Mijn zus is geboren voor het echte stadsleven. Dat ze een half jaar geleden Waregem ruilde voor Gent, was niet meteen een verrassing. Toen die dag aanbrak, trokken we met een overvolle camionette richting de plek waar ik vijf jaar heb gestudeerd.
Die vijf jaar kan ik in enkele woorden bundelen : op de tram zonder ticketje in het geniep, na vier onvoldoendes voor statistiek de overstap maken naar journalistiek, enkele lange nachten dansen en springen in de Coulissen met als afsluiter steevast hamburgers en friet en shoppen, veel shoppen, zo veel shoppen dat mijn weekgeld afziet, eigenlijk afzag, maar dat rijmde niet.
Ik denk niet meteen met heimwee aan die periode terug. Studeren deed ik graag, maar ik telde op maandag al af naar vrijdag, de dag dat ik mijn lief weer in de armen kon sluiten.
Kortrijk leren liefhebben
Nu, ruim vijf jaar later, word ik dus opnieuw naar Gent gezogen. Niet dat ik er de voorbije jaren niet ben geweest, maar ik heb in die tijd vooral Kortrijk leren kennen en liefhebben. Voor mij is Kortrijk alles wat een stad moet zijn : niet te groot en niet te klein, hippe hotspots en leuke winkels, veel maar niet te veel volk en parkeermogelijkheden… Kortrijk heeft met Buda Beach zelfs een strand en straks ook een Graslei (handen in de lucht-emoticon). Dus, kom moar ip! Of iets beleefder : wat moet een mens nog meer hebben?
Maar Gent dus, daar trekken we nu regelmatig heen. Onlangs nog, toen zus ons uitnodigde voor haar verjaardagsfeestje dat ‘liefst niet voor 20 uur’ van start ging. Wij besloten om er een heel programma aan te breien en onze verre verplaatsing zo nuttig mogelijk te maken. My god, we worden oud. We vertrokken in de late namiddag. Marcheerden in één beweging door de Veldstraat – die was nog niets veranderd – om halt te houden aan het einde ervan. Jeweetwel, ter hoogte van het pand waar Benetton vroeger was gelegen. Op die plek zit nu een kledingzaak die ergens een link heeft met H&M : & Other Stories heet de winkel. Wauw : een openbaring, een inspiratie… Alles – schoenen, kledij, handtassen, juwelen en cosmetica – staat er in het teken van minimalisme : less is more. Simpel en tegelijk zo chic. De prijzen zijn ook wauw en alles behalve miniem. Maar toch kan ik het niet laten om iets te kopen. Het staat me trouwens beeldig, zegt de verkoopster, en ik geloof haar. Waarop mijn man – ja, van dat lief van weleer heb ik intussen een ring gekregen – met zijn ogen rolt en me uitlegt hoe verkooptrucs precies werken. Maar I don’t care, ik heb iets nieuws en het is van & Other Stories. Ze gaan nogal ogen trekken in West-Vlaanderen.
Kortrijk heeft met Buda Beach zelfs een strand en straks ook een Graslei (handen in de lucht-emoticon). Dus, kom moar ip!
Voor een snelle hap trekken we op aanraden van zus naar ‘t Oud Clooster in de Zwarte Zustersstraat. Heel dicht bij Oude Houtlei, waar ik twee jaar journalistiek studeerde. ‘t Oud Clooster is een geestige bruine kroeg waar je heerlijk vers kan eten. Het is er ook romantisch, met kaarslicht en al, zo heb ik het graag. En smullen dat we gedaan hebben. Lachen ook. Het was quality time van de bovenste plank. De rekening was bovendien zeer licht verteerbaar. Kortom, hier zien ze ons terug.
Na het eten sprongen we in de wagen richting François Benardstraat. Daar woont zus. Vlak bij de Kinepolis. Na dik een halfuur parking zoeken, een parkeerticketje nemen – want ja, in Gent betaal je tot 24 uur?! – een wandeling door het Muinkpark – dat griezelig veel doet denken aan het Citadelpark – eindigen we in de sofa van zus.
Yes sir, I can boogie
Later op de avond besluiten we te verleggen naar Club 69, waar het die avond boogie night is. And yes sir, I can boogie. ‘t Is te zeggen, in mijn dromen toch. Zus wil mij al een hele tijd meenemen naar zo’n befaamde boogie night omdat ze dan ‘mijn’ muziekstijl draaien. Die stijl is old school R&B : van Destiny’s Child tot T3 en van Lumidee tot TLC. Mijn verwachtingen worden meer dan ingelost. Het was van shake that booty en luidkeels zingen! Heel mijn ding… Club 69, I’ll be back, waarschijnlijk zonder echtgenoot, want die had net iets minder aan mijn ‘Say my name’-serenade.
Een huismus zou ik mezelf zeker niet noemen, maar ik vind het zo heerlijk gezellig om in een straal van 10 kilometer van ons Spinetstraatje te vertoeven, terwijl het daarbuiten ook heel schoon kan zijn. Bedankt dus zus, niet alleen om de beste zus te zijn die ik me kan wensen, maar ook om mijn horizon wat te verruimen.
(Eline Desmet)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier