, lacht hij. Een replica van de iconische Rietveld-stoel onderstreept die passie: “Maar elke stoel in huis dient om op of in te zitten. Het geeft niet als daar een kras of een vlek op komt, meubelen moeten gebruikt worden.”

De wandkast waarin boeken een plaats vinden, de leeszetel, een bamboe stoeltje met jute zitting: Anthony ontwerpt ze allemaal zelf, vanuit de noden die zich op een bepaald moment stellen. Geen stuk in huis of het heeft een functie én een verhaal: het metalen tafeltje dat zijn vriend en kunstsmid Idir Mecibah maakte, een schilderij van Anthony’s vader en kunstschilder Redgie, een Bauhaus-lamp – zijn favoriete stijlperiode -, een prototype van een beeld van Patrick Storms op het terras, herinnering aan een gezamenlijke tentoonstelling in het toen zelfs nog niet gerenoveerde Fort Napoleon… De lichtinstallatie boven de eettafel bedacht hij ook zelf: uit een metalen baar aan stalen kabels buitelen lange hanglampen naar beneden.

Kunst in huis

Het huis ademt esthetiek en kunstzinnigheid. Zo stelde Mu.ZEE dit voorjaar kunstwerken uit zijn collectie tentoon in acht huiskamers in Oostende. De bewoners bepaalden de scenografie en brachten zo hun eigen verhaal bij het gekozen kunstwerk. Anthony bedacht een constructie waarbij koepels over vakantiefoto’s van Sophie schuiven en zo details onthullen waar je anders overheen kijkt. Maar ook de botten die hij samen met de kinderen in Italië overhield aan archeologische opgravingen in de buurt, verwerkte hij in een artistieke reeks. En zoals dat gaat bij een huis in evolutie: renovatieplannen voor de toekomst zijn er nog bij de vleet. Waarvan het aanpakken van de voorgevel helemaal onderaan de lijst staat: “Gewoon omdat we die het minst belangrijk vinden. We houden ons liever bezig met wat er áchter onze gevel leeft”, vat Anthony hun visie op wonen – en leven – samen.