Marc Verschoore: “Ik zou na 30 jaar graag mijn jongste dochter nog eens willen zien”

Woensdag 22 mei speelt KV Kortrijk zijn laatste thuismatch van het seizoen, de laatste keer ook dit seizoen dat Marc Verschoore (66) er de honneurs als scheidsrechtersbegeleider zal waarnemen. En het is voor hem een jubileumjaar geworden, want hij deed dit al voor het 40ste seizoen. In die lange periode beleefde ‘de coiffeur’ veel glorieuze momenten, maar ging hij ook door een diep dal. Een gesprek.

Marc Verschoore groeide op in Kortrijk, waar zijn ouders een bekende wasserij, met liefst 42 mensen in het personeelsbestand, runden. Voetbal was zijn passie, hij speelde bij de jeugd van het toenmalige Kortrijk Sport. Na de fusie met Stade Kortrijk groeide hij door tot bij de provinciale juniores van KV Kortrijk, waarna de overstap naar SK Gullegem kwam. “Ik werd samen met twee ploegmaats in een ruil betrokken om Luc Vanneste van Gullegem naar KV Kortrijk te loodsen. Ik was op dat moment net afgestudeerd als kapper en mijn mama wou dat ik op zelfstandige basis zou beginnen. Ik vond hier een pand in Gullegem, maar het was niet evident om als beginnend kapper mijn kapsalon al tegen 19 uur te sluiten om te gaan trainen. Zo kwam er een einde aan mijn voetbalcarrière.“

“Ik weet nog goed dat wijlen burgemeester Gilbert Seynaeve ooit heeft gezegd dat als ik in Gullegem veel cliënteel zou willen, dat ik drie dingen moest doen: naar de voetbal gaan, naar de mis gaan en op café gaan. Ik heb het alle drie gedaan en ja, ik heb veel cliënteel gehad.” (lacht)

Leuke uitstapjes

Marc Verschoore bleef zodoende na het stopzetten van zijn carrière wel in het voetbal actief en werd op vraag van toenmalig voorzitter van SK Gullegem André Vantomme afgevaardigde van de eerste ploeg. “En kort erna zorgde ik ook voor de ontvangst van de arbiters. Ik heb in die functie een fantastische tijd beleefd. Ik kreeg van André Vantomme een envelop met 500 Belgische frank per scheidsrechter om met hen na de wedstrijd te gaan eten. Dat was in de jaren tachtig veel geld. Ik kreeg zo de kans om naar klasrijke restaurants te gaan zoals De Gouden Kroon in Gullegem, de Cortina in Wevelgem… Dat nieuws werd onder de refs snel verspreid en geregeld kwam zelfs Adolphe Salembier uit Kortrijk, toen voorzitter van het West-Vlaams scheidsrechterscomité, langs. Ik wist dan dat ik een plaatsje in De Gouden Kroon moest reserveren. Ik heb van alles meegemaakt bij Gullegem. Vaak zaten we tot diep in de nacht met de arbiters op café, voor sommigen moest ik na de match zelfs een kamer regelen omdat hun minnares langs kwam…”

Soms moest ik voor een scheidsrechter al eens een kamer regelen omdat zijn minnares nog langs zou komen

Die leuke uitstappen hadden ook een keerzijde. Zijn huwelijk strandde en later moest hij ook zijn kapsalon stopzetten. “Als je de kat bij de melk zet… (zucht) Ik was fout en ik besef dat heel goed. Al hoor ik mijn ex-vrouw nog regelmatig, dat doet me plezier. Ook mijn oudste dochter Sophie hoor en zie ik soms, maar mijn jongste niet. En dat wringt. Mochten ze een feest geven voor mijn jubileum als scheidsrechtersbegeleier en ze vragen welk cadeau ik zou willen, dan kies ik ervoor om mijn jongste dochter nog eens te zien. Ik heb al 30 jaar geen contact meer met haar. Er zijn tv-programma’s waarin men mensen samenbrengt die elkaar al heel lang niet meer gezien hebben. Misschien moeten ze mij eens inviteren… Ik kan ze niet verplichten om mij eens te ontmoeten, maar ik hoop dat het ooit lukt.”

Zwarte sneeuw

Nadat zijn huwelijk op de klippen liep, ging het zelfs even helemaal de verkeerde richting uit. “Ik was alleen en ging tot laat in de nacht uit, dronk veel met als gevolg dat ik in mijn zaak niet meer voor de volle honderd procent functioneerde. Ik sloot zelfs mijn kapperszaak. Ik verhuisde naar Kortrijk, waar ik een kleine studio huurde. Ik bleef uitgaan, ook overdag zat ik geregeld op café. Tot ik plots mijn huidige vrouw Francine Devloo heb leren kennen. We kwamen via via in contact en ondertussen zijn we 16 jaar samen. Zij heeft me van de straat geraapt en dankzij haar zag ik niet langer zwarte sneeuw.”

