Als coureur spreek je maar beter een mondje West-Vlaams: meer dan honderd West-Vlamingen zijn actief in professionele wielerteams

West-Vlamingen in de omkadering van een professioneel wielerteam? Je vindt ze overal. Bij Soudal-Quick-Step. Bij SD Worx-Protime. Bij Alpecin-Deceuninck. Bij Lotto Dstny. Maar ook bij Visma-Lease a Bike. Bij Bahrain-Victorious. Bij Astana, bij Uno-X. En bij het mannen- en damesteam van UAE. Een overzicht.

Buschauffeur James: “Ieder jaar leg ik 70.000 kilometer af met de teambus”

James Vanlandschoot (45) beëindigde in 2015 na 15 jaar zijn carrière als profwielrenner. Sinds 2016 is hij buschauffeur bij Soudal-Quick-Step. “Eigenlijk was het mijn droom om een tearoom te beginnen, dat is het nog altijd, maar tijdens de Ronde van Turkije in 2015 was ik aan het babbelen met Patrick Lefevere. Hij zei dat hij een buschauffeur zocht, waarop ik antwoordde dat ik dat graag wilde doen. En nu, negen jaar later, ben ik nog altijd buschauffeur.” James is tussen de 180 en 200 dagen per jaar van huis weg. “Dat is veel. Als je zo’n job hebt, is er thuis een topvrouw nodig die het aanvaardt dat je niet vaak thuis bent. Bij Soudal-Quick-Step zijn we met twee vaste buschauffeurs, Dirk Clarysse en ik. Ik doe graag de Spaanse, terwijl Dirk van de Italiaanse wedstrijden houdt.” Af en toe komt zijn ervaring als profrenner goed van pas. “In Parijs-Nice liep ik ooit de laatste zes kilometer van een rit, waarna ik enkele weetjes aan ploegleider Tom Steels doorgaf. Als ex-coureur weet je hoe je bepaalde bochten moet aansnijden. Onze Sam Bennett won toen de rit. Ik zat te kijken en het was alsof ik die koers al gezien had. Een emotioneel moment, mijn mooiste als buschauffeur. Alsof ik zelf gewonnen had.”

Het moeilijkste aspect aan zijn job zijn de lange reizen. “De mensen zien alleen de mooie kant van mijn werk, maar jaarlijks rijd ik zo’n 65 tot 70.000 kilometer. In de Vuelta van vorig jaar was het er echt over. In drie weken tijd reed ik 13.500 kilometer bijeen. Toen ik thuiskwam, was ik helemaal leeg. Je mag niet vergeten dat ik ook de was doe. Na de koers geven de coureurs hun kledij af en laat ik meteen een wasmachine draaien. Ook mijn bus maak ik elke dag schoon. De bus is de uitstraling van de ploeg en dus moet die elke dag mooi gewassen zijn.”

Verzorger Filip: “Als verzorger ben je toch ook een beetje een mental coach”

Paardrijden was de eerste liefde van Filip De Keyser (56), maar op zijn 28stereed hij zijn eerste koers bij de nevenbonden. Ruim tien jaar geleden kroonde hij zich tot Belgisch kampioen in zijn leeftijdscategorie bij de Landelijke Wieler Unie (LWU). In 2006 begon De Keyser als hobby ook renners uit de streek van Oostende te masseren. Tien jaar geleden kreeg hij van Hilaire Van der Schueren de kans om als verzorger met Wanty mee te gaan naar de Ronde van Catalonië. Intussen werkt de Oostendenaar al een decennium bij Lotto Dstny. “Sindsdien ben ik amper thuis geweest. Gemiddeld is een verzorger zo’n 180 tot 190 dagen per jaar van huis weg. In 2022 had ik er zelfs 230, maar voor mij is dat geen enkel probleem. Vorige zomer was ik vier weken weg voor de Tour en twee dagen na mijn thuiskomst ging ik al naar de proloog van de Ronde van Wallonië kijken. Voor mijn plezier. Ik doe dit gewoon graag.”

De Keyser mag zichzelf de man van de bidons noemen. “Ik denk dat er niet één renner is als Victor Campenaerts in het peloton. Hij is steeds op zoek naar alle beetjes die hem kunnen helpen. Victor heeft mij er zelfs mee besmet. Ik probeer nu altijd de perfecte bidon samen te stellen en ben daar perfectionistisch in. Maar een massage zelf is erg persoonsafhankelijk. Voor de renners ben je ook vaak een vertrouwenspersoon, een soort van mental coach, zeker als het even wat minder goed gaat met de renner. Communicatie is heel belangrijk, want topsport is keihard.”

Persverantwoordelijke Gretel: “Ik moet rensters én media helpen. Niet altijd evident”

Haar eerste passie was voetbal – ze speelde jarenlang bij de damesploeg van Zulte Waregem – maar een dubbele kruisbandoperatie veranderde haar leven. “Sommige dingen gebeuren nu eenmaal in het leven”, lacht Gretel Coorevits (27) uit Anzegem. “Maar feit is: als dat niet gebeurd was, zou ik niet in de media terechtgekomen zijn. Ik ben journalistiek gaan studeren en ben als sportjournaliste begonnen bij Het Nieuwsblad, waar ik vijf jaar KV Kortrijk-watcher was en drie keer het klassieke wielervoorjaar meemaakte.” Dat haar vader Hugo al decennialang wielerjournalist bij HNB is, was uiteraard ook een factor. “Wielrennen zit in het bloed, denk ik”, lacht ze. “Zo ben ik geboren op 7 april 1996, op de dag dat Michele Bartoli de Ronde van Vlaanderen won. (grijnst) Het was blijkbaar voorbestemd.”

Sinds 2022 is Coorevits aan de slag als persverantwoordelijke bij SD Worx-Protime, de ploeg van Lotte Kopecky en Demi Vollering. “Lotte is zoals we haar op tv zien: ze houdt beide voetjes op de grond. Een heel mooie eigenschap. Daarnaast maakte ze graag plezier, heeft ze een goeie humor en is ze erg dankbaar voor wat de mensen rondom haar doen. Lotte speelt een grote rol in de ontwikkeling van het dameswielrennen. Daar wil ik ook graag mijn steentje, hoe minimaal ook, aan bijdragen.” Coorevits houdt van de variatie. “Het gevoel dat ik de rensters op sommige vlakken kan ontlasten, geeft veel voldoening.” Het moeilijkste aspect is het evenwicht. “Ik moet de rensters van mijn ploeg faciliteren, zodat zij de nodige rust hebben. Maar ik moet ook de media faciliteren, want zonder media heb je minder fans en zonder fans zijn er minder koersen. Ik ben zelf journalist geweest en nu ben ik perschef. Ik begrijp beide kanten, maar ze botsen wel eens.”