Voetbalprof David Avonture is nu mental coach: “Van een bankzitter kan ik een echte topper maken”

Van het rustige en onbezonnen leven in Congo naar het conservatieve en strikte België. Dat is de stap die David Avonture op negenjarige leeftijd moest zetten. Het tekende zijn leven. Hij voelde zich anders, bijna als een zonderling, maar het voetbal sleurde hem erdoor. Hij was hét talent van KV Oostende en maakte haltes bij Beerschot, Waregem, Cercle Brugge en het Duitse Bonner SC. Nadien zakte Avonture af naar de lagere niveaus om naar eigen mening nooit zijn potentieel waar te maken. “Had ik toen mentaal even ver gestaan als nu, was ik misschien titularis bij de Rode Duivels geworden.”

Vandaag, op 38-jarige leeftijd, is David Avonture een ander mens. We ontmoeten hem in Gent, in een van zijn drie praktijken, op de plaats waar hij topsporters boven zichzelf liet uitstijgen, businessmannen lanceerde en zelfmoorden voorkwam. “Ik zit nu tien jaar in het vak en mental coaching is mijn leven. Een job als voetbaltrainer heb ik overwogen, maar ik wil me enkel op het mentale aspect focussen en me niet alleen tot voetbal beperken.”1

Even terug naar je jeugdjaren. Je groeide op in Congo.

“Mijn ouders werkten in Kinshasa en wegens de instabiele politieke situatie keerden ze naar Oostende terug. Het was niet makkelijk om mijn vrienden achter te laten, als halve vreemdeling Congo te verlaten en eveneens als halve vreemdeling in België te arriveren. Ik ben voor een kwart Congolees en dat bemoeilijkte de integratie. Het was een mooie, maar tegelijk ook moeilijke periode, die veel indruk op me heeft gemaakt.”

Maar het voetbal sleurde je erdoor?

“Ik was sportief aangelegd en in Congo waagde ik me aan tennis, zwemmen en karate. Pas op 10-jarige leeftijd ontdekte ik op de speelplaats van mijn schooltje in Oostende het voetbal. Ik schreef me in bij KVO en kon op die manier nieuwe vrienden maken. Dat deed deugd, ja.”

En amper zeven jaar later mocht je met de A-kern in tweede klasse debuteren.

“Het was een hele eer om als enige speler van mijn lichting een profcontract te krijgen. Tijdens mijn debuutjaar stond ik regelmatig in de ploeg en gedurende mijn tweede seizoen konden we de promotie naar eerste klasse afdwingen. Hoewel ik heel onzeker en bang was om iets verkeerds te doen, liet ik toch bepaalde klasseflitsen zien. De technische kwaliteiten had ik, het zelfvertrouwen niet.”

Na de promotie besliste je om bij derdeklasser Beerschot te gaan spelen. Een ietwat vreemde keuze toch?

“Ik vind van niet. Ik was eigenlijk van mening dat ik meer kon leren door met Beerschot in derde de top te spelen dan bij de reserven of op de bank van KV Oostende weg te kwijnen. In eerste klasse zou KVO nooit met drie spitsen spelen en de concurrentie voorin was bijzonder groot. Daarom koos ik voor een transfer, ging ik alleen in Antwerpen wonen en zette ik daar mijn studie marketing voort. Daar heb ik geleerd om alleen te zijn en ben ik op jonge leeftijd heel zelfstandig geworden. Ik kreeg er een andere kijk op het voetbal en werd me bewust van het onzekere bestaan als prof.”

“Ik zat al samen met bestuursleden van Club Brugge en KVO, maar zij denken dat ik ‘feelgood bullshit’ verkoop”

“Daarna kwam Cercle Brugge op de proppen en daar beleefde ik prachtige tijden met als hoogtepunt een kwartfinale in de Beker van België tegen regerend landskampioen KRC Genk. Als tweedeklasser gingen we in Limburg 4-4 gelijkspelen. Tijdens mijn periode bij Cercle werd ik opgemerkt en uitgenodigd voor een stage bij de Duitse eersteklasser TSV 1860 München. Ik ging daarop in en kreeg uiteindelijk een contract voor mijn neus geschoven, maar Cercle eiste een te hoge transfersom.”

