Weergoden kregen ook de 22ste Memorial Jonckheere niet klein

De Memorial Danny Jonckheere in Oudenburg krijgt zo stilaan aan abonnement op regenweer. Minder leuk voor de supporters langs de kant van de weg, maar beter voor de spankracht. Een spannende koers was het resultaat. Thimo Willems volgde zichzelf op, terwijl eerstejaars Cériel Desal het feestje van EFC-L&R-Vulsteke compleet maakte.

Enkel de intro was verschillend met de huldiging van Frederik Toortelboom, die al voor de 20ste keer op 22 edities aan de Memorial deelnam. “Ik zal hier vandaag niet mijn beste uitslag behalen”, liet hij op voorhand weten. “De 165 kilometer zijn te hooggegrepen voor deze bijna 41-jarige.” Frederik werd door de feiten in het gelijk gesteld, maar eindigde (56ste) wel puik in de hoofdgroep. “Meer moest dat niet zijn”, vond hij daarvan. Hij had immers al voor de start een prachtige bloemtuil gekregen van Sabine Huyghe, die hij met glimmende trots doorgaf aan zijn vrouw en hun kinderen. De 22ste Memorial Danny Jonckheere, als gebruikelijk op de laatste woensdag van augustus, werd een copy paste van de 21ste uitgave: hetzelfde decorum (slagregen van bij de start tot en met de aankomst) en dezelfde knappe winnaar (Thimo Willems) vanop een vrijwel lege bühne, waarbij de afwezigen ongelijk hadden.

Rood en groen

Het was evenwel lang niet allemaal kommer en kwel op die grijze woensdagnamiddag in het centrum van Oudenburg. De ruim 100 deelnemers zorgden, ook al net als in 2017, voor een onderhoudende koers aan een hoog tempo, het meest probate middel om zich voor onderkoeling te behoeden. De rode troepen van Lotto-Soudal U23 en vooral de groenen van EFC-L&R-Vulsteke namen het heft van meet af aan in handen en stonden het niet af. Het ontbreken van een strakke wind zette de achterste deur meer open dan de voorste. De meerdere aanvallen werden keer op keer in de kiem gesmoord, zodat nog een 60-tal renners aan de finale begonnen en voor de vetste prijzen in aanmerking kwamen. Toch konden er zich finaal zes renners afzonderen en dat onder impuls van de bedrijvige uittredende winnaar Thimo Willems, die afstand nam met Anthony Debuy en Laurens Huys in steun. Ze werden op het laatst vervoegd door een ander trio, bestaande uit Cériel Desal, de Nederlander Arno Kleinjan en Tom Van Vuchelen. De groene tweespan Desal- Willems zette de finale naar hun pedalen. Thimo trok de juiste aanvalsbeurt en won voor de tweede maal op een rij.

Op het podium werd hij zowaar geflankeerd door twee 18-jarige neobeloften. Vooral de kleinzoon van de glunderende Benoni Beheyt en neef van Guillaume Van Keirsbulck straalt héél véél uit. In Oudenburg deed de beste jongere van de Ronde van Oost-Vlaanderen, op 53 dagen van zijn 19de verjaardag, wat hij eerder dit jaar al eens in de Franse interclub La Gainsbarre had gedaan: tweede worden. Zijn opmars werd sindsdien echter verstoord door een zware val, diep in de finale van de Handzame Challenge. Een niet meteen geïdentificeerd knieletsel hield hem drie maanden uit competitie. Het bleek een combinatie van factoren te zijn: door een gekanteld bekken nam hij een verkrampte houding aan die vooral een knie belastte. In juli raakte hij weer op dreef en bleek hij paraat voor een fraaie nazomer en herfst.

Cériel Desal, de kleinzoon van Benoni Beheyt en neef van Guillaume Van Keirsbulck, straalt heel veel uit

Cériel heeft voor op zijn neef Guillaume Van Keirsbulck dat hij vanuit de luwte kan opereren en dat hogere studies aan het Vives in Kortrijk voor de nodige afwisseling zorgen. En dat is niet alles!

“Hij is een onvoorstelbaar trainingsbeest”, voegt opa Benoni Beheyt eraan toe. “Cériel laat geen enkele gelegenheid onbenut om zich als coureur te verbeteren.” De derde op het podium, het één maand oudere Waaltje Tom Van Vuchelen is eveneens een wissel op de toekomst.

Monseré en Japanners

Ook Marie-Claire Monseré (zus van Jean-Pierre) was er naar jaarlijkse traditie bij. Zij ontfermde zich over de vier Japanners van Eurasia die met Noordzeemeeuw een mixed team vormden. Marie-Claire stond haar eigen bovenkledij af, zodat de Japanners niet zouden onderkoelen. En om de gelijkenissen tussen 2017 en 2018 nog wat verder door te trekken, kondigt zich opnieuw een nazomertje aan: ook het nazomertje van de koers dat aan Oudenburg niet voorbij kan. Met enorme dank aan Sabine Huyghe, haar ouders, haar broer, haar partner en de volledige crew.