Tom Devriendt verbaasde vriend en vijand in roubaix: “Fysiek en mentaal zit het perfect”

Tom Devriendt (rechts) tijdens de 119e editie van Parijs-Roubaix. (foto belga) © AFP
Hans Fruyt
Hans Fruyt Medewerker KW

In de Hel van het Noorden beleefde Tom Devriendt dé dag van zijn leven. Op de wielerbaan van Roubaix mocht hij om plaats twee sprinten. De 30-jarige Otegemnaar viel net naast het podium. Toch wordt hij straks weer knecht.

In de finale van Parijs-Roubaix was Devriendt de vreemde langharige eend in de bijt. Hij wordt afgeschilderd als een speciale jongen. Op het middenplein van de openluchtpiste in Roubaix stond geen vriendin te wachten. Wel zijn moeder die de meeste van zijn wedstrijden van nabij volgt.

“Jawel, ik ben een speciale jongen, maar op mijn eentje ben ik heel gelukkig”, lacht de kerel die in Veurne opgroeide en al ettelijke jaren in Otegem woont. “Thuis doe ik alles zelf. Behalve strijken, dat doet mijn moeder. Mijn hond is mijn leven. En koersen natuurlijk!”

Fysiek en mentaal perfect

Uit interviews na zijn verrassende vierde plaats in Parijs-Roubaix kon worden afgeleid dat Devriendt niet altijd tweehonderd procent voor zijn sport heeft geleefd. Ook al is hij aan zijn achtste seizoen onder de vleugels van Hilaire Van der Schueren bezig. De breuk met zijn vriendin, kort nadat ze samen een huis kochten, liet sporen na. Dat is intussen geschiedenis.

“Ik kwam op een leeftijd waarbij ik besef dat mijn carrière niet zo heel lang meer zal duren”, vertelt Devriendt. “Zowel fysiek als mentaal zit het bij mij nu perfect. Ik doe wat ik moet doen. Die vierde plaats in een Monument zal mij niet veranderen. Ik blijf wie ik ben en wie ik was. Alleen zal ik de komende weken met meer vertrouwen naar de koersen gaan. Maar ik blijf helper. Die rol zal na die prestatie in Parijs-Roubaix niet wijzigen.”

Knecht van Alexander Kristoff vooral. De Noor staat op de erelijsten van de Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Milaan-Sanremo en de Scheldeprijs. “Voor mij is de komst van Kristoff naar onze ploeg een zegen”, geeft de man met de weelderige haardos toe. “In de koers heb ik een doel nodig. Ik kan me tweehonderd procent wegcijferen voor iemand. Vroeger voor Leukemans, daarna voor Van Poppel, nu voor Kristoff. Als waaiers worden getrokken ga ik in de wind rijden om mijn kopman te beschermen. In die rol kan ik heel diep gaan.”

Kristoff helpen in finale

Anticiperen was ook zondag in Parijs-Roubaix het opzet. Om in de finale Alexander Kristoff van dienst te kunnen zijn. “Toen Ineos-Grenadiers na veertig kilometer de boel op stelten zette, was ik mee in de eerste groep”, blikt hij terug naar zijn gloriedag.

“Daarna kon ik me rustig laten meedrijven. Op de eerste twee kasseistroken zat ik telkens achter een valpartij. Zodat ik besliste om vooraan de groep te gaan koersen. Toen het peloton met Kristoff op veertig seconden naderde, dacht ik het moment goed om aan te vallen.”

“Quick.Step liet me niet rijden, met Mohoric raakte ik wel voorop. Daarna draaide het veel beter uit dan gedacht. De sprint om de tweede plaats heb ik opnieuw bekeken. Omdat ik vreesde geen sprint van 250 meter meer in de benen te hebben, aarzelde ik net iets te lang toen Küng aanging. Waardoor ik nipt naast de derde podiumplaats greep.”

Geen schande om in een spurt te worden voorafgegaan door Wout Van Aert en een Zwitser die dit seizoen in bijna alle topklassiekers top tien reed. Alleen is het vreemd dat Devriendt dit voorjaar geen vaste waarde was in de klassieke kern van Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux. “Geen idee waarom ik niet in die selecties zat”, beweert Devriendt, die op 1 mei in Frankfurt hervat en op de long list voor de Vuelta, zijn eerste grote ronde, staat.

(HF)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier