Diede Lemey, die haar eerste voetbalstapjes bij KFC Aarsele en KFC Meulebeke zette, werd verkozen tot Doelvrouw van het Jaar in de prestigieuze Serie A. De 25-jarige Aarseelse is intussen al vijf jaar prof in Italië en hoopt op meer speelkansen bij de Red Flames.
Zondagmiddag mocht Diede Lemey, die sinds 2019 bij Sassuolo Femminile aan de slag is, haar prijs in ontvangst nemen als Doelvrouw van het Jaar in de Serie A. “Ik was eigenlijk helemaal niet met die prijs bezig, waardoor het als een grote verrassing kwam”, klinkt het enthousiast bij Diede. “Als je er helemaal geen rekening mee houdt, is het dubbel zo leuk om dan plots zo’n telefoontje te krijgen. Het is altijd mooi om bekroond te worden voor het harde werk en het is ook hoopgevend voor de toekomst, want als 25-jarige keepster moeten mijn beste jaren in principe nog komen.”
Haar statistieken zijn ook best indrukwekkend te noemen: negen clean sheets en amper 24 tegengoals in 22 matchen. “Het is een individuele bekroning voor een mooie teamprestatie, want zonder de hulp van een sterk team had me dat natuurlijk ook niet gelukt”, beseft de Aarseelse. “We zijn als ploeg vierde geëindigd in de Serie A en over het algemeen zijn we daar best tevreden mee. We deden tot op vijf wedstrijden voor het einde nog mee voor een plekje in de Champions League, maar door een aantal blessures bij sleutelspeelsters hebben we het net niet gehaald.”
Enorme evolutie
Vijf jaar geleden reisde ze met een klein hartje naar Italië af en nu is ze verkozen tot de beste doelvrouw van de competitie. Diede Lemey maakte in vijf jaar tijd een enorme evolutie door. “In de aanloop naar het EK van 2017 in Nederland speelde ik me in de kijker tegen Italië, waarna ik de kans kreeg om als prof richting Verona te gaan. Als kind had ik nooit gedacht dat ik ooit in het buitenland zou voetballen, maar plots werd het allemaal heel reëel.”
Maar toen het contract effectief op tafel lag, sloeg de twijfel toch even toe. “Net op het moment dat ik afgestudeerd was als kleuterjuf kreeg ik het voorstel. Toen moest ik plots uit mijn comfortzone en alles achterlaten, waardoor ik toch wat koudwatervrees kreeg. Toen heeft mijn omgeving me kunnen overhalen om het toch te proberen. Iets waar ik later absoluut geen spijt van zou krijgen. Ik zou het iedereen aanraden.”
En zeggen dat ik na twee dagen Italië al wenend naar huis belde…
De aanpassingen liepen aanvankelijk wat stroef. “Ze zijn daar natuurlijk heel chauvinistisch. Als ze kunnen kiezen tussen een buitenlander of een Italiaan, dan eten ze nog liever hun schoen op dan voor de buitenlander te kiezen”, lacht Diede. “Dat zijn dingen die je niet mag onderschatten. Na twee dagen in Italië belde ik al wenend naar mijn ouders om te zeggen dat het toch niets voor mij was. Mijn vader was toen heel kordaat. Op dat moment voelde ik me voor het eerst in mijn leven niet gesteund door mijn vader, maar achteraf gezien was het juist heel goed voor me.”
Wennen aan de taal
Intussen is Diede volledig geïntegreerd. “Na dat telefoontje ben ik stilletjes aan in het Italiaanse leven gerold, waardoor ik nooit meer getwijfeld heb om naar huis te gaan. Het duurde wel een tijdje om aan de Italiaanse temperaturen en vooral aan de taal te wennen. Zo dacht ik dat ik in Verona me wel met Engels zou kunnen redden, maar dat bleek totaal niet het geval. Na zes maanden werd ik live geïnterviewd op de Italiaanse televisie, met de belofte dat de vragen in het Engels zouden zijn. Ook dat bleek niet waar en ik moest me er met mijn gebrekkig Italiaans uit zien te redden”, lacht Diede.
Na vijf jaar spreekt Diede intussen wel vlot Italiaans en is ze gewoon aan het niveau van de Serie A. “Het is lastig om het niveau van de Italiaanse met de Belgische competitie te vergelijken, maar als je puur naar de feiten kijkt, kom je tot de conclusie dat het niveau hier best hoog ligt. Juventus doet het heel goed in de Champions League. Bovendien is iedereen hier prof en trainen we gemiddeld zeven tot negen keer per week. Als je een paar keer per week meer traint dan anderen, dan boek je sowieso sneller vooruitgang. Hier kan je 24 op 24 aan voetbal denken. Wij ademen en leven voetbal.”
Naast het voetbal heeft de 25-jarige Aarseelse ook nog af en toe wat tijd om het mooie Italië te verkennen. “Eens naar de stad gaan en wat cultuur opsnuiven, hoort er natuurlijk ook bij. Als je dan toch hier woont, zou je dom zijn om het niet te doen. Ik woon in Reggio Emilia, op een kwartiertje van Sassuolo. Het is een leuke studentenstad, waar het niet al té druk is. Ik bouwde hier ook al een mooie sociale kring op, waardoor het ook makkelijker was om hier vijf jaar te blijven”, aldus het sluitstuk van Sassuolo Femminile.
Einde contract
Diede is einde contract in Sassuolo en heeft nog niet beslist waar haar toekomst ligt. “Er zijn verschillende gesprekken volop aan de gang, maar meer kan ik nog niet zeggen. Alles ligt open, zo is het nog niet zeker of ik in de Serie A aan de slag zal blijven. De komende dagen zal ik alles op een rijtje zetten en bepalen wat ik zelf belangrijk vind voor de toekomst. Een terugkeer naar België sluit ik op termijn ook niet uit.”
Maar nu ligt de focus eerst op het Europees kampioenschap met de Red Flames, waar Diede vreemd genoeg (voorlopig) niet veel speelkansen krijgt. “Waarom ik geen eerste doelvrouw ben, moet je natuurlijk aan de bondscoach vragen. Maar ik zou natuurlijk liegen als ik zeg dat het me niets doet. Als topsporter hoop je altijd te spelen, maar het blijft een beslissing van de coach. Ik kan alleen maar mijn best doen en tonen dat ik er klaar voor ben. Of die verkiezing als doelvrouw van het jaar daar veel aan zal veranderen, betwijfel ik, want ik zal me vooral moeten bewijzen op training in aanloop naar het EK.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
