Diel Vergote koerste in 2018 op één been

Diel Vergote (16) heeft er geen onverdeeld gelukkige tweede campagne als nieuweling opzitten. Hij had op meer gerekend dan drie overwinningen en enkele ereplaatsen in interclubs en kampioenschappen. De Meulebekenaar mag echter verzachtende omstandigheden inroepen en zal zondagavond hoe dan ook met een overwegend goed gevoel de winter intrekken.

Merelbeke half april, Oostnieuwkerke eind april en Berlare vorige zaterdag. Vele generatiegenoten zouden ervoor getekend hebben, maar Diel Vergote niet. Ook zijn ereplaatsen in de aanbevolen koersen hadden iets talrijker mogen zijn. Een vijfde plaats in de Beker van België-manche in Frasnes-lez-Buissenal was zijn beste uitslag. Maar Diel kan ruim verzachtende omstandigheden pleiten en zal al bij al met een overwegend goed gevoel het winterreces aanvatten. Zeker als hij er zondag in slaagt om een goede prestatie neer te zetten in de Keizer der Nieuwelingen in het voor hem nabije Tielt, waar hij vorig jaar als 36ste finiste.

Valpartij

“Diel begon vrij goed met Limburgse ereplaatsen in Brustem (derde) en in Zepperen (zesde) op telkens om en bij de honderd deelnemers”, recapituleert vader Wim Vergote. “Hij wilde er op de derde zondag een vervolg aan breien in het Vlaams-Brabantse Nieuwrode, waar hij evenwel zwaar ten val kwam. Hij werd met een totaal verhakkelde fiets en een gebroken pink opgeraapt. Meerdere weken later bleek dat er in een knie nogal wat kraakbeen was losgekomen. Diel wilde evenwel niet kleinzerig zijn. Zijn stekende pijn werd verdrongen door de gretigheid van het seizoenbegin. Hij had beter naar zijn lichaam moeten geluisterd want het ongemak verergerde en ondermijnde zijn prestatievermogen. Testen wezen uit dat hij op zijn linkerbeen nog amper 22 procent kracht kon zetten. Alphonse Vermote (BikeFitting) verbeterde zijn fietspositie en ook Dirk Demol (Trek) stuurde hem wat bij. Toch duurde het nog geruime tijd eer Diel helemaal op zijn juiste plooi was.”

“Voor Diel is het resultaat ondergeschikt aan de prestatie”

“Vooral zijn derde overwinning in Berlare op 70 concurrenten deed hem enorm veel genoegen en voelde aan als een bevrijding na de moeilijke maanden”, weet zijn vader. “Diel nam er de koers van meet af aan in handen en zong het uit tot aan de finish, waar hij met zijn enige medevluchter, de hem onbekende Brit Nick Jackson, afrekende. Daarmee rekende hij ook definitief af met het gesputter van zijn linkse drijfstang en dat inspireert hem om er ook in de Keizer meer dan iets van te maken.”

“Diel en ikzelf laakten geregeld de koersmentaliteit van nogal wat leeftijdsgenoten die, op aangeven van hun familie en begeleiders, al te afwachtend koersen. Mijn zoon steekt anders in elkaar: voor hem is het resultaat ondergeschikt aan de prestatie. Ik heb hem van meet af aan op het hart gedrukt dat hij aanvallend moet koersen om sterker te worden indien hij als junior op zijn elan wil doorgaan.”

Van het tijdrijden moet Diel alvast een serieus werkpunt maken. Zijn achtste plaats in het kampioenschap van West-Vlaanderen, 22ste in het kampioenschap van België en 34ste in de chronorace van de West-Vlaanderen Tour waren ondermaats maar hadden ook veel te maken met het noodgedwongen koersen op één been, waaraan korte en intensieve inspanningen niet besteed waren.

Het belang van het tijdrijden – het gevecht met zichzelf – zal men hem ook wel duidelijk maken in de Topsportschool, waar hij begin deze maand neerstreek en van hem een vaste klant op de Blaarmeersen zal maken. Dat komt hem goed uit want na Iljo Keisse is nu ook Elia Viviani zijn idool en inspirator geworden”, vervolgt Wim. “Zij kwamen van de piste naar de weg. Diel maakt de omgekeerde beweging, het zal hem, in hoofd en benen, als coureur verbreden.”

Neojunior

Diel, genoemd naar de broer van Wims vader, is er nog niet uit welke clubkleuren hij in 2019 als neo-junior zal uitkomen. “Best mogelijk dat hij bij Van Moer blijft, alhoewel ook Balen, Menen, Soenens-Boom aan zijn mouw schudden. Wij hebben nog een maand de tijd om te beslissen.”