Dries Depoorter, de WestSprint-laureaat van 2008 die niet doorbrak als coureur, maar wel als politicus

Dries Depoorter werd in 2008 geleden de eindlaureaat van WestSprint bij de beloften. Tien jaar later blijkt hij de enige winnaar in die categorie die deze status niet kon verzilveren met een overstap naar de beroepscategorie, want eind 2012 stopte hij met koersen.

Die weinig benijdenswaardige exclusiviteit kon Dries niet langer zo laten en dus heeft hij dat opgelijst door op zondag 14 oktober als eerste laureaat van WestSprint ooit een politiek mandaat af te dwingen. Zijn vijfde plaats op de Open VLD-lijst in Gistel leverde hem 954 voorkeurstemmen en een schepenzetel (hopelijk sport) op. “Als ik toen voor de keuze had gestaan tussen contractrenner en schepen, zou ik zonder voorbehoud voor het eerste gekozen hebben”, benadrukt Dries. “Nu is het net andersom natuurlijk. Ik ben bijna 31 jaar en was vorige zondag door het dolle heen met mijn verkiezingsresultaat, dat aanvoelde als het winnen van een grote koers. Het wielrennen laat mij evenwel nog steeds niet los, ik droom er zelfs nog van en ontwaak dan met veel weemoed.”

Sputterend lichaam

“Als coureur heb ik een schitterende tijd gehad”, mijmert Dries. “De déclic voltrok zich nadat ik de buitenwacht kreeg bij Michel Pollentier. Franco Heyse rehabiliteerde mij en loodste mij naar Ovyta-Eijssen, waar ik me opwerkte tot één van ‘s lands beste jonge eliterenners zonder contract. Jammer dat mijn lichaam die move niet altijd kon volgen. Vooral een viervoudige operatie van het compartiment syndroom was er te veel aan, zodat ik er na de lente van 2013 de brui aan gaf. Dat was amper twee seizoenen na mijn topjaar 2011, waarin ik zelfs deel uitmaakte van de kopgroep in de sterk bezette Gullegem Koerse en er – hoewel ingesloten – naar de negende plaats spurtte. In die dagen zag ik het helemaal zitten om mij als contractrenner waar te maken, maar Topsport Vlaanderen had andere voorkeuren die ik niet altijd begreep. Neen, van een eerlijke kans ben ik verstoken gebleven en dat vind ik nog altijd sneu.”

Carrièreswitch

“Of moet ik integendeel blij zijn dat het zo gelopen is? Misschien wel, want zou ik als contractrenner verder hebben gestaan dan nu als zelfstandig uitbater van de bar van het Sportcentrum Gistel, de job van mijn leven die ik sinds vijf jaar uitoefen en vanaf 2019 combineer met een mandaat van schepen. Ik dacht van niet, maar toch blijft het knagen dat ik geen uitsluitsel heb over mijn slaagkansen als coureur. Gedane zaken nemen evenwel geen keer.”

“Als ik in 2008 voor de keuze had gestaan tussen prof en schepen, zou ik zonder voorbehoud voor het eerste gekozen hebben”

“Cruciaal in mijn leven was de ontmoeting met Roland Defreyne, toen ik in 2011 als sportlaureaat van Gistel gehuldigd werd en nader kennis maakte met de ex-burgemeester die wel nog volksvertegenwoordiger actief was. Het werd een uitgesponnen babbel die mijn leven in een stroomversnelling bracht en vooral uitmondde in mijn eerste deelname met Open VLD aan de gemeenteraadsverkiezingen. In oktober 2012 behaalde ik 657 voorkeurstemmen, waarmee ik de jongste verkozene werd. Mijn politiek treintje bolde meteen op kruissnelheid.”

Privéchauffeur

“Ook dat heb ik te danken aan het wielrennen, dat ik trouwens zoveel mogelijk probeer terug te geven”, is Dries bijzonder dankbaar. “Ik ben de koersdirecteur van de Memorial Danny Jonckheere met dank aan Sabine Huyghe, die één van mijn beste supporters was toen ik koerste. Voor haar partner Joeri De Knop, één van ‘s lands beste wielerjournalisten, ben ik geregeld de privéchauffeur tijdens de buitenlandse koersen die hij verslaat. En ook via Geert Janssens, de vader van mijn vriendin Fien, heb ik nogal wat affiniteit met het lokale wielrennen: twee wedstrijden voor elite zonder contract, de Johan Museeuw Classic voor juniorsn en de jeugdhappening voor miniemen en aspiranten begin september. Er zijn locaties die het met minder doen. Toch wil ik één en ander verder helpen uitbouwen vanuit mijn politiek mandaat”, besluit Dries Depoorter. (Bernard Callens)