Het was een lánge, ongeziene zomer voor wielrenster Justine Ghekiere. De Giro, de Tour, de Spelen en het WK: vier hoogtepunten in haar carrière. De Izegemse kijkt terug. Je kan wel fietsen met een gescheurde lip, maar met een zware kater door te veel gin-tonics de camera’s in Zaventem trotseren is lastiger. Maar thuis hangt wel een hele mooie foto en staat er een heel exclusieve fiets.
Vier West-Vlaamse hoofdrolspelers reconstrueren hun ongeziene zomer van 2024: de Olympische Spelen, het EK voetbal, de Paralympics en de Tour de France.
Het begon al in juli, in de Giro d’ Italia Women, zeg maar Giro Donne. In de zesde etappe op vrijdag 12 juli komt Justine Ghekiere (28) ten val bij een fietswissel waarbij ze op de auto botst. Haar gescheurde lip bloedt hevig. Als de ziekenwagen arriveert, probeert men haar uit te leggen dat ze beter zou instappen maar dan kennen de Italianen Justine Ghekiere uit Izegem niet. Justine grinnikt: “Ik voelde mij die dag supergoed, ging voor etappewinst en had al veel punten voor het bergklassement vergaard. Dus besloot ik op mijn gemak de etappe uit te rijden en dan ‘s avonds wel te zien hoe het verder moest.”
Vier uren op spoedafdeling
Ze bereikt ondanks de nog steeds zwaar bloedende lip nog wel Chieti. Opgave dreigt nu echt wel. Alleen geeft het karaktertje niet graag op. ’s Avonds zit ze vier uren op de spoed, haar lip wordt gehecht, eten lukt nog nauwelijks. Maar de volgende ochtend klinkt ferm: “Alles of niets!” En… “Komaan, Justine, je hebt nu je beste vorm te pakken, je hebt alleen je benen nodig, niet je lip… Meteen op de eerste col punten pakken!”
Dat lukt, de pijn verbijtend, de frustratie als motor, en straffer, na de bergetappe staat ze in Blockhaus helemaal bovenaan het bergklassement. En dat was de voorlaatste etappe. “Waarop ik in de laatste etappe alleen nog maar die trui moest verdedigen.” Wat lukt, op 14 juli eindigt de Belgische renner van AG Insurance-Soudal de 35ste Giro Donne als bergkoningin. De eerste grote zege van haar carrière, het eerste hoogtepunt van de zomer.
Maar veel tijd om ervan te genieten, krijgt ze niet: na amper drie dagen adempauze staan al de Olympische Spelen in Parijs op het programma, met op zondag 4 augustus de wegrit. “Vanaf drie dagen voor de wedstrijd sliepen we in het olympisch dorp. Zat dat kleine meisje uit Izegem tussen al die wereldsterren. (lacht) Al was Margot (ploegmaat Vanpachtenbeke, red.) meer starstruck dan ik. Maar de beleving van de Spelen alleen al maakte er een superweek van. Jezelf olympisch atleet mogen noemen, ik ben er nog steeds zeer dankbaar voor.”
“Komaan, Justine, je hebt nu je beste vorm te pakken, je hebt alleen je benen nodig, niet je lip…”
Al was deelnemen niet belangrijker dan winnen, op 4 augustus loodsen Justine en Margot Lotte Kopecky naar een bronzen medaille. Eerder had onze columnist Karl Vannieuwkerke aangekondigd dat hij bij een Belgische medaille die zo plezante Ghekiere ’s avonds in de studio van Sporza’s Paris by night wilde. Ze is die avond wél in de Belgium House maar alleen Lotte zit aan de tafel van Vannieuwkerke. Maar er wordt wel danig gefeest… Justine had niet voor niets aangekondigd te feesten voor twee.
Lachend: “In de overtuiging dat ik de volgende drie weken toch geen enkele koers meer had, ben ik toen zwaar doorgezakt, ja. Met Nina Derwael, de Belgische hockeyploeg…”
Veel kwaad kan het niet, al na de Vuelta, begin mei, had haar ploeg de beslissing genomen zonder Ghekiere naar de Tour Féminin te trekken. “Ik had in Spanje vierkant gedraaid, vooral door privé-redenen (haar relatie met Fien was op de klippen gelopen, red.). maar ik vond het toch een te harde en geen correcte beslissing. In het begin van het seizoen was nochtans beloofd dat ik naar de Tour mocht. En behalve in die Vuelta had ik overal goed gepresteerd en podia gehaald. En nog tijdens de Spelen vond ik het dubbel jammer, ik zat in bloedvorm.”
Toch naar de Tour
Maar daags na het zware feestje belt haar ploegleider Jolien D’Hoore. Haar Zuid-Afrikaanse ploegmaat Ashleigh Moolman was ziek uitgevallen en Justine was eerste reserve. Ghekiere mag dus toch naar de Tour. Ze hoeft dus toch niet na de Spelen in de door haar gevreesde put te vallen. Haar reactie: “Ik ga antwoorden met de pedalen. En mijn eigen ding doen.”
Dat ‘eigen ding’ zal niet weinig de vraag van D’Hoore “Voor ons is jouw Tour al geslaagd als je één dag in de bolletjestrui kan rijden” overstijgen. Eerst pakt ze op 16 augustus in Morteau de bolletjestrui. Opdracht volbracht? Niet met Justine Ghekiere! Die bolletjes geven haar vleugels: op 17 augustus wint ze de rit naar Le Grand-Bornand. Na een vroege vlucht geeft Justine met dank aan de ‘rode loper’ die de Brugse Julie Van de Velde had uitgerold haar achtervolgers geen schijn van kans. De laatste kilometer in de bolletjestrui is een onvergetelijke triomftocht, ongetwijfeld de mooiste kilometer uit haar carrière die uiteindelijk nog maar goed vier jaar geleden is gestart.
“Zeer zeker. Ik weet eigenlijk nog steeds niet goed wat er toen allemaal in mij omging. Het enige wat ik mij nog herinner, zijn de woorden van Jolien: de laatste kilometer, het is binnen, geniet er nu vooral van! En dat ik reageerde: neeneen, je weet nooit, ik ga toch blijven doorrijden, Jolien! (lacht) Alleen toen het spandoek in zicht kwam, durfde ik achterom kijken. (peinzend) Dat was toch mijn absoluut hoogtepunt van het jaar en de mooiste zege van mijn carrière.”
Zoals ze na haar aankomst uitgeteld maar dolgelukkig op de grond ligt, in tranen, het is pàkkend: “Ik heb hier geen woorden voor”. Dan: “Echt gek!” En dan: “Wat een foto zal dat zijn, solo in de bollen!” Wel, dié foto pronkt intussen groot bij haar thuis in Izegem, “op het mooiste plaatsje”. En dat net Julie zo hard had gewerkt voor Justine maakte het nog mooier. “Julie is meer een vriendin dan een ploeggenoot, ook buiten de stages en de wedstrijden trekken we regelmatig samen op. En we bellen elkaar vaak, ook zonder over de koers te praten.”
Waarop ze de laatste etappe aanvat op een exclusieve ‘bollenfiets’. Zo exclusief dat ze er sindsdien maar een paar keer durfde mee te rijden. “Zeker bij slecht weer komt hij niet buiten! Hij mag niet vuil worden!” Ze blijft op die slotdag op 18 augustus, nog een zware bergetappe, vlot overeind waarop Justine Ghekiere aan de finish op de legendarische Alpe d’Huez wordt gekroond tot bergkoningin Tour 24. Historisch: sinds de eerste Tour Féminin in 1955 had geen enkele Belgische vrouw als bergkoningin gefinisht en het was van 1983 en Lucien Van Impe geleden dat nog een Belg de iconische bolletjestrui had gewonnen. Feestje op Alpe D’Huez deze keer! Het wordt een nog heftiger feestje dan in Parijs. Lachend: “Zo pittig dat ik er mij niet veel van herinner. Een feestje in mijn bolletjestrui met alle ploegen samen in een club, met véél gin-tonics! Megatof, lang geleden dat ik zo’n kater had.”
Weinig geld maar veel vreugde
Megatof, maar rijk word je blijkbaar niet rijk van een ritzege en al die bolletjes: 8.480 euro kreeg ze, te delen met de ploeg. “Dat is niet veel geld, hé. Je kan rondkomen als profrenster maar rijk word je er dus niet van. Maar de vreugde die je er kan uithalen, is ook heel veel waard. En de Tour blijft mijn àllermooiste herinnering. Want de Tour blijft voor elke wielrenner het hoogste”.
Alleen jammer dat ze die immense vreugde niet kon delen met een geliefde, sinds de breuk met Fien. “Dat is waar. Maar op een gegeven moment zat het in het hoofd niet goed en dan draaien de benen ook niet. Waarop ik de klik heb gemaakt: ik ga voluit voor de fiets. Niemand die in de weg kan komen te staan, komt nog in de buurt! Wat niet wil zeggen dat ik liever alleen blijf, maar het mag niet iemand zijn die mij uit mijn wielerfocus haalt.”
“Ik kon amper mijn ogen openhouden en het stond in Zaventem vol camera’s!”
En die wielerfocus moet ze nog even aanhouden, in september wacht nog een WK. Ondanks alle aandacht die haar na Alpe D’Huez overvalt. Te beginnen bij haar aankomst in Zaventem, na dat wilde feestje. “Ik kon amper mijn ogen openhouden en kreeg bij landing een berichtje van papa: het staat in de aankomsthall vol camera’s! (schatert) Die aankomst, thuis de telefoon die roodgloeiend stond, op straat werd ik constant aangesproken… Amai, het overviel me allemaal wel!”
In Izegem stallen bakkers taarten met bolletjes uit, de stad organiseert een huldiging van haar nieuwe beroemde inwoner… “Het werd wel veel. Terwijl ik eigenlijk plande eens een tijdje thuis te zijn voor vrienden en familie. Mijn slechtste beslissing ooit, men liet mij niet los. Ik rustte dan wel fysiek, mentaal raakte ik steeds meer uitgeput.”
Maar toch niet zoveel, want ze breide nog een vierde en laatste hoogtepunt aan haar zomer. Het WK op de weg in Zürich op 28 september. Justine plooit zich in dienst van Lotte Kopecky nóg eens dubbel en loodst de Belgische nummer 1 naar een tweede opeenvolgende wereldtitel. Haar eerste gedachte:“Voor al diegenen die niet in mij geloofden: voilà, denk nu maar twee keer na voor je iets wil zeggen!” (lacht)
En zo wordt het bijna evenveel genieten als na de Spelen of de Tour: de kers op de taart van het seizoen! En dus opnieuw: fééééstje! Alleen gaat het er nu wat rustiger aan toe. “We hadden de verkeerde club gekozen, liepen er door de technomuziek snel weg. Niet mijn muziek, ik heb liever meezingers. Dua Lipa en zo, maar een André Hazes mag daar van mij ook tussen zitten!”
Kristallen Zweetdruppel
Het seizoen zit er op maar er volgt nóg een mooi feestje: de Kristallen Fiets, waar ze De Kristallen Zweetdruppel wint, de onderscheiding voor de beste knecht van het wielerseizoen – ze is de eerste vrouw die de trofee wint. “Ben ik heel trots op.”
Maar ze denkt op zo’n momenten toch ook: ik wil niet de beste knecht blijven, ik wil ooit de beste tout court worden? “Ach, je moet realistisch zijn. Zolang Lotte koerst… Ik ben al supertrots dat ik voor haar mag rijden. Het is mijn beste rol.”
Zou het dat zijn, wat meer dan één wieleranalist al stelde: Justine gaat moeilijk om met de druk te moeten winnen. Ze gaat daar niet mee akkoord: “Als men mij zegt voor de bergprijs te gaan is dat ook een soort van druk. Het is niet omdat ik zeg nog niet voor een klassement in een grote ronde te rijden dat ik niet met druk zou kunnen omgaan. Zoveel vertrouwen heb ik dit seizoen wel gekregen: geef me die doelen en dan kan ik daar mee omgaan, hoor.”
Maar dat weet ze alvast zeker: mooier dan de zomer van 24 kan het moeilijk worden. “Ook door die Olympische Spelen. En dan die etappe en de bolletjes in de Tour… Er zou al heel veel moeten gebeuren.”
