Tessa Wullaert maakt balans op van ons vrouwenvoetbal: “Op clubniveau zie ik maar weinig positiefs”

Eerst de Rode Duivels in de Nations League, daarna de Red Flames op het EK 2022: ook in juni en juli wordt er ferm gevoetbald. En daarna doet Tessa Wullaert, onze West-Vlaamse trots van het vrouwenvoetbal, dat bij het Nederlandse Fortuna Sittard. Tijd voor een gesprek: over de trouwplannen, Anderlecht en Sittard, het EK en een stand van zaken van het vrouwenvoetbal in België. Over dat laatste klinkt ze toch maar sip.

Maai Mei Niet, het was nogal een meimaand voor Tessa Wullaert (29), vaandeldraagster van het Belgische vrouwenvoetbal. Landskampioen en bekerwinnaar met Anderlecht. Topscorer in de Super League met niet minder dan 35 goals. Het boek Vrouwenvoetbal – door de titel loopt een hartje – waarmee de drievoudige Gouden Schoen de opmars (hoewel, zie verder) van het Belgische vrouwenvoetbal een duwtje wil geven.

Profvoetbalster van het Jaar. En tot slot haar transfer naar het Nederlandse Fortuna Sittard vorige week, een contract van twee jaar. Nu staat voor de ereburger van Wielsbeke na enkele dagen vakantie in Turkije – een uitnodiging van Corendon – al meteen het EK 2022 voor de deur: een maand voorbereiding met vier oefenmatchen in juni en vanaf 10 juli het EK in Engeland, in een groep met IJsland, Frankrijk en Italië. Maar eerst die transfer dus. Sittard ligt maar op 220 km van Stasegem waar ze samenwoont met Mathi, dié transfer zal de trouwplannen dus niet tegenhouden.

“Ik ben nog steeds aan het wachten op zijn aanzoek”, grinnikt ze. “Maar het komt dichterbij, we hebben het erover gehad in Turkije. Mathi twijfelt nog hoé hij het moet vragen. Niet dat ik zo veeleisend ben, maar ik wil wel graag dat familie en vrienden in de buurt zijn. Dat ik het hen direct kan vertellen en niet iedereen nadien berichtjes moet sturen. Het moet wel een beetje memorabel zijn. Maar Sittard was toen ook nog niet helemaal zeker. Hij zei ook: en wat als je mij weer verlaat? Daar hield hij blijkbaar rekening mee. En nu wacht ik dus verder.” (lacht)

Bij jouw keuze voor Fortuna Sittard klonk het: “door het ambitieuze project van Fortuna Sittard dat de top van het Nederlandse vrouwenvoetbal wil aanvallen. En het is ook een club die ijvert voor vrouwenrechten, wat goed aansluit bij mijn eigen project GRLPWR.” Ik vul aan: nog steeds dicht bij huis, opnieuw een profleven en naar verluidt zou je er bijna het dubbele verdienen van bij Anderlecht. Nu mag jij de volgorde van belangrijkheid zeggen.

“Ik steek niet weg dat het financiële luik aantrekkelijk was. Daarna was er het ambitieuze project: ik wilde alleen naar een club die prijzen wil en kan pakken. Op drie dan de balans voetbal-privé. Ik heb bij Anderlecht ondervonden dat ik mijn beste niveau haal als die balans goed zit. Tot slot was ook het profleven belangrijk: doordat we bij Anderlecht alleen ‘s avonds trainden, was ik overdag met vanalles bezig waardoor ik het sportieve al eens uit het oog dreigde te verliezen.”

Maak eens de balans op van twee jaar Anderlecht.

“Ik heb geen enkele spijt van mijn keuze twee jaar geleden. Ik ben teruggekeerd naar België voor mijn familie, ik heb prijzen gewonnen met Anderlecht, heb twee jaar lang bij de Red Flames met ontzettend veel vertrouwen gespeeld, mijn beste niveau bereikt en ik heb GRLPWR (trainingskampen die jonge meisjes moeten aanmoedigen om te voetballen, red.) opgestart. Én ik heb eindelijk eens veel samen kunnen doen met Mathi. Een hond gekocht bijvoorbeeld. Jean-Marie!”

Wilde je daarom niet opnieuw vér gaan voetballen? Niet nog eens vele uren eenzaam op een appartement, zoals in Wolfsburg en Manchester?

“Neen. Behalve als ik ergens tien keer meer zou kunnen verdienen, daarvoor zou ik nog wel eens eenzaam op een appartement gaan zitten. (lacht) Maar waar zou dat zijn? Zelfs de bestbetaalde speelsters in Europa verdienen dat niet. Ik weet wel dat ik nu meer kan sparen dan toen ik bij Wolfsburg en Manchester City speelde.”

Die Hollanders betalen naar verluidt het dubbele van wat jij bij Anderlecht kreeg?

“Dat zeg jij.”

Anderlecht trok jou aan als uithangbord voor het vrouwenvoetbal. Je was meer dan ooit de stem van het vrouwenvoetbal, nu ook weer met dat boek. Wil je soms niet liever gewoon voetballen?

