Binnenkijken in een eigenhandig gerenoveerde rijwoning

“Het was een krot, maar we zagen meteen dat het iets moois kon worden en dat we het huis naar onze hand zouden kunnen zetten”, vertelt Aurélie Vion over de woning die ze acht jaar terug samen met haar man Julien voor een betaalbare prijs kocht en die ze eigenhandig verbouwden. Vandaag zetten licht en kleur er de toon.

Op zoek naar een woning in Gent waar ze zich acht jaar geleden als jong gezin wilden nestelen, ondervonden Aurélie en Julien al gauw dat hun budget hen daar weinig mogelijkheden bood. Hun zoektocht verleggen naar het naburige Merelbeke – nauwelijks een paar tientallen meter verder in de straat grenst Merelbeke aan Gent – bleken de woningprijzen beter betaalbaar. Ze vonden er na wat zoeken een rijhuis dat net na de Tweede Wereldoorlog werd opgetrokken en waaraan in de daaropvolgende jaren tal van bijgebouwtjes – keuken, badkamer, duivenkot… – werden toegevoegd. Het geheel maakte niet bepaald een consistente indruk en verkeerde in een abominabele staat, maar de twee waren meteen gecharmeerd door de markante voorgevel van het pand. En zagen ook de nieuwe mogelijkheden die de woning hen bood in. “De hoge plafonds maakten het mogelijk om hoge ramen in te bouwen en zo veel licht naar binnen te halen, zowel beneden als boven. De grote kamers zorgen voor een prettig ruimtegevoel, ook dat vinden we belangrijk. Bovendien grenst de tuin aan een bos, wat ons privacy en een mooi, groen uitzicht garandeert”, licht Aurélie toe.

De vlotte bereikbaarheid van de woning gekoppeld aan de rustige omgeving er van, trok hen helemaal over de streep. “Het is hier aangenaam wonen. Je hoort de vogeltjes fluiten in onze tuin, en toch sta ik in amper tien minuten met de fiets in hartje Gent en is de autostrade vlakbij. De wijk ademt ook geschiedenis. Vroeger waren hier tal van bloemenkwekerijen gevestigd, het gehucht heet dan ook Flora. Het stadsbestuur doet dan ook inspanningen om de buurt zo groen mogelijk te houden.”

1/10

2/10

3/10

4/10

5/10

6/10

7/10

8/10

9/10

10/10

1/10

2/10

3/10

4/10

5/10

6/10

7/10

8/10

9/10

10/10

Aurélie en Julien besloten een bod uit te brengen op vrijdag, op zondag werd de koop gesloten. Ze vatten onmiddellijk eigenhandig de afbraak aan, “de weeë geur van vervuild, oud plakwerk zal ik wel nooit meer vergeten”, lacht Aurélie. Een architect tekende het concept uit voor een woning zoals zij die in gedachten hadden, maar alle verbouwingen door bouwfirma’s laten uitvoeren bleek budgettair opnieuw te hoog gegrepen. Aurélie en Julien – niet bang om zelf de handen uit de mouwen te steken en ook al niet van een uitdaging meer of minder – besloten zo veel mogelijk klussen zelf uit te voeren: vloerverwarming, elektriciteit, sanitair… legden ze in zes maanden tijd zelf aan. Op de gevels voor en achter brachten ze leisteen als buitenisolatie aan, wat de temperatuur binnen constant voldoende hoog houdt. Ook tussen de verdiepingen kwamen dikke lagen ecologisch isolatiemateriaal. “Het is een oud huis, wat ik op zich heel charmant vindt. Maar ik heb een hekel aan kou, daarom ook besteedden we extra aandacht aan de binnentemperatuur. En we zijn er ook in geslaagd om het zomer en winter aangenaam warm te houden, met louter vloerverwarming, slimme isolatie en de woonruimte op het zuiden gericht. Daarnaast is er een goeie ventilatie voorzien en kan door de buizen van de vloerverwarming ook koud water stromen, om de woonkamer zo nodig af te koelen.”

In de daarop volgende jaren vulden ze de woning verder in: het houten keukenblad werd van zodra mogelijk vervangen door terrazzo, Julien maakte zelf keukenkasten en bureaumeubelen, Aurélie verfde de muren in de woning van onder tot boven, ze herstelden met engelengeduld het vakwerk van de authentieke trap in de gang.

Binnenin de woning koos Aurélie overal voor witte muren. “Ik hou het op dat vlak liever eenvoudig, om dan met decoratieve elementen kleuraccenten aan te brengen”, aldus Aurélie. In de woonkamer siert een tableau van Patricia Derks een muur. “Tijdens een wandeling door Antwerpen liepen we toevallig een hotel binnen, waar een kunstenares tijdelijk tentoonstelde in de onthaalruimte. We waren allebei meteen onder de indruk van dit werk, de prijs viel beter mee dan we verwachtten en even later hadden we het gekocht. Ik vind het een prachtig werk, maar mijn grote droom is om ooit nog iets van Rinus Van de Velde te kunnen kopen.”

Het koppel houdt ook van design en bouwt geleidelijk aan een collectie op. “We houden vooral van stukken uit de Bauhaus-periode, meubelen gemaakt uit gebogen hout ook. En combineren die graag met stukken die we al hebben of die Julien maakte. Voor ons huwelijk kregen we van onze vrienden de Vitra Eames stoelen die nu rond de zelfgemaakte eettafel staan. Op zoek naar een wiegje voor onze eerste zoon vond ik op Tweedehands een prachtig wiegje van Thonet. Een dame had het laten restaureren voor haar dochter, maar die vond er uiteindelijk geen plekje voor. Ze was zo blij dat wij het alsnog een nieuw leven zouden bezorgen.” Een roze Togo zetel siert de zithoek, de terrasstoeltjes in draadstaal erfde Aurélie van haar grootouders.

In het bureau probeerden ze dan weer de sfeer uit Mad Men te vatten, de Amerikaanse tv-serie die een beeld geeft van de maatschappelijke veranderingen tijdens de jaren zestig, met een bijzondere aandacht voor decors en rekwisieten. Vooral de kleuren verwijzen naar die periode: het donker gebeitste eik – “elk plankje is door mijn handen gegaan” – en het groene laminaat dat Aurélie doet denken aan het groen van een krijtbord. De ruimte sluit mooi aan op het glasraam dat het bureau van de keuken scheidt. Een glasraam dat geen deel uitmaakte van de vroegere woning evenwel. “Mijn schoonvader klust veel en houdt mooie stukken die hij daarbij ontdekt steevast bij. Dit glasraam ontdekte hij bij een afbraak en mochten we in ons huis integreren, ook de oude binnendeuren vond hij bij afbraakwerken. Op die manier is ons huis een verzameling van materialen die we vonden, kregen en zelf bijeen spaarden.”

Met als uitsmijter: de houten tuinomheining scoorden ze… bij de afbraak van Mijn Pop-up Restaurant in Gent. ”Daar woonden we vroeger vlak bij, op het Zuid, maar we hadden ook net ons huidige huis gekocht. We mochten de vijf meter lange planken die anders toch zouden weggegooid worden, helemaal gratis hebben, àls we ze diezelfde zondag nog ophaalden. Maar alle autoverhuurkantoren waren gesloten, dus hebben we alle planken samen, vijf planken per keer, op onze schouders naar huis gedragen. Diezelfde dag ook opende Kobe Desramault zijn Superette op dezelfde plek, zijn gasten wisten niet wat ze zagen”, lacht Aurélie. Een huis met een verhaal, heet dat dan.