De voorloper van WestSprint begon exact 40 jaar geleden

WestSprint is aan zijn 19de editie toe. De roots van ons prestigieus regelmatigheidsklassement gaan echter terug naar het jaar 1979. Exact 40 jaar geleden werd door Marcel Trybou immers de Wielertrofee boven de doopvont gehouden. In 22 edities kroonden gereputeerde namen als Gorik Gardeyn, Peter Naessens, Stefaan Vermeersch, Luc Wallays en Willy Willems zich tot eindwinnaar. Maar de allereerste laureaten van de voorloper van WestSprint waren Gino Ligneel, Filiep Soenen en Freddy Bouckaert. Wat is er 40 jaar later van hen geworden?

Eindwinnaar bij de amateurs in 1979

Gino Ligneel won de eerste edities tegen de sterkste West-Vlamingen

Gino Ligneel (61) was een grote naam in het West-Vlaamse wielerwereldje van amateurs. De geboren Ieperling, die opgroeide in Poelkapelle, later naar Kerckhove en Kluisbergen verhuisde en nu in Waregem woont, won de eerste twee edities van de Wielertrofee voor amateurs en reed daarna vier seizoenen bij de profs, van 1984 tot en met 1987. In die periode won hij de Zesbergenprijs in Harelbeke en de kermiskoers in Adinkerke. In 1985 werd hij ook 14de in Gent-Wevelgem. Als amateur won hij onder meer Gent-Staden, de Internatie in Reningelst, Gent-Wervik, het provinciaal kampioenschap op de weg en een rit in de Ronde van West-Vlaanderen voor amateurs.

Wielertrofee 1979

Ligneel won het eindklassement voor Randy Moerman uit Rumbeke, Patrick Vanvyaene uit Lichtervelde, Jan Blomme uit Jabbeke en Dirk Vandewalle uit Waardamme. “Dat waren mijn belangrijkste concurrenten”, weet Ligneel nog goed. “De beste West-Vlamingen streden dus mee voor de Wielertrofee, die ik twee keer gewonnen heb. Ik kende goed de oprichter van dat regelmatigheidsklassement, Marcel Trybou. Ik vond dat een vriendelijke, sympathieke man en reed die Trofee voor hem. Er waren ook mooie prijzen mee te winnen. Zeker voor die tijd, toen er met koersen nog niet zoveel te verdienen viel. Ik herinner me dat ik na mijn eerste eindzege een geldprijs heb gekregen. Een jaar later waren dat drie mooie naturaprijzen, met onder meer een droogkast.”

“De Wielertrofee was een klassement op basis van een tien- tot twaalftal wedstrijden die meestal in de streek plaatsvonden. Ik weet nog goed dat ik bij mijn tweede eindzege de eerste twee koersen niet had kunnen rijden, maar alle andere heb gewonnen en daardoor toch nog eindwinnaar werd.”

Zijn wielercarrière

“Ik heb 15 jaar gekoerst, tot mijn 30ste (ook zoon Brian heeft later gekoerst, red.). Hoeveel koersen ik precies heb gewonnen, weet ik niet. Maar het zullen er zeker meer dan 100 geweest zijn, vooral bij de liefhebbers. Ik ben ook vier jaar prof geweest, twee jaar bij Fangio en twee jaar bij Isoglass.”

Het heden

“Na mijn jaren als wielrenner heb ik eerst twaalf jaar bij De Post gewerkt, maar toen kon ik via Noël Demeulenaere erechauffeur bij Beaulieu worden. Dat heb ik ook twaalf jaar gedaan. De laatste tien jaar heb ik gewerkt bij Bakkerijgrondstoffen Soenens, een bekende naam in het West-Vlaamse wielermilieu. Ik ben Noël en Philippe eeuwig dankbaar dat ze mij die kansen hebben gegeven.”

“Na mijn laatste koers heb ik zeker 20 jaar geen fiets aangeraakt, maar ongeveer vijf jaar geleden heb ik de draad weer opgepikt. Toen ben ik ook gestopt met roken en sindsdien drink ik veel minder alcohol. Ik vind nu vooral mijn gading in allerlei loopwedstrijden en af en toe neem ik deel aan een halve marathon, zoals die in Kuurne en Torhout. Op 28 april van dit jaar wil ik van de partij zijn in Damme-Brugge-Damme. Ook aan enkele duatlons waagde ik me al, zoals de Clash der Titanen in Damme, waar ik 8 km moest lopen, 90 km fietsen en nog eens 21 km lopen. Vorig jaar had ik me er maandenlang speciaal op voorbereid en keihard getraind, maar door een zware val heb ik uiteindelijk verstek moeten geven. Ik heb zelfs een maand of drie niets kunnen doen en tot op de dag van vandaag is sporten niet zo evident. Maar dat komt wel in orde”, besluit Ligneel.

