Anne-Laure Vandeputte: “De gedachte aan diversiteit maakt mij vrolijk”

Theaterminnend én televisiekijkend Vlaanderen weet intussen wie Anne-Laure Vandeputte is. Als actrice en schrijfster trekt ze graag alle registers open en laat ze niemand onberoerd. Maar ze blijkt ook een vrouw van haar tijd te zijn, op zoek naar evenwicht in woelige tijden. “Ik doe mijn job ongelooflijk graag en hecht ook veel belang aan de mensen rondom mij. Dus een volmondige já aan de gretigheid. Tegelijk wil ik er zíjn voor wie mij lief is.”

Woorden die zich aaneenrijgen tot zinnen die uitgroeien tot verhalen vol verbeelding. Anne-Laure Vandeputte geraakte al jong gefascineerd door dat procesen zoekt sindsdien haar weg in de wereld van de verhalenvertellers bij uitstek: die van theater en film. Haar inlevingsvermogen werd de voorbije jaren opgemerkt in theatervoorstellingen als Closer van SKaGeN, Onschuld van de Roovers en JR van FC Bergman. In 2019 speelde ze in haar eerste eigen theaterproductie, Millennialism , en maakte ze ook op het scherm indruk als Liesje in Grenslanders . Er volgden rollen in Fiskepark , Keizersvrouwen en De Bende van Jan De Lichte . In de kortfilm Transfer in de Eén-reeks Lockdown etaleert ze als tegenspeelster van Gene Bervoets een staaltje acteertalent waar een mens kippenvel van krijgt. Anne-Laure heet een actrice die zich durft te smijten, die aan gêne een broertje dood heeft en zegt waar het voor haar op staat. In geen tijd weten journalist en fotograaf wat kan en wat niet. Anne-Laure doet niet aan rond de pot draaien. Toch schemert af en toe ook onzekerheid door haar doorgaans trefzekere antwoorden. Cultuur ligt onder vuur. Ze voelde serieuze paniek toen ze al haar podiumvoorstellingen geschrapt zag, maar ook opluchting toen ze de onverwachte kans kreeg om samen met Axelle Verkempinck de vloer aan te vegen met taboes en schone schijn in Bathroom Stories , de webreeks voor jongeren die haar hoorbaar de drive gaf om door te gaan met de job die ze naar eigen zeggen zo ongelooflijk graag doet.

Jij wist al vroeg wat je boeide in het leven: verhalen vertellen.

“Dat klopt, al was ik als kind vooral geïnteresseerd in het ontvangen van die verhalen: boeken lezen, theater kijken… Pas op de middelbare school werd ik nieuwsgierig naar wat ik er zelf mee kon doen en ben ik mijn weg beginnen te zoeken in de theater- en filmwereld.”

Goed voor jezelf zorgen, niemand zal je dat kwalijk nemen

“Emoties boeien me. Mensen die hun gevoelens toelaten en tonen, en dat zien als een onderdeel van mens zijn: daar ga ik graag mee aan de slag. Zelf ben ik ook emotioneel – ik wou soms dat ik het wat beter kon verstoppen – maar het is wat mij drijft, ja.”

Emotie toelaten vraagt ook zin voor nuance. Is daar nog genoeg plaats voor in onze wereld?

“Ik weet in elk geval dat ik mijn job niet kan uitoefenenzonder zin voor nuance. Ik heb mijn eigen meningen, maar als schrijver of acteur moet je in staat zijn om te begrijpen vanuit welk standpunt iemand spreekt. Hoe hard ik het ook niet eens ben met wat een personage zegt, ik ben wél nieuwsgierig naar waar dat standpunt vandaan komt. Ik wil weten waarom iemand denkt wat hij of zij denkt, ook al ben ik het daar absoluut niet mee eens.”

Nog een drijfveer: nieuwsgierigheid.

“Zeker, en dan vooral nieuwsgierigheid naar mensen. Hoe mensen zich vaak klungelend door het leven slaan: dat vind ik heel schoon . Ik word er niet altijd vrolijk van, maar er zit een grote schoonheid in het zoeken naar telkens weer een nieuwe waarheid.”

“Om dan, telkens als je denkt die gevonden te hebben,vast te stellen dat het dat tóch weer niet is. (lacht) Dat eeuwige proces, en hoe we ermee proberen om te gaan: mooi toch.”

Je staat erom bekend je graag op onbekend terrein te begeven, je te ‘smijten’ in elk project waar je voor gaat. Gaat dat ook op voor het leven naast de planken of camera, of ben je daar behoedzamer?

“Ik geef heel veel om de mensen die dicht bij mij staan. Daar heb ik dat rusteloze – dat ik wel op professioneel vlak heb – niet. Daar ga ik dus ook niet mee experimenteren, zeker niet. Mijn eigen kring is waar ik rust vind en er voor anderen kan zijn.”

Ben je als actrice en schrijfster ambitieus?

“Eerder perfectionistisch. Wat ik doe wil ik goed doen. Ambitieus? Ik voel meer en meer de drang om die verhalen te zoeken, die ik zelf interessant vind. Díé ambitie groeit wel.”

Is beroemd worden, aandacht krijgen een drijfveer geweest voor jou om te gaan acteren?

“Neen. En ik hoop dat dat ook nooit het geval zal zijn. Mijn vrienden weten dat ze me erop moeten aansprekenmocht ik ook maar enigszins in die richting evolueren.” (lacht)

Wil je via theater of film ook een maatschappelijke rol spelen?

“Ik denk dat je het verschil moet maken tussen de wereld willen veranderen en een scène zien als een vrijplaats voor gedachten en gesprekken over de wereld. Het is slim om te blijven inzien dat wat we maken maar fictie is. Ik bedoel maar: sommigen redden elke dag levens, ik doe dat duidelijk niet. Maar theater en film kunnen wel een fantastisch medium zijn om na te denken over wat er in de maatschappij aan de gang is. Een idee, project of wat dan ook naar voren schuiven en anderen uitnodigen om daar eens samen over na te denken of emotioneel mee te beleven: dát is interessant. Wat jij denkt dat dé oplossing voor een probleem is door iedereens strot duwen daarentegen, is dat niet. In dat laatste geloof ik niet, in het eerste des te meer. En daar kan ik zelf niet omheen: ik lees veel, hoor veel, slorp van alles op… En dat neem ik allemaal mee in wat ik maak. Maar zonder dat ik daarmee mijn grote gelijk wil bewijzen.”

Hoe ga je om met de overload aan informatie eigen aan deze tijd? Iets om te omarmen of om moedeloos van te worden?

“Beide. Ik wil algauw meer weten over gelijk welk onderwerp dat ik zie passeren. Maar af en toe ga ik een paar dagen met een stapel boeken in de Ardennen zittenen komt er geen gsm aan te pas. Maar die overload aangrijpen als reden om niets meer te ondernemen, zou ik heel jammer vinden. Je moet er gewoon je eigen grenzenin durven te trekken. Even stoppen als het te veel wordt. Dat heet voor jezelf zorgen . Niemand zal het je kwalijk nemen als je even van de radar verdwijnt.”

Ik ben best emotioneel, al wou ik soms dat ik het wat beter kon verstoppen

Uit je beginjaren als actrice, en als tiener ook even als model, groeide een scherp bewustzijn van hoe vrouwenrollen veelal worden ingevuld en neergezet: veelal vanuit een mannelijk standpunt. Was dat een reden om zelf scenario’s te gaan schrijven? Wil jij het anders aanpakken?

“Ik heb altijd al geschreven, maar dat aspect voelt momenteel wel aan als een extra drive, ja. Het is zeker niet zo dat alles wat ik vanaf nu schrijf daarover moet gaan, ik wil gewoon over van alles kunnen vertellen.”

“Het gaat er vooral om dat meer en andere perspectieven, meer diversiteit op elk vlak, voor een rijker aanbod zorgen. En dat mag geen opgave zijn, ik beschouw het als een plezier om op die manier te denken en te werken. Diversiteit maakt zoveel meer mogelijk.Ik word echt gewoon vrolijk van die gedachte! (lacht) Ik heb me zelf de voorbije jaren ook vastgereden in stereotypes, en het is inderdaad moeilijk om er niet in te vervallen, maar ik ontdek nu dat het zoveel leuker is om ze los te laten.”

Vrouwenrechten, feminisme, de #me too-beweging… Zitten we op dat vlak op een kantelmoment in de geschiedenis, denk je?

“Ik ben daar zeker erg mee bezig. De ongelijkheid is nog lang de wereld niet uit. Kijk naar de cijfers over loonverschillen, aanrandingen, huiselijk geweld… en je weet dat we er nog lang niet zijn. Maar er wordt over gesproken, dat vind ik al een vooruitgang.”

Wat doe jij als je niet werkt?

“Lezen en films kijken, het liefst zoveel mogelijk verschillende genres. Al heb ik wel een voorliefde ontwikkeld voor regisseurs als Ulrich Seidl, Sean Baker, Chloé Zhao, Yorgos Lanthimos… Regisseurs die vertrekken vanuit het documentaire genre maar daar toch iets heel anders mee doen, of heel reële situaties net heel fantasierijk weergeven. Lanthimos gaat daar in bijvoorbeeld The Lobster heel ver in. Op een uiterst fantasievolle manier heel reële issues aankaarten: dat zou ik ooit zelf graag kunnen.”

En als je niet leest of film kijkt?

“Dan drink ik wijn, samen met vrienden, terwijl we gezelschapsspelletjes spelen.”