Steven Vanden Bussche heeft geen enkel raakpunt meer met de koersfiets

Op donderdag 6 juni 2019 zal het al 20 jaar geleden zijn dat Steven Vanden Bussche in Buizingen, een deelgemeente van Halle, voor de verrassing zorgde door als eerstejaarsjunior, één maand voor zijn zeventiende verjaardag, kampioen van België op de weg te worden. Hij haalde het van acht medevluchters: Joris Custers, Kurt Dierckx, Jan Vervecken, Johan Vansummeren, Stijn Van Autreve, Damien Suray, Pieter Gyllebert en topfavoriet Kevin Van Impe. Van een profcarrière kwam echter nooit iets in huis. “Ik had het graag geprobeerd, maar de wielersport is intussen een ver-van-mijn-bedshow geworden”, vertelt Vanden Bussche.

Een absolute verrassing mochten we de Belgische titel van de 16-jarige Vanden Bussche bij de juniores niet noemen, want zes weken eerder was hij ook al onverwacht kampioen van West-Vlaanderen geworden. In Beveren-Roeselare zette de Jabbekenaar zelfs de onoverwinnelijk geachte Bill Vandererven, een supertalent dat evenwel geen belofte werd, voor schut. 50 dagen later werd Piet Casteleyn derde in het kampioenschap van België voor nieuwelingen in Halen. Voor Piets oom Freddy Casteleyn was de coup de foudre nu compleet om zich als mecenas ten volle op het Vlaamse jeugdwielrennen te storten en enkele succesvolle jaren van het Mez Team in te luiden. De hebzucht van enkele indringers bracht met zich dat dit finaal geen duurzaam verhaal werd.

Vertwijfeling

Ook het verhaal van Steven Vanden Bussche was van kortere duur dan begroot. Hij bleef, ook in de driekleur, in de schaduw van coryfeeën als Wim De Vocht, Kevin De Weert, Philippe Gilbert, Bill Vandererven, Preben Van Hecke, Kevin Van Impe, Wouter Van Mechelen, Johan Vansummeren… De meesten onder hen slaagden als contractrenner. Steven Vanden Bussche was, als regerend kampioen van België, niet overweldigend tijdens zijn tweede campagne bij de juniores. Ook als belofte sloop vertwijfeling almaar meer bij hem binnen en na 2002 overwoog hij zelfs om te stoppen. In 2003 keerde de Jabbekenaar echter op die beslissing terug en mikte hij resoluut op een meerjarig mandaat als contractrenner. Vier jaar later werd hij een tweede keer kampioen van West-Vlaanderen. Ook in het kampioenschap van België leek Vanden Busscheop een bisnummer af te stevenen, maar in het hem vertrouwde Beveren-Roeselare bleef hij steken op de zesde plaats. In 2004, als renner van Soenens-Germond, zou dus het uur van de waarheid slaan. Tussen zijn 16 overwinningen, die hem tot de nationale zegekoning van de beloften kroonden, stak ook de vereiste voltreffer: de Grote Prijs van Stad Geel. Zelfs in het Circuit de Wallonie en de Ardense Pijl, die men nochtans zijn petje te boven achtte, bleef hij knap overeind zodat een overstap naar de beroepscategorie almaar meer wenkte.

Toen viel er evenwel geen haar, maar een volle pruik in de boter: een positieve medische controle! Om aanslepende rugklachten te bezweren, kreeg Steven door zijn dokter een (verboden) product ingespoten. Een maandenlange schorsing dreigde, tot hij in februari 2005 vrijgesproken werd. Het kwaad was evenwel geschied. Vanden Bussche bleef verstoken van een wenkende stage in de nazomer van 2004 en een profcontract in 2005. Probeer er in de gegeven omstandigheden maar eens de moed en de doorzetting in te houden… “Dat heeft bij mij inderdaad de veer gebroken”, benadrukt Steven. “Ik vertrouwde het niet meer om alles op het wielrennen te zetten en dus hield ik de eer liever aan zichzelf dan half werk te leveren.”