En in plaats van München werd het de Duitse vierde klasse.

“Er waren contacten met tweedeklasser Augsburg, maar die deal liep op de klippen. Bij vierdeklasser Bonner SC kon ik toch een profcontract tekenen. Het was de bedoeling om een seizoentje de Duitse competitie te leren kennen en dan weer een stap hogerop te zetten. Ik verhuisde naar Duitsland en ook dat was een mooie leerschool. Het niveau was er goed en ik kwam er in een ploeg met elf verschillende nationaliteiten terecht. Het was een toffe ervaring om samen met dat internationale gezelschap het prachtige Bonn te ontdekken. Ik heb er vrienden voor het leven aan overgehouden. Omwille van financiële problemen bij de club was ik echter genoodzaakt terug te keren naar België, waar ik in derde klasse bij Denderhoutem terecht kon. Uiteindelijk ben ik tevreden met elke keuze die ik heb gemaakt. Het was vaak heel zwaar, maar ik leerde veel en daar pluk ik nu de vruchten van.”

Nog voor je 30ste koos je ervoor om af te zakken naar de lagere reeksen (zie kader) en je te focussen op een ‘normale’ job.

“Het voetbal gaf me te weinig zekerheid en ik besliste om me professioneel al voor te bereiden op mijn leven na het voetbal. Vandaar dat ik ervoor opteerde om het met een fulltime job te combineren. Ik werkte eerst als bankbediende om mezelf vervolgens als zelfstandig mental coach te lanceren. Daarnaast startte ik samen met een vriend een horecazaak in Blankenberge. Dat was eerder een uit de hand gelopen hobby. (lacht) Het was een Afro-Latin cocktail-sigaarbar, een uniek concept dat aansloeg. Toen ik papa werd, ben ik met de horeca gestopt en heb ik me enkel nog op coaching gefocust.”

Wat hebben de jaren profvoetbal jou geleerd?

“Ik ben als onzekere jongen opgegroeid, op 17-jarige leeftijd prof geworden en dan word je geconfronteerd met een heel strakke levensstijl, met fysiek zware trainingen, mentaal grote uitdagingen en zakelijk belangrijke beslissingen. Ik weet wat het allemaal inhoudt en daarom doe ik wat ik doe. Nu besef ik hoe belangrijk zelfvertrouwen, zelfbewustzijn en de mentale omkadering van een club of een bedrijf zijn. Veel mensen vinden, zonder dat ze enige kennis van zaken hebben, dat mentale begeleiding niet nodig is. Ik zat al samen met bestuursleden van Club Brugge en KV Oostende, maar zij denken dat het allemaal te oppervlakkig is. Dat je voor wat geld feel good bullshit verkoopt en samen gaat kajakken of muurklimmen, maar dat is het niet. Daarvoor moeten ze echter eerst luisteren. Als je iemand die zelfmoord wil plegen binnen een paar weken op andere gedachten kan brengen, wat kan je dan doen met een profvoetballer? (knipoogt) Een speler met zelfvertrouwen speelt vier keer zo goed, maar niemand investeert erin. Zelfvertrouwen is een manier van denken die je brein en je lichaam anders doen functioneren. Het gebrek aan zelfvertrouwen is een gewoonte. Net als zelfvertrouwen binnen de paar maanden een gewoonte kan worden en nooit meer verdwijnt.”

Is het niet omdat de effecten zo moeilijk meetbaar zijn dat clubs er zo weigerachtig tegenover staan?