“Heel soms wel. Maar ik hoor ook vaak: chapeau wat je doet voor andere speelsters. Zeker sinds ik weer in België speel. Die waardering helpt wel. Ik zou ook kunnen zeggen: ik ben prof, ik verdien mijn geld en voor de rest… Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik wil dat het vrouwenvoetbal in België vooruit gaat. En onze competitie heeft toch meer aandacht gekregen. Al had ik wel gehoopt dat we inzake investeringen en professionalisering sneller zouden vooruitgaan. Maar het werd bij momenten wel hectisch, alle zaken buiten het voetbal. Daarom heeft die korte vakantie in Turkije ook zo’n deugd gedaan. Ik had me voorgenomen om alleen ‘s avonds een uurtje mijn gsm bij mij te nemen om vanalles te regelen, maar dat is mij niet gelukt, hij stond nooit stil. En ik moest een en ander verzorgen voor Corendon op mijn sociale media.”

“Met mijn transfer moest ik dan weer niet bezig zijn, die was in goede handen bij Gunter (Thiebaut, haar manager, red.) Maar er komen dagelijks steeds meer aanvragen binnen. Ik probeer nu wel wat vaker neen te zeggen. Ik merk dat het anders wat teveel kan worden. Vorig weekend: een opendeurdag voor een bedrijf, naar Dinant voor een galamatch, te gast op de Special Olympics, een privé-training voor GRLPWR… Zeker in volle voorbereiding van het EK wordt dat teveel. We hebben veel stages maar mogen gelukkig tussendoor regelmatig naar huis. Ik had het er op het gala van de Pro League Awards nog over met Aline Zeger, die herinnert zich van het EK in Nederland vooral de ellenlange stages, ik weet dat eigenlijk niet meer.”

Maar je kijkt wel uit naar het EK 2022?

“Ja. Maar we gaan die stages en oefenmatchen goed kunnen gebruiken, we zijn er nog niet klaar voor. Maar dat moet niet, we hebben nu nog vijf weken voorbereiding. Die vier oefenmatchen zijn een goede mix, met eerst een topper tegen Engeland, dan Ierland en Oostenrijk als middelmatige tegenstanders en als laatste een makkelijkere match tegen Luxemburg.”

Jullie staan momenteel 20ste op de FIFA-ranking. Liefst elf landen van de zestien EK-deelnemers staan hoger. Betekent dat dat we ons niet teveel begoochelingen moeten maken?

“We willen beter doen dan op het EK in 2017 (waar België in Nederland niet door de groepsfase geraakte, red.), maar dat wordt niet evident. Maar de volgende ronde halen, is wel de doelstelling. Het kàn wel, als we onze eerste wedstrijd tegen IJsland winnen en dan een gelijkspel kunnen halen in de laatste match tegen Italië. Maar je mag echt geen zotte dingen verwachten. Wij hebben sinds het vorige EK wel stappen vooruit gezet, maar dat deden de andere landen nog meer. Vooral inzake professionalisering. Bij ons is nog steeds 80 % van de speelsters niét professioneel.”

Zie je meer opkomend talent dan vijf jaar geleden?

“Eerlijk: niet meteen. Al ben ik wel blij met het groeiend aantal meisjes dat voetbalt. En op mijn stages met GRLPWR zie ik toch wel enig ontluikend talent.”

Je klinkt sip.

“Ik kan geen positief verhaal vertellen als ik niet zoveel positiefs zie op clubniveau.”

Maar je wilde met jouw boek toch nog eens proberen.

“Ja.”

Wel een rare ondertitel: ‘Van de Dick, Kerr Ladies tot de Red Flames’. Geen mens weet dat de Dick, Kerr Ladies de Engelse, eerste vrouwenploeg ooit was.

“Dat lees je dan in het boek, hé. Het boek wisselt de hele geschiedenis van het vrouwenvoetbal af met mijn verhaal, met nadruk op mijn project GRLPWR. Aan een hele biografie wilde ik nog niet beginnen, ik zou nog teveel verhalen niet willen of kunnen vertellen.”

Is er intussen al iemand opgedoken die jou de beelden kan bezorgen van jouw goal in jouw eerste match met de Red Flames?

“Aha, je hebt dus mijn oproep in het boek gelezen. (lacht) Neen. Al moeten die toch ergens bestaan. Soit, die goal zit in mijn geheugen.”

Iets anders. De coach van topclub PSG werd vorige week opzij geschoven voor grensoverschrijdend gedrag. Het eerste MeToo-verhaal in het internationale vrouwenvoetbal, geloof ik. Nooit iets vervelends meegemaakt in jouw carrière?

“Echt niet. Ik was ook verbaasd. Er waren in die club ook al schermutselingen tussen speelsters die nooit opgeklaard zijn. Ik vraag me dan ook af: wat is er waar en niet waar?”

Succes op het EK. Een geweldig tornooi kan het Belgische vrouwenvoetbal een nieuwe impuls geven, zeker?

“We gaan daar in elk geval alles aan doen. Maar je moet het eigenlijk omdraaien. We hebben eerst mensen nodig die in de clubs willen investeren en dan volgen de resultaten wel.”

Mensen zoals in Sittard dus. Daar wordt in de vrouwenploeg meteen één miljoen euro geïnvesteerd.

“Dat bedoel ik. Dat zijn bedragen die geen enkele club in België ook maar benadert. Nog niet eens de helft.”