Eindwinnaar bij de juniores in 1979

Filiep Soenen werd geen coureur, maar opende een fietsenwinkel

Filiep Soenen (57) woonde tijdens zijn jaren als actief wielrenner in Hooglede, maar heeft intussen al 37 jaar een fietsenwinkel in Roeselare, Fietsen Soenen.

Wielertrofee 1979

“Dat zit toch al ver weg, hoor”, lacht Filiep Soenen als we bij hem naar zijn eindzege in de Wielertrofee van 40 jaar geleden polsen. “Ik herinner me wel nog goed de uitreiking in het Thierbrau in Torhout, waar de eerste 20 renners in het eindklassement een prijs mochten komen afhalen. Mijn concurrenten in die periode waren Luc Wallays, Freddy Bouckaert, Kurt Vannieuwenhuyse… De Wielertrofee bestond uit een beperkt aantal wedstrijden hier in de streek. De eerste kreeg 20 punten, de tweede 19, de derde 18… Ik won dat jaar uiteraard enkele manches: in Zonnebeke, Varsenare, Koolskamp, Beselare…”

Zijn wielercarrière

“Ook in mijn tweede jaar bij de juniores, in 1980, kon ik het regelmatigheidsklassement van jullie krant winnen. Als tweedejaarsjunior won ik 16 wedstrijden. Allemaal kermiskoersen, maar in die tijd had je dan ook nog niet zoveel interclubs en rittenkoersen.”

“Ik heb daarna nog anderhalf jaar bij de liefhebbers gekoerst. Het eerste seizoen kwam ik meteen zwaar ten val in Gent-Staden en bleef ik maanden uit competitie. Het tweede jaar heb ik gekoerst tot in mei. De kermiskoers in Hooglede, vanwaar ik afkomstig was, werd mijn afscheid van de wielersport. Ik heb uiteindelijk tot mijn 21ste gekoerst. Toen ben ik met mijn fietsenwinkel gestart.”

Het heden

“Intussen heb ik al 37 jaar mijn eigen fietsenwinkel. Neen, veel coureurs zien we niet in de zaak. Wij focussen ons vooral op de gewone stadsfietsen en sinds kort natuurlijk ook de elektrische fietsen. Zelf fiets ik ook nog vaak, op donderdag en zondag. Jaarlijks rijd ik nog zo’n 5.000 tot 6.000 kilometer bijeen. Ook de koers ben ik altijd blijven volgen.”

Eindwinnaar bij de nieuwelingen in 1979

Freddy Bouckaert en zijn broer hadden prof moeten worden

Freddy Bouckaert (56) en zijn één jaar jongere broer Eddy zijn een opmerkelijk duo op de erelijst van de Wielertrofee. Freddy won zowel bij de nieuwelingen als juniores één keer en werd daarin telkens een jaar later opgevolgd door Eddy.

Wielertrofee 1979

“Zoveel weet ik daar niet meer van”, vertelt Bouckaert. “Ik weet nog dat de Wielertrofee uit een bepaald aantal wedstrijden bestond, maar wie mijn belangrijkste tegenstanders waren… Neen, dat kan ik zo niet meteen zeggen.”

Zijn wielercarrière

Het verhaal over de wielercarrière van Freddy en Eddy Bouckaert kun je gerust tragisch noemen. Beide broers waren uitstekende renners bij de jeugd en werden in Lichtervelde gezien als de wielertoekomst van de gemeente. Een zwaar ongeluk maakte echter een einde aan alles. “Mijn broer en ik werden op training door een auto opgeschept en braken zowat alles wat een mens kan breken. Zelf heb ik drie maanden in het ziekenhuis gelegen. Mijn broer bleef er zelfs twee jaar en was verlamd voor de rest van zijn leven. Van koersen kon vanaf dan geen spraken meer zijn.”

Toen Freddy op zijn 21ste moest stoppen, had hij al ruim 100 overwinningen op zijn palmares staan. “Ja, misschien had ik prof kunnen worden, maar daar is door dat ongeluk nooit sprake van geweest.”

Het heden

“Ik heb nooit meer kunnen fietsen. Hetzelfde met werken. Zowel mijn broer als ik werden na ons ongeluk medisch afgekeurd. Het wielrennen heb ik wel altijd proberen te blijven volgen, vooral de klassiekers op tv dan.”