“Aan je houding, lichaamstaal, woordkeuze en energieniveau kan ik je zelfvertrouwen wel degelijk meten. Ook de triggers kan ik achterhalen en door een nieuwe manier van denken te installeren, kan ik het ook aanpakken. Als je een sporter zijn gedachten kan veranderen, volgen ook zijn gedragingen en volgt zijn lichaam in de precisie van uitvoering. Als je een jonge gast leert hoe zelfvertrouwen in elkaar zit, begint hij met een ander deel van zijn hersenen te functioneren. Omdat je er een routine van maakt, kan hij plots veel meer en wordt dit alles een gewoonte, een deel van zijn persoonlijkheid. Hij wordt gewoon een ander mens. Van een bankzitter kan ik makkelijk een topper maken en dat meen ik. Eigenlijk moet een club evenveel oog hebben voor mentale als fysieke training. Wie dat niet doet, mist veel. En dat is jammer.” (glimlacht)

Je sportcarrière werd gekenmerkt door een aantal mislukkingen. Financiële problemen, sportieve tegenslagen, ongelukkige keuzes…

“Mocht ik op 20-jarige leeftijd mijn huidige mentale capaciteiten gehad hebben, was ik misschien titularis bij de Rode Duivels geworden. Ik mag dat misschien niet luidop zeggen, maar van bijvoorbeeld een Eden Hazard heb ik nog niet veel zaken gezien die ik niet kon. Het enige verschil is dat ik het occasioneel deed en hij kan het op regelmatige basis kan. Het onderscheid tussen wie Hazard nu is en wie ik toen was, kwam er door mijn manier van denken over mezelf, over de werkelijkheid rond me. En zo heb ik veel spelers gekend en zie ik er nu evenveel, in gelijk welke sport. Je manier van denken in een bepaalde situatie, dat is niet meer dan een gewoonte en die kan je veranderen.”

“Van Eden Hazard heb ik nog niet veel zaken gezien die ik niet kon”

Op professioneel vlak lijkt het nu wel op wieltjes te lopen.

“Zowel in de personal coaching als bij bedrijven heb ik in tien jaar zowat altijd vooruitgang geboekt. Ik begeleid nu golfers, voetballers, boksers (Avonture had onder andere Roeselarenaar Yves Ngabu onder zijn hoede, red.), paardrijders… Daarnaast werk ik ook voor heel wat businessmannen en zelfs met mensen die heel diep zitten en al verschillende zelfmoordpogingen ondernamen. Met dagelijkse training kan je die slechte gedachten in een maand eruit krijgen. Als je ervoor open staat, lukt dat altijd. Puur omdat je geest zo werkt.”

Waar heb je je kennis opgedaan?

“De inleiding van mijn kennis kreeg ik van een mentor mee die op dit moment wereldtop is en de rest heb ik autodidactisch verdiept en ervaren. Als ervaringsdeskundige voel ik topsporters bovendien perfect aan. Meditatie of actieve concentratieoefeningen en coaching over denken en voelen zijn de sleutel tot succes. Het brein is een spier en mensen die bij mij een traject volgen, veranderen ook effectief. Ik ben best trots op de eigen evolutie die ik doormaakte, zowel persoonlijk als zakelijk. Maar waar ik nog het meest fier op ben, is op de opvoeding van mijn achtjarige dochtertje Lily.”

Ooit een terugkeer naar Congo overwogen?

“Ja, ik zou graag terugkeren. Dit plan ik binnenkort, want ik stel het al te vaak uit. Definitief daar gaan leven zie ik echter niet zitten. Ik doe mijn job te graag en de zaken lopen goed. Ik zit op regelmatige basis in het buitenland en haal er veel voldoening en genoeg uitdaging uit. Er is nog zoveel te doen en te bereiken! Ik woon nu in Gent omdat het centraler gelegen is en men in een grootstad opener is van geest, maar ik heb nog steeds een band met West-Vlaanderen. Er zijn veel mooie kanten aan onze kustprovincie en aan de mensen die er wonen. Ik ben verknocht aan de prachtige Belgische kust en heb er nog veel vrienden. Toch draag ik ongetwijfeld nog een stukje Congo met mij mee. Ik kan heel goed genieten van het moment, de eenvoudige dingen, de natuur en ik wandel behoorlijk traag…” (lacht)