Sinds de affaire Propere Handen losbarstte, mogen we na een match niet meer met scheidsrechters gaan eten

Na 35 jaar als scheidsrechtersbegeleider bij Gullegem ging Marc Verschoore vijf jaar geleden op de vraag van KV Kortrijk in om daar in te staan voor de ontvangst van de arbiters. “Wat het verschil is? Het familiale karakter. Maar ik heb geen spijt dat ik naar KVK ben getrokken. Ook bij Kortrijk heb ik al veel mooie momenten meegemaakt. Onze taak bestaat eigenlijk uit drie delen: ontvangst, organisatie en begeleiding. Het stoort me als mensen ons beschouwen als de chauffeurs van de scheidsrechters we horen dat regelmatig , want we zijn méér dan dat. Weet je dat ik op wedstrijddagen vaak acht tot tien uur voor die mensen bezig ben?”

Belangenvermenging

“Hoe ik die refs bezighoud? Ik probeer vooral niet over voetbal of over de wedstrijd te spreken. Over het algemeen hebben wij het over privézaken, vakanties en andere aangename bezigheden. Soms gaat het ook over cafeetjes die ze aanreiken voor als we eens in hun streek zijn. Met de refs zelf er naartoe gaan, lukt niet meer. Ik zie nu trouwens in de kleedkamer van een eerstenationaler toestanden zoals in de jaren zeventig bij Gullegem, dat toen in vierde provinciale zat. Scheidsrechters krijgen na de match nog een sandwich die ze moeten opeten in de kleedkamer, die na hun douchebeurt met al die damp veeleer een badkamer is. Dat stoort me, maar sinds de affaire Propere Handen losbarstte, is het voor de clubs verboden om na de match nog een maaltijd aan de refs aan te bieden. Ze zien er potentiële belangenvermenging in, al heb je in de uren voor aanvang van de match ook voldoende tijd om te babbelen… Ik merk in gesprekken met collega’s dat dit voor frustratie zorgt, sommigen willen er zelfs mee stoppen. Maar ik niet, daarvoor doe ik het nog veel te graag. Ik voel ook nog altijd appreciatie vanuit KV Kortrijk. Maar het mag best weer wat meer zoals vroeger zijn”, knipoogt hij.

TOPMOMENT 1:

Frans Van Den Wijngaert fluit Gullegem-Wevelgem

Antwerpenaar Frans Van Den Wijngaert was in de jaren tachtig en negentig de beste scheidsrechter in België en groeide ook uit tot een internationale topper. En plots floot hij de burenstrijd tussen Gullegem en Wevelgem in vierde klasse.

“Ik was door Michel Deschamps, die instond voor de ontvangst van de arbiters in Moeskroen, geïnviteerd op de receptie na de finale van de beker van België voor preminiemen, die op Futurosport plaatsvond. Frans Van Den Wijngaert floot die finale en ik keek echt op naar die man. Ik zei achteraf schertsend tegen Adolphe Salembier, toen voorzitter van het provinciaal scheidsrechterscomité, dat hij wel eens naar Gullegem mocht komen. En dat werd zowaar geregeld, twee weken later floot Van Den Wijngaert de derby tussen Gullegem en Wevelgem. Normaliter gaan de spelers in die match fel met elkaar in de clinch, maar niemand heeft iets durven doen of zeggen. Zo’n uitstraling had die man.”

TOPMOMENT 2:

Huldiging voor zijn 20 jaar als scheidsrechtersbegeleider

“Dat vond plaats in Taverne De Schinkel in Kortrijk. De uitbater had een feest geregeld, maar toen ik vroeg hoeveel man er zou opdagen, hield hij het altijd bij een 25-tal. Uiteindelijk daagden er liefst 174 mensen op, allemaal uit het scheidsrechtersmilieu. Best straf, want iedereen die kwam moest 10 euro bijdragen in de kosten van het feest. Dat er zoveel volk was, streelt mijn ego. Het moet zijn dat ik toch iets voor die mensen beteken. Waarom ze zo graag kwamen? Omdat ik ervoor zorgde dat alles perfect georganiseerd is. Ik ben altijd als eerste aanwezig, ben vriendelijk en praat nooit over voetbal. En af en toe een vuil kluchtje vertellen helpt ook.”