Indy Boonen: “Mijn wereld is niet vergaan”

Zondag 8 augustus, KV Oostende-AA Gent. De kustploeg won met 1-0, maar voor Indy Boonen (22), sterk aan het seizoen begonnen, was het een dramatische avond. In de 58ste minuut verstapte de middenvelder zich. Hij ging kermend neer en werd in tranen op een draagberrie afgevoerd. Achillespees gescheurd, luidde het verdict. Een relaas van zijn lange, eenzame weg terug. Met voor KVO, 7 nederlagen op 8 matchen inmiddels, een hoopvolle boodschap: “In januari ben ik terug. En als een betere versie van Boonen.”

“Ik weende niet van de pijn, maar van de emoties”, blikt de Limburger bijna vier maanden later terug op het noodlottige moment. “Ik wist het meteen: ik ga héél lang niet meer kunnen voetballen.” Zijn ouders zaten in de tribune, hij reed nadien met hen naar huis, onderbeen helemaal ingepakt. De dag erna werd hij al geopereerd door specialist Geert Declercq. Daarna volgden nog twee weken gips en zes weken in een boot. Intussen revalideert hij al vier maanden, bij topkinesist Lieven Maesschalcks Move to Cure, Rijnkaai, Antwerpen. Elke weekdag één tot twee sessies. Urenlang het lichaam en vooral die pees versterken, met halters, touwen, grote ballen… “Saai”, knikt hij, wanneer we hem daar ontmoeten. “Er zijn echt dagen dat ik er totaal geen zin in heb, al wordt daar wel rekening mee gehouden. Maar ik hou vol. Ik ben zelfs voor op schema.” Dat schema sprak aanvankelijk van een revalidatie van zes à zeven maanden. “Maar ik zeg het je, het wordt maar vijf maanden. Ik wil in januari weer meetrainen en in februari weer spelen. Ik geloof dat het kan en dokter Declercq bevestigde mij alvast dat het er goed uitziet.”

Lief gezocht

Na de sessie gaan we samenzitten in hotel Prizeotel, Tunnelplaats, tien minuten verderop. Hier verblijft Boonen vier dagen per week, op vrijdag rijdt hij heen en weer naar huis, in Limburg. Het slechte nieuws: zijn relatie met de Engelse Issy is al enige tijd afgelopen, hij zit er alleen. “Het was wel een mooi meisje! Ze is gevallen voor mijn persoonlijkheid en niet omdat ik bij Manchester United speelde! (lacht) Schrijf je een vacature uit?” Het goede nieuws: ex-ploegmaat Jelle Bataille, nu bij Antwerp, woont rechtover zijn hotel. En hij is ook single, ze vliegen er samen wel eens op uit. Maar in het weekend trekt hij naar Dilsen in Limburg, bij zijn ouders. Waar hij met zijn vader Jacky, ex-profvoetballer, of zijn broer Seppe, Patro Eisden, nauwelijks over zijn situatie praat. “Daar heb ik totaal geen behoefte aan. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Als ik thuis ben, praat ik liever over het dagelijkse leven. Dat ik mijn ploegmaats niet veel hoor, vind ik ook beter. Anders krijg ik toch altijd dezelfde vraag: hoe is het?”

Eigenlijk, als hij er zo over nadenkt, valt die mentale, eenzame strijd wel mee. “Vooral dan omdat ik nu veel thuis ben. Dat heb ik nooit gekend, ik zat al van mijn 16de in Engeland en daarna drie jaar in Oostende. Nu kan ik plots vaak bij mijn ouders en vrienden zijn. Eens gaan kijken naar mijn broertje, bij Patro, bij Stijn Stijnen. Dat kon ik eerder allemaal niet. Ik vind het echt fijn eens dat dagelijkse leven, zo’n kleine dingen, mee te maken. Ik mag echt niet zeggen dat mijn wereld is vergaan. Voetbal is eigenlijk máár voetbal, terwijl het wel altijd in mijn leven op de eerste plaats kwam. (peinzend) Ik denk dat ik hier niet alleen fysiek sterker uitkom maar ook mentaal. Een betere versie.”

Toptalent

Fysiek sterker, dat mocht wel. Boonen, op zijn zestiende al door Manchester United in Genk weggehaald, gold altijd als een toptalent – ook Manchester City en Arsenal waren gecharmeerd. Hij was in die periode een van een hele lichting piepjong Belgisch talent dat koos voor het buitenland. Matthias Bossaerts trok naar Manchester City maar kon zich later niet bewijzen bij KV Oostende en zit momenteel zonder club. Xian Emmers (Inter Milaan) doet het momenteel goed bij Roda JC, Zinho Vanheusden werd door Inter verhuurd aan Genua en maakte de meeste opgang, Thibaut Verlinden versaste van Stoke City via het Nederlandse Fortuna Sittard naar het Slowaakse Streda. Indy Boonen raakte bij Manchester United, op enkele trainingen onder José Mourinho na, niet verder dan de U-23 en koos in 2018 voor een terugkeer naar eigen land. Naar KV Oostende. Al is hij nog steeds verliefd op Engeland, aan de overkant van de plas. “Ik heb nog steeds geen spijt van die drie jaar bij United. Mijn ouders zijn mee verhuisd, maar vanaf mijn 18de woonde ik er alleen. Ik was er zó graag dat ik nog steeds hoop er ooit terug te keren én te blijven. De manier van leven en de mentaliteit ginder bevallen me zeer. Als er zich ooit een Engelse club aanbiedt, uit de Championship (tweede klasse, red.) is ook goed, zal ik niet twijfelen. Ik heb er ook heel veel vrienden gemaakt, ik keer er nog regelmatig terug. Die snappen dan vaak niet