De vijf momenten van Julie Van De Velde, IJzeren Briek bij de dames

Wie zou het gaan halen bij de dames elite? Jesse Vandenbulcke die zich in Gent tot Belgisch kampioene kroonde, Julie Van De Velde die in het klimwerk tot de 20 beste rensters ter de wereld behoort, of Shari Bossuyt die als eerstejaars twee bronzen medailles op het EK piste voor beloften veroverde? Het waren uiteindelijk de internationale prestaties van Julie Van De Velde die de doorslag gaven. Met top 20-noteringen in de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik én de Giro Rosa is Julie meer dan verdiend de Ijzeren Briek van 2019! Dit zijn haar mooiste momenten van het afgelopen seizoen.

1. Sterk begonnen in de Ronde van Valencia

“Een eerste hoogtepunt kende ik meteen in mijn eerste koers van het seizoen. In de Ronde van Valencia behaalde ik in de derde rit een mooie zevende plaats, terwijl er een heel steile beklimming in het parcours zat. Het was dan wel een wedstrijd van een iets lager niveau, een 2.2-wedstrijd, maar er stonden toch enkele sterke rensters aan de start zoals Clara Koppenburg, Ashleigh Moolman, Ellen Van Dijk of Floortje Mackaij. Dat was een aangename kennismaking met de vorm en het gaf veel vertrouwen voor de rest van het seizoen. Het is altijd leuk als je op zo’n manier het jaar kan inzitten. Ik merkte dat ik opnieuw een stap had gezet en dat zou de komende maanden ook blijken.”

2. Beste Belgische in Waalse klassiekers

“Eind april beleefde ik dan een tweede topmoment. De Waalse klassiekers zijn misschien wel de eendagskoersen die me het beste moeten liggen, maar vorig jaar was dat er niet echt uitgekomen. Dan ging het nu een pak beter! Voor het seizoen had ik meteen getekend voor een plaatsje bij de eerste 20. In de Waalse Pijl begon ik zelfs in derde positie aan de slotbeklimming van de Muur van Hoei, in het wiel van Annemiek Van Vleuten en Amanda Spratt. Dat op zich vond ik al de max. Jammer genoeg kon ik die positie niet vasthouden. Bij de anderen zat er gewoon nog net iets meer op. Maar het waren dan ook geen kleine namen die voor mij eindigden: Annemiek Van Vleuten, Van der Breggen, Vos, Niewiadoma,…. Ik ben echt wel trots met mijn 14de plaats in zo’n klassieker. Bovendien mijn eerste toptwintignotering in de Worldtour. Dat maakt het extra mooi.”

Het was een fantastisch jaar en ik kijk al uit naar 2020. Hopelijk kan ik dan opnieuw enkele stappen zetten en mag ik voor de tweede keer deze mooie trofee in ontvangst nemen

“En ook een paar dagen later ging het behoorlijk goed. Luik-Bastenaken-Luik ligt me iets minder dan de Waalse Pijl, maar ik was wel nog mee met het groepje dat ging sprinten voor de tweede plaats. Allé, bijna toch. Want in de laatste afdaling moest ik een gaatje laten en kom ik net na de eerste achtervolgers binnen. Dat blijft toch een werkpuntje, dat dalen. Als ik ooit een topresultaat in La Doyenne wil behalen, zal ik toch iets vlotter naar beneden moeten rijden. Maar al bij al denk ik dat ik het met een 15de plaats niet slecht gedaan heb.”

3. Tweede plaats in Gracia-Orlova

“Een week later ken ik conditioneel misschien wel mijn beste periode van het jaar. Begin mei mocht ik met de nationale ploeg mee naar de Gracia-Orlovà, een rittenkoers in Tsjechië. Ik voelde me toen echt supergoed en finishte bijna elke dag in de top tien, waarvan drie keer bij de eerste vier. Enkel de tijdrit viel wat tegen met een twaalfde plaats, maar met een tweede plaats in het eindklassement zal je me zeker niet horen klagen.”

“In de derde rit val ik aan op de voorlaatste klim en Marta Bastianelli, op dat moment de Europese kampioene, is de enige die kan volgen. Samen gingen we richting finish, maar in de eindsprint was er niet veel tegen te beginnen. De ploeg probeerde nog iets te regelen: zij de leiderstrui en ik de dagzege, maar daar ging ze niet mee akkoord. Het werd dus een tweede plaats, maar dat was wel de eerste keer dat ik echt kon meespelen voor de overwinning. Zeker op dat niveau. Het bewijs dat ik opnieuw een stap voorwaarts had gezet.”

4. 17de plaats in de Giro d’Italia Internazionale Femminile

“Ook de Giro Rosa hoort zeker thuis in dit rijtje, de grootste rittenkoers van het jaar voor dames. Ik kende er geen uitschieters, maar reed heel constant en dat tussen de beste klimsters van de wereld. En je mag dat zeker niet onderschatten: tien dagen aan een stuk koersen op topniveau. Ik had dat nog nooit eerder gedaan en was benieuwd hoe ik het er vanaf zou brengen. Maar het is goed meegevallen. Tuurlijk was ik redelijk vermoeid op het einde, maar ik ben er zeker niet doorheen gezakt en strandde in het eindklassement op een verdienstelijke 17de plaats.”

Ik kende in de Giro Rosa geen uitschieters, maar reed heel constant en dat tussen de beste klimsters van de wereld. En je mag dat zeker niet onderschatten: tien dagen aan een stuk koersen op topniveau

“Het mooiste moment van de Giro was voor mij de tweede dag, de eerste rit in lijn. In de laatste vijf km spring ik mee met drie andere meisjes, even later moesten er twee passen en blijf ik nog met één vluchtgezel over. Het zag er goed uit, maar onder de rode vod worden we alsnog gegrepen. Dat was wel jammer, maar het was vooral een fantastisch gevoel om in zo’n wedstrijd te kunnen meestrijden voor de zege. Iets dat ik niet snel zal vergeten.”

5. Zege in de Flanders Ladies Classic Sofie De Vuyst

“Misschien wel het mooiste moment van het afgelopen seizoen. De eerste wegkoers die ik won en meteen een UCI-wedstrijd. Ik had ook nooit verwacht dat ik zou winnen, ook tijdens de koers zelf niet. Toen ik in de finale samen met Sofie De Vuyst voorop geraakte, dacht ik dat ik zeker tweede zou eindigen. Je mag Sofie namelijk niet onderschatten in de sprint. Zo klopte ze afgelopen seizoen nog Coryn Rivera in de Brabantse Pijl, terwijl ikzelf totaal niet explosief ben. Maar ze ging iets te vroeg aan en schoot dan ook nog eens in een kramp, daardoor kon ik haar nog remonteren en mocht ik toch de bloemen in ontvangst nemen.”

“Het was wel een beetje dubbel, want ik kom supergoed overeen met Sofie. We hebben hetzelfde karakter en het klikt enorm tussen ons. Zo gaan we regelmatig samen trainen of vertrekken we samen op stage. We hadden een paar dagen eerder nog samen de wedstrijd verkend. Je kan je wel voorstellen dat ze heel ontgoocheld was na afloop, maar ze begreep me ook wel. Het was een kans die ik niet mocht laten liggen. En we zijn nog steeds even goede vriendinnen, gelukkig maar.” (lacht)

“Na die overwinning was het beste er wel wat af, maar dat kwam vooral door een val in de Lotto Belgium Tour. Ik ben daar echt een paar dagen niet goed van geweest en dat merkte ik nog op het wereldkampioenschap. De Mixed Relays en de tijdrit waren nog degelijk, maar in de wegrit kende ik een complete offday. Het was jammer om op zo’n manier mijn seizoen te moeten eindigen, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Het was een fantastisch jaar en ik kijk al uit naar 2020. Hopelijk kan ik dan opnieuw enkele stappen zetten en mag ik voor de tweede keer deze mooie trofee in ontvangst nemen.”