“Pa is een BV geworden”, lachen Hannelore en Nathan Dierckens. Een BV in het oog van talloze zeestormen dan wel. Frank Dierckens, sinds februari 2019 voorzitter van KV Oostende, hield tijdens een saga van zes maanden zijn hoofd koel en redde KVO van een gewisse schipbreuk. Iedereen kent hem nu als de joviaalste voetbalvoorzitter van het land, maar wie is Frank Dierckens nu echt? Dochter Hannelore en zoon Nathan kunnen het weten. “Misschien is het een late midlifecrisis?”
Sinds vorige week mag Frank Dierckens, goed een jaar geleden nog een nobele onbekende Tieltse zakenman, in de notulen van de stad Oostende worden ingeschreven als Redder van KVO, 10 mei 2020. In februari 2019 werd de 59-jarige eigenaar van DIAZ (Sunprotection,75 werknemers) voorzitter van het toen al zinkende weireldploegsje van ex-voorzitter Marc Coucke. Lang duurde zijn plezier niet, Oostende stevende af op een faillissement. Maar Dierckens vocht zes maanden lang als een leeuw voor de overname en redding van zijn club. Hij werd weggezet als naïef, ijdel en wispelturig maar bleef overeind. KVO behaalde vorige zondag op het nippertje zijn proflicentie bij het BAS. De Koningin der Badsteden heeft nog steeds een eersteklasser, Dierckens mag op de schouders genomen worden. “Zijn strafste stoot ooit”, glimlachen zijn kinderen Hannelore (34), mama van zijn twee kleindochters van 8 en 5, en Nathan (26). Zij leiden steeds meer het bedrijf, de dochter als COO, de zoon als productieverantwoordelijke. “Papa had de laatste maanden niet zoveel tijd meer voor DIAZ”, grinnikt Hannelore. “Al is hij altijd blijven toekijken op de financiën.” Die cijfers zagen er ongetwijfeld beter uit dan die van KVO.
Toen jullie papa plots voorzitter werd van dat gekke KVO, een erfenis van Marc Coucke, hebben jullie wellicht even de wenkbrauwen gefronst?
Nathan: “Zó verrassend was het niet. Hij is er eerder ingerold, eerst als sponsor van Club Brugge en daarna als bestuurder van KVO. We gingen zelf al vaak mee naar het voetbal. Eigenlijk hadden we van meet af aan alle vertrouwen in die beslissing.”
Hannelore: “Ik was niet verbaasd. Hij zei meteen dat als hij het niet doet, de club kapot zou gaan. En hij dacht blijkbaar: dát wil ik in mijn leven toch nog eens realiseren.”
Nathan: “Maar er was natuurlijk ook het financiële aspect.”
Zeg dat wel. Hij kocht de club voor 1,5 miljoen euro, een aantal aandelen op naam van het bedrijf, en hij zorgde later nog voor een kapitaalsverhoging van 3 miljoen euro.
Nathan: “Ik wist wel dat voetbal een gevaarlijk spelletje is. Degradatie kan meteen fataal zijn. Maar we hebben hem zeker niet gezegd dat hij het niet mocht doen. Dat zou toch niet veel geholpen hebben. (lacht) We vroegen hem wel of hij wel zeker van zijn stuk was.”
Hannelore: “Hij heeft in het bedrijf ook altijd het financiële gedaan, hij zal geweten hebben waar hij aan begon. En als er iets in zijn hoofd zit, hou je hem niet tegen. We zijn allebei zo.” (lacht)
Nathan: “Hij liet blijken: dat is míjn ding. Dan weten we dat we hem beter gerust laten.”
Hannelore: “Hij had tenslotte DIAZ succesvol opgebouwd en is altijd heel ambitieus geweest. Wij kunnen het weten, we zijn vergroeid met het bedrijf. Ik werk hier al van mijn achttiende, Nathan volgde meteen na zijn studies bedrijfsmanagement. Het was eigenlijk logisch dat wij hem zouden opvolgen, maar hij heeft dat nooit opgelegd.”
Welk type baas was hij?
In koor: “Streng!”
Hannelore: “Hij kon wel leute maken, hij was best graag gezien, denk ik. Maar als hij in het atelier naderde, was het toch snel gedaan met babbelen. Streng maar rechtvaardig. Hij is met de jaren wel een stuk milder geworden. Al zien we hem behalve op de voetbal niet zoveel.”
De eerste maanden liep het met KVO prima, ik zie hem nog uit de bol gaan op Anderlecht. Hij genoot er gulzig van, niet?
Hannelore: “Dat zag je ook aan hem, ja.”
Maar toen kwamen steeds meer de rode cijfers naar boven. Praatte hij daarover met jullie?
Hannelore: “Weinig of niet. We vroegen er ook niet naar.”
Maar je las wel in de kranten over het mogelijke faillissement voor KVO?
Nathan: “Nauwelijks. Ik luisterde liever naar mijn vader. Elke vrijdag gaf hij op de vergadering een eerlijke kleine stand van zaken.”
Hannelore: “Eerlijk, op de duur ging ik toch wel wat twijfelen. Als het niet goed afloopt, wat dan…? Maar ik wilde hem daar niet ongerust mee maken. Net zoals hij dacht: zij hebben het bedrijf, ik ga hen niet lastigvallen met de problemen van KV Oostende.”
Nathan: “Maar je merkte wel de stress die aan hem vrat. Hij was soms wel wat afweziger.”
Hannelore: “Of nu eens wat euforisch en dan weer meer gelaten.”
Is hij soms niet wispelturig? Ken je het verhaal dat hij zich een uur voor de ondertekening van het contract plots bijna bedacht?
Hannelore: “Dat heb ik ergens gelezen, meer weet ik daar niet van. Hij heeft wel eens zijn moodswings, ja. Hij zou ook wel eens durven zeggen: ik stop ermee. Maar dat is één moment. Dan legt hij zijn GSM af en ‘s anderendaags gaat hij weer door. Pa probeert altijd zo positief mogelijk te blijven, maar als het echt teveel wordt, verliest hij wel eens zijn geduld. Al heeft hij geleerd te relativeren.”
Nathan: “Ik ben er altijd blijven in geloven dat hij voldoende realistisch bleef.”
Hoewel tegenstanders hem naïef noemden.
Hannelore: “Dat zal hij zelf niet ontkennen. Hij heeft hier al vaak gezegd dat hij in het voetbal veel heeft bijgeleerd. Dat was een nieuwe wereld voor hem. Een haaienwereld, niet te vergelijken met de bedrijfswereld. Hij is ook nooit een type harde zakenman geweest. Hij blijft altijd menselijk, hij zou nooit over lijken gaan.”
Nathan: “Maar indien nodig, kan hij wel hard zijn, hoor.”
Hij hield stevig vast aan zijn voorzitterschap, “omwille van de lokale verankering”, zei hij. Volgens anderen uit ijdelheid. Er was een bod van 5 miljoen maar hij hield vast aan zijn 28 % aandelen en kreeg naar verluidt uiteindelijk maar 1,2 miljoen van PMG.
Hannelore: “Over de cijfers zeg ik liever niets. Maar dat ander bod was volgens hem veel te vaag. Hij moest snelsnel zijn handtekening zetten onder een overeenkomst terwijl hij alleen nog maar tussenpersonen had gezien.”
Was er nooit vrees dat zijn hobby het bedrijf geld kon kosten?
Nathan: “Neen. Omdat hij ons van de eerste dag heeft verzekerd dat dit nooit zou gebeuren. Anders zouden we wel gezegd hebben dat hij de toekomst van zijn bedrijf niet in gevaar mocht brengen. Maar het was tenslotte wel zijn geld.”
Hannelore: “Waar hij zijn hele leven dag en nacht keihard voor had gewerkt. Dan is het niet aan ons om daar tegenin te gaan.”
Hij noemt het afgelopen half jaar bijna ondraaglijk zwaar. Bovenop liep het ook nog met zijn nieuwe vriendin fout.
Hannelore: “Ook met zijn privé wil hij ons nooit lastig vallen. Hij is echt van het West-Vlaamse type: elk in zijn ménage! (lacht) Ook toen veel eerder mama en papa uit elkaar gingen, heeft hij daar niet veel over verteld. Al is hij best een emotioneel mens, op zo’n momenten trekt hij zich liever terug op zichzelf.”
De inval van het parket, op zoek naar documenten van DIAZ op het oefencomplex De Schorre, heeft hem wel zwaar geraakt, niet?
Hannelore: “Ook daar liet hij weinig of niets van blijken. Wellicht opdat wij ons geen zorgen zouden maken. Maar ook daarin hebben we alle vertrouwen in hem.”
Vorige week werd het wel heel spannend. Een race tegen de klok om de kapitaalsverhoging van PMG op tijd op de rekening van KVO te krijgen. Zondagavond kwam dan toch de bevrijdende beslissing. Zagen jullie mee af?
Nathan: “Na het BAS van maandag had ik er alle vertrouwen in.”
Hannelore: “Ik niet! Ik vreesde dat het BAS na de kritiek op de toekenning van de licentie aan Moeskroen eens zou willen tonen wat ze konden. Op sociale media verschenen zelfs geruchten dat niet alle documenten in orde zouden zijn… Ik hield het niet meer uit. Papa zal ook wel een keer ‘s nachts wakker hebben geschoten van de spanning, maar ik zou er helemaal niét van geslapen hebben. Het werd hoog tijd dat het afgelopen was. We waren wel de eersten die hij zondagavond op de hoogte bracht.”
Wat moeten we nu onthouden van jullie vader? Vooral: een goed mens?
Hannelore: “Dat zeker. We kregen altijd veel vrijheid, ik mocht al vroeg uitgaan. En een harde werker, dat ook. Hij kan geen week stilzitten. Maar nu hij de zestig nadert, vindt hij plezier bij KVO. Het is voor hem wellicht een uitlaatklep.”
Het klinkt bijna als een late midlifecrisis.
Hannelore:(lacht) “Zo lijkt het wel. Maar het is goed afgelopen, KVO is gered. Al weet pa zelf nog niet hoe de toekomst van de club er precies uit ziet.”
Nathan: “De grootste zorgen zijn in ieder geval van de baan.”
Hij is nu wel een soort van papieren voorzitter, PMG heeft alles in handen. Zal hij daarmee kunnen leven?
Hannelore: “Hij krijgt wel de operationele leiding, het financiële en sportieve luik zijn voor PMG. Maar het zit niet in zijn karakter om niet tussen te komen als hem iets niet zint. Hij zal finaal de lokale band zijn met supporters en sponsors.”
Dat zal hij met alle plezier doen, vermoed ik. Volgende maand is het Vaderdag. Is tien jaar voorzitterschap van KVO als gezonde eersteklasser het mooiste geschenk dat hij zou kunnen krijgen?
Nathan: “Dat is een moeilijke. Nog tien jaar is wel lang, zeker?”
Hannelore: “Nog mooier zou zijn dat we met z’n allen nog eens een dag samenkomen. En dat de problemen van KV Oostende dan geen onderwerp meer kunnen zijn. Maar we zijn geweldig trots op hem, dat is zeker.”
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier