Rony Vanmarcke: “Voel me niet gedumpt”

Rony Vanmarcke vierde op 2 oktober 2018 zijn 71ste verjaardag en beëindigde – zoals opgelegd – zijn 31ste en ultieme campagne als bondscoach van de nieuwelingen. Zonder officieel verlengstuk is de Lendeledenaar nog altijd even gedocumenteerd en gedreven als een debuterend wielerleider. “Ook langs de kant van de weg kan ik mijn ogen de kost geven.”

Ons respect voor Rony is even groot als zijn eenvoud. Een voorbeeld voor velen! Hij heeft inmiddels honderden tieners de revue zien passeren, van wie slechts een absolute minderheid doorstootte naar de beroepscategorie. Rony heeft nog een meer dan aanzienlijke hand in de selectie voor het tweejaarlijkse European Youth Olympic Festival, dit jaar in Baku (Azerbeidzjan) op dinsdag 23 en donderdag 25 juli. “Indien ik het nog helemaal voor het zeggen had gehad, zou ik – net als mijn opvolger Nicky Cocquyt – Noah Detalle, Cian Uijtdebroeks en Alec Segaert aangeduid hebben. Ik heb ze al na afloop van het vorig seizoen warm aanbevolen en tijdens de eerste seizoenshelft van 2019 hebben ze ruim bevestigd.”

Houdbaarheidsdatum

Het is een wat vreemd beeld om Rony na 30 jaar niet meer met het turquoise bondsvoertuig in de slipstream van het nieuwelingenpeloton te zien. “Mijn theoretische houdbaarheidsdatum is verstreken, maar zoals bij sommige voedingsproducten betekent het niet dat ik niet meer bruikbaar ben. En hoewel ik daar – evenmin als van verouderen in het algemeen – niet vrolijk van word, kan ik er best mee leven. Néén, ik voel mij niet gedumpt. Waarom zou ik? Ook langs de kant van de weg kan ik bij de cruciale passages mijn ogen de kost geven. In combinatie met de nodige voorkennis kan ik er nog steeds mijn licht over laten schijnen.”

BK in eigen dorp

Zondag 28 juli wordt alvast een hoogdag voor Rony Vanmarcke met het kampioenchap van België van zijn nieuwelingen in zijn Lendelede. Een buitenkans om Rony, zoals Eddy Merckx bij de Tourstart in Brussel, te huldigen voor een voetafdruk van ruim een halve eeuw in het wielrennen. “Dat hoeft niet, hoor. Ik hou meer van de luwte”, reageert Rony. “Ik sympathiseer zeker met de organisatie die hoge toppen zal scheren op een golvend parcours, waarop de zijwind meer dan zijn zegje kan hebben. De achtvorm maakt het extra aanschouwelijk.”

Een huldiging op het BK in mijn eigen Lendelede? Dat hoeft niet. Ik houd meer van de luwte

“Ik ben trouwens niet de enige gastheer”, vervolgt Rony. “Dat is ook plaatselijke man Loïc Segaert, die net als Noah Detalle en Cian Uijtdebroeks tijdig zal terug zijn van het European Youth Olympic Festival in Baku. Misschien moet hij gehuldigd worden voor de prestatie die hij daar neerzette.”

Herinneringen

Een voetafdruk van ruim een halve eeuw inderdaad, waarvan meer dan 30 jaar als coach van de tieners. Want behalve van de nieuwelingen was Rony ook elf seizoenen bondscoach van de juniores. Hij kan putten uit een waslijst van mooie herinneringen. “Een voornaam hoogtepunt was de zilveren medaille van Danny Sleeckx op het wereldkampioenschap op de weg in Moskou 1989”, diept Rony een highlight op. “De nog onbekende Lance Armstrong en Michel Vanhaecke werden in de slotkilometer bijgehaald, omdat Michel (die niettemin nog naar de tiende plaats spurtte, red.) niet meer kon of wou overnemen. Een meer recente beste herinnering betreft de gouden medaille van Dina Scavone op de Jeugdolympiade van 2017. Zij was lang niet beste van haar lichting, maar wel de snelste en dat rendeerde in Györ (in Hongarije, red.). Ook met Thomas Seghers en Jochen Deweer oogstte ik een medaille op de EYOF. Veel verder terug in de tijd bewaar ik de beste WK-herinneringen aan onder andere Peter Farazijn, Frank Vandenbroucke, Hendrik Van Dijck, Peter Van Petegem, Marc Wauters,…”

Rony Vanmarcke spreekt als een ervaringsdeskundige, want hij was ook beroepsrenner van 1970 tot en met 1984. Daar doe je best niet al te meewarig over, want wat hij in die periode neerzette, was niet niks. Hij besefte dat hij geen hoogvlieger zou zijn en dus verzekerde hij zich als tiener van een A2 bouwkunde – optie houtbewerking – en verwierf hij naderhand ook de kwalificatie van bouwkundig tekenaar (hulparchitect). Rony’s vaardige handen waren nog duurzamer dan zijn koersbenen, want in zijn statige woning in de Lendeleedse Zomerweg heeft hij een aanzienlijke eigen inbreng.

Spelen van Mexico

Rony was geen hoogvlieger, maar al evenmin een laagvlieger. In de aanloop naar zijn bescheiden profcarrière was hij er immers al bij op de Olympiade van Mexico 1968 met naast hem meer ronkende namen als Dirk Baert, Roger De Vlaeminck, André Dierickx en Jean-Pierre Monseré. “Met Ernest Bens, Paul Crapez, Willy De Bosscher en André Zwaenepoel werd ik in Mexico vijfde in de ploegenachtervolging”, herinnert Rony zich graag. “Dat gaf een extra boost aan mijn geloof in eigen kunnen.”

“In 1972 en 1974 reed ik de Tour uit en verzorgde ik voor onder meer Joaquim Agostinho, Herman Vanspringel en Joop Zoetemelk de leadout naar de voet van de cols”, glundert Rony. “In de Tour van 1973 werd ik helaas al op de derde dag (richting Reims, red.) door een zware val uitgeschakeld.”

Met Merckx en Poulidor

“Ik behaalde zowat een dozijn overwinningen”, haalt Rony enkele oude herinneringen op. “Een ritzege in de Vierdaagse van Duinkerke spant voor mij de kroon, want op de Casselberg hield ik Jean-Pierre Danguillaume, Lucien Aimar, Cyrille Guimard en Eric Leman af. Een zesde plaats in Luik-Bastenaken-Luik in 1974 is ook een mooie uitslag. En na afloop van het naTourcriterium van Boulogne-sur-Mer in 1972 deelde ik als tweede het podium met Eddy Merckx en Raymond Poulidor. Op de BK’s in Soumagne 1973 (net niet mee met Eddy Merckx en Frans Verbeeck, red.) en Koekelare 1980 (langdurig in de aanval, red.) zat er dan weer meer in dan ik eruit haalde.”

Rony Vanmarcke zou in het huidige tijdvak ongetwijfeld een goed verloonde plaats hebben in het WorldTour-circuit maar of hij gelukkiger zou zijn dan hij nu is? Een retorische vraag! Deze bofkont verdient op 28 juli een passende hulde in eigen Lendelede. Het wordt een late maar niet overtijdse sant in eigen land.