Hij reisde al 25 keer mee als wielerjournalist in het circus dat de Tour de France is, zij staat aan de vooravond van haar tweede Tour de France Femmes als pers- en communicatieverantwoordelijke van Team SD Worx. Hugo Coorevits (62) en dochter Gretel (27) uit Ingooigem ademen wielrennen. En met het einde van de Tour voor mannen en de start voor die van de vrouwen zondag spreken vader en dochter over hun liefde voor La Grande Boucle. “Je weet op voorhand dat de Tour een avontuur wordt, maar wat er precies gaat gebeuren of wat je onderweg allemaal zal meemaken is een raadsel.”
Terwijl de renners in de Tour zich de ene col na de andere ophijsen, schuiven vader Hugo en dochter Gretel bij aan tafel in The Kudu Lodge in Wortegem-Petegem. Hugo heeft op dat moment al een stuk geschreven voor de website van het Nieuwsblad, terwijl dochter Gretel zelf de valiezen aan het maken is om naar haar tweede Tour te vertrekken. “Ik kijk er al naar uit om te vertrekken”, lacht ze.
Gretel, jij hebt de koers ongetwijfeld met de paplepel binnengekregen.
Gretel: “Toch wel, ja. Als je van kinds af aan niets anders ziet of hoort, dan word je gewoon in die koers gezogen. De koers is in mijn jeugd zeker heel aanwezig geweest. Misschien zelfs iets te veel. (lacht) Nochtans voetbalde ik eigenlijk liever. Maar voetbal kijken, dat interesseerde me als kind dan weer niet, terwijl ik wel al heel graag naar de koers keek. Dan keek ik in de zomervakantie samen met mijn mémé naar de Tour, terwijl mijn pa in Frankrijk vertoefde.”
Hugo: “Ze was ook wel voorbestemd om iets in het wielrennen te doen, want ze is geboren op 7 april 1996, op de dag dat Michele Bartoli de Ronde van Vlaanderen won. Ik weet nog dat ik ’s ochtends vroeg aan mijn vrouw of ik nog naar de Ronde kon gaan en dat ze zei dat het geen probleem was. Kort na de middag ging echter mijn beeper af en wist ik hoe laat het was. Ik ben toen halsoverkop naar huis gereden en om 14.35 uur was Gretel daar. Ik heb nadien de finale van de Ronde zelfs nog gezien. Later kwam ik Bartoli tegen en zei ik hem dat hij die dag niet gewonnen had, maar mijn vrouw. En dat met een paar uur voorsprong zelfs.” (lacht)
En de journalistieke kant van het verhaal? Dacht je dan ook al snel aan een carrière in de sportjournalistiek, naar het voorbeeld van je vader?
Gretel: “Niet echt. Aanvankelijk heb ik er zelfs wat tegen gevochten, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus studeerde ik toch journalistiek en erna communicatiewetenschappen.”
Maar toch sta je nu plots aan de andere kant. Sinds 2022 ben je de perschef die het werk van de journalisten moeilijker maakt.
Gretel: “Zo zie ik het helemaal niet. Mijn job is tweeledig. Enerzijds is het mijn taak om de traditionele media te faciliteren en een evenwicht te vinden tussen wat de media nodig hebben en wat de rensters nodig hebben. Anderzijds creëer ik ook zelf content voor de kanalen van de ploeg.”
Hugo: “Wielrennen is qua communicatie geëvolueerd, mede dankzij dit soort gendarmes (lacht), maar dat is niet per se een slechte zaak. Vroeger moest je quotes hebben en liep je als een halve zot tussen de ploegbussen, terwijl de ploegen vandaag zelf gericht te werk gaan en de dingen aanleveren die een journalist nodig heeft.”
Straks vertrekt Gretel naar de Tour des Femmes. Kijk je ernaar uit?
Gretel: “Uiteraard. Als je daar niet naar uitkijkt, moet je stoppen.”
Akkoord, Hugo?
Hugo: “Zeker en vast. Maar de Tour is altijd een soort van haat-liefderelatie geweest. Je weet dat het een avontuur zal worden, maar wat er precies gaat gebeuren of wat je onderweg allemaal zal meemaken – zowel positief, als negatief – is een raadsel. Op voorhand weet je al dat er mooie, maar ook minder mooie momenten zullen zijn. Het enige wat je wel zeker weet: de Tour gaat altijd vooruit en wacht op niemand. En uiteindelijk wegen de mooie momenten altijd meer door dan de negatieve momenten. Zelfs na 25 jaar.”
Gretel: “Je maakt altijd nieuwe dingen mee. Ik heb nog maar één Tour gedaan, maar ik heb al zo ontelbaar veel anekdotes gehoord van mijn vader waarvan ik denk: dat maak je alleen in de Tour mee.”
Nochtans lijkt het me ook niet evident om je familie dan achter te laten voor een maand, Hugo?
Hugo: “Nee, dat klopt wel. Ik was in totaal zo’n 80 dagen per jaar weg voor de koers en dat was inderdaad niet altijd evident. Zeker niet voor mijn vrouw, die dan met de kinderen achterbleef. Zeker omdat je in de Tour dan altijd echt in een bubbel zit. De Tourkaravaan is nu eenmaal het grootste ambulante circus ter wereld. Je krijgt de bekommernissen van thuis niet mee. Als de wasmachine thuis kapot gaat, kom je dat pas te weten als je thuiskomt bij wijze van spreken.”
“Papa volgt de Tour al 25 jaar. Telkens is hij een maand weg. Dat is meer dan twee jaar dat hij mist, hé” Gretel Coorevits
Gretel: “Ik heb eigenlijk nooit anders geweten dan dat hij weg was in juli, want zijn eerste Tour was drie maanden na mijn geboorte. Voor mij was dat dus eigenlijk normaal. Ik organiseerde wel altijd een pronostiek voor hem en zijn collega. Dan moest hij me dagelijks een top 3 doorgeven en voorspellen wie aan de leiding zou staan in de nevenklassementen. Zo kon ik hem in die periode zeker dagelijks te horen. Weet je, het is eigenlijk pas nu dat ik, veel meer dan vroeger, besef dat het ook voor hem een opoffering moet geweest om je kinderen een maand achter te laten. Je mist toch dingen, hé. En reken maar uit: 25 Tours, telkens een maand weg: dat is twee jaar dat je mist, hé. Ik was amper drie maanden toen hij voor een maand vertrok. Op die leeftijd verander je op een maand veel, hé.”
Lijkt je dat dan wel aantrekkelijk? Wie weet staan er jou ook wel nog 24 Tours te wachten.
Gretel: “Op dit moment is onze Tour de France korter dan die van de mannen. Ik heb ook nog geen kinderen, dus op zich heb ik dat gevoel nog niet.”
Is de Tour bij de vrouwen ook minder hectisch?
Gretel: “Nee, zeker niet.”
Hugo: “Dat geloof ik ook niet. De Tour is de Tour. Het is een even groot circus als bij de mannen.”
Gretel: “De Tour is samen met de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race een van de wedstrijden waarbij de grootsheid en de media-aandacht gelijkaardig is aan hun mannenversie. Het mag dan wel maar een week zijn, het is continu druk.”
Heb je dan nog veel aan papa’s expertise?
Gretel: “Toch wel. Zeker aan zijn kennis van Frankrijk. Hij kent er zowat elke straat.”
“Het is met de Tour altijd een soort van haat-liefderelatie geweest” Hugo Coorevits
Hugo: “Ik ken de streken wel, na al die jaren Tour. Dan zeg ik wel eens van als je naar daar gaat, pas op voor dit of dat. Dat zijn kleine dingetjes die misschien wel nuttig kunnen zijn.”
Gretel: “Ter illustratie: onlangs was ik met mijn vriend op vakantie in Frankrijk. We sliepen ergens in een dorpje en dan liet hij plots weten dat er net voor dat dorp in een of andere straat een goede bakker is aan de linkerkant. (lacht) Dat is absurd.”
SD Worx staat zondag in Clermont-Ferrand met een heel sterke ploeg aan de start. Jullie gaan voluit voor het klassement met de Nederlandse Demi Vollering, kunnen de groene trui pakken met Lorena Wiebes en dan is er ook nog Lotte Kopecky. Het belooft druk te worden, Gretel.
Gretel: “En het is al zo goed geweest dit jaar. Hoe beter het loopt, hoe meer werk inderdaad, maar ook hoe leuker het is natuurlijk. Ons grote doel is echt wel de gele trui winnen met Demi Vollering. Het zou zalig zijn om erbij te zijn als Team SD Worx haar eerste Tour de France Femmes wint.”
Over truien gesproken: jullie hebben precies wel een mooie collectie aan Tour-truitjes.
Gretel: “Mijn broer en ik mochten op het einde van de Tour altijd een truitje kiezen. Of een wielertruitje of een voetbaltruitje.”
Hugo: “Dan moest ik altijd een van de laatste dagen nog snel naar de boutique van de Tour om een truitje te kopen.”
Gretel: “En dan wilden we natuurlijk de collectie van de nevenklassementen compleet hebben, hé. Al kozen we achteraf gezien toch het vaakst voor groen.”
Hugo: “Je was zot van de sprinters, hé. Vooral van Mark Cavendish. Hij was haar held!”
Gretel: “Ja, voor sprinters had ik wel een zwak, inderdaad. Oh, ik herinner me nog dat ik als elfjarige net na de aankomst van een etappe plots telefoon van je kreeg. Toen ik opnam, hoorde ik de stem van Tom Boonen, die toen in het groen reed en de trui ook zou winnen. Toen was ik toch wel even starstruck (lacht). Geen wonder dat ik dat jaar voor een groene trui koos. Maar ondanks mijn voorliefde voor sprinters, hoop ik dat SD Worx over een dikke week een gele trui mee naar huis kan nemen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