Van zelf fietsen komt helemaal niets meer in huis. Zelfs de 700 meter van thuis naar mijn werk overbrug ik met de auto

Het meest waardevolle wat het wielrennen hem opleverde, was een beklijvende kennismaking met Lucinda Deberdt tijdens een stage in Benidorm. Zoveel jaar later zijn zij en Steven nog steeds samen en hebben ze twee zoontjes: Nio (9) en Vic (6). Met zijn drie oogappels bivakkeert Steven al meerdere jaren in Vlamertinge, waar hij zijn vaardige handen als bouwvakker en metser intensief verzilvert: in loondienst bij aannemer Pieter Vandeputte en als zelfstandige in bijberoep. Het typische Westhoeks accent heeft hij zich al langer eigen gemaakt. “Ik klop inderdaad vele uren”, specificeert Steven. “Maar het wordt overstegen door het gevoel dat je van harder werken een beter mens wordt. En het genereert minder stress en meer rendement dan mij als coureur te beurt zou zijn gevallen. Ik ben een gelukkig man, die binnenkort ook alweer 37 jaar word.”

“Op mijn passage als jonge wielrenner blik ik zonder bitterheid terug”, voegt Steven er nog aan toe. “Ja, ik had het graag als prof geprobeerd en zou, indien die zich voordeed, een herkansing niet versmaden. De tijden voor de coureurs zijn de jongste tien jaar enorm verbeterd en zouden ook mij dus aangesproken hebben.”

Koersfamilie

“Geen bitterheid maar ook geen weemoed overvalt mij”, vervolgt Steven. “Binnen mijn huidige omstandigheden is het wielrennen is een ver-van-mijn-bedshow geworden. Ik volg het nog amper op televisie en van zelf fietsen komt helemaal niets meer in huis. Zelfs de 700 meter van thuis naar mijn werk overbrug ik tegenwoordig met de auto. De macht van de gewoonte zeker?”

Koersen was Steven Vanden Bussche in de genen meegegeven. Zijn vader Roger (uit Jabbeke) koerste ook en zijn mama is de zus van Dirk Vermeersch, die hier enkele weken geleden uitvoerig belicht werd. Drie onvoltooide koerssymfonieën die hen clichématig sterkten voor het algemene leven en maakten tot wie ze nu zijn.

Jens Debusschere

Werd Belgisch kampioen op de weg bij de juniores in Zemst in 2007. Is prof sinds 2010. Won intussen onder meer Dwars door Vlaanderen, een etappe in Tirreno-Adriatico en het BK op de weg in Wielsbeke in 2014.

Arthur Vanoverberghe

Werd Belgisch kampioen op de weg bij de juniores in Temse in 2008 voor Jeffrey Herrebaut en Zico Waeytens. Was prof van 2012 tot en met 2015. “Ik beschikte over een grote motor, maar mijn recuperatievermogen liet te wensen over. Misschien had het ook een mentale oorzaak. Ik was uitgeput van mezelf te pushen voor mijn grote droom. Mijn dagindeling was ook niet oké. Toen ik prof werd, viel de structuur in mijn leven weg. Ik had te veel vrije tijd, verveelde mij en ging nog meer trainen in plaats van te recupereren. Toen ik in 2015 stopte, voelde dat aan als een verlossing. Het jarenlang najagen van een onbereikbare droom had mij gesloopt.” Trok na afloop van zijn carrière voor negen maanden naar Australië om afstand te nemen van zijn eerste levensfase als wielrenner. Werkt nu bij TriFinance in Merelbeke, een community van finance professionals die hun carrière in eigen handen willen nemen.

Daan Myngheer

Werd Belgisch kampioen op de weg bij de juniores in Wielsbeke in 2011. Werd prof in 2016, maar overleed eind maart door hartproblemen tijdens het Critérium International op Corsica.