Op zijn 32ste heeft Gianni Marchand voor de eerste keer in zijn carrière een UCI 2.1-rittenkoers gewonnen: de Ronde van Iran. Daarvoor moest Marchand in de laatste drie kilometer van de slotrit wel nog een zware val overleven.
Het is woensdagmiddag als we Gianni Marchand aan de lijn krijgen. We krijgen een opgewekte renner te horen en dat heeft een reden: een vreselijke dinsdag ligt definitief achter de rug. “We hebben er zowat 20 uur over gedaan om thuis te geraken. Van ons hotel naar de luchthaven in Tabriz, een vlucht naar Istanbul, acht uur wachten in de transitzone, opnieuw een vlucht en daarna nog een autorit van Zaventem naar West-Vlaanderen. Toen ik thuiskwam, was het hoog tijd om mijn wonden te verzorgen.” Marchand vertelt het met een glimlach, maar veel lachen heeft hij dinsdag niet gedaan. “Als je een 2.1-rittenkoers wint (Marchand werd maandag eindwinnaar van de Ronde van Iran, red.), ben je normaal heel blij. Nu was die val een enorme domper op de feestvreugde. De eerste 20 minuten na de koers heb ik echt niet kunnen genieten. Gelukkig vond die val in de laatste drie kilometer plaats, anders was ik ook nog eens de eindwinst kwijtgespeeld.”
Marchand kijkt tevreden terug op zijn seizoen. “Ik ben naast deze zege in zowat al mijn rittenkoersen in het buitenland dicht geëindigd. In de Brussels Cycling Classic werd ik na een hele dag in de aanval nog achtste. Op ProCyclingstats sta ik 187ste met mijn UCI-punten. Dat is verre van onaardig voor een renner op continentaal niveau”, aldus de Aartrijkenaar die de Memorial Rik Van Steenbergen van zondag aan zich voorbij laat gaan en komende dinsdag misschien nog zijn opwachting zal maken in de Sluitingsprijs Putte-Kapellen. “Toen ik dinsdagavond mijn wonden liet verzorgen, moest ik echt op de tanden bijten. Ik wil eerst afwachten hoe het met mijn herstel vordert.”
Het is heel moeilijk om op mijn leeftijd een kans te krijgen
Na zijn rustperiode zal Marchand, die in 2016 zijn profdebuut bij Cibel-Cebon maakte, zich opmaken voor een nieuw seizoen bij Tarteletto-Isorex. “Ik heb bijgetekend. De droom om op procontinentaal niveau te koersen, is er nog altijd. Alleen heb ik mijn leeftijd. Het is heel moeilijk om op mijn leeftijd die kans te krijgen. Ploegmaat Lennert Teugels, drie jaar jonger, krijgt die kans nu wel bij Bingoal-Wallonie-Bruxelles. Hij verdient dat ook. Drie, vier jaar geleden had ik die kans ook verdiend, maar toen waren er geen plaatsen. Nu zijn die er wel, omdat veel renners van team veranderen.”
Marchand kijkt om nog een andere reden uit naar 2023: begin april worden hij en zijn vriendin Lore Bruynooghe voor de eerste keer mama en papa. “Laat ons hopen dat het mij extra vleugels geeft. Ik denk elk jaar dat het mijn beste seizoen was, maar tot nu toe slaagde ik er telkens in om mezelf te overtreffen. Wie weet kan dat nog eens. Ik zal later sowieso op een mooie carrière kunnen terugblikken. Er zijn niet veel renners op continentaal niveau die zo’n mooie erelijst hebben. Bovendien heb ik nooit de wetenschappelijke ondersteuning gehad die anderen in de WorldTour en op procontinentaal niveau wel kregen. Trainen op hoogte? Dat deed ik dit jaar voor de eerste keer in mijn carrière. Omdat we in de Ronde van Rwanda op hoogte moesten koersen, heb ik voor drie weken een hoogtetent gehuurd. Het is een groot verschil in professionalisme. Ik ben dus best wel trots op wat ik al bereikt heb.”
Kermiskoersen
Marchand en zijn ploegmaats bij Tarteletto-Isorex zijn traditiegetrouw vaste klanten op de kermiskoersen voor profs. Die wedstrijden deden het dit seizoen opvallend goed. “Het niveau is gestegen en meer topcoureurs verschenen aan de start. Vroeger kon je in zo’n koers soms gewoon meebollen. Dit jaar was het van start tot finish volle bak koers. Op het gemakje meerijden was er in 2022 niet bij. Gemiddelde snelheden lager dan 47 km per uur heb ik dit seizoen in de West-Vlaamse kermiskoersen niet gehaald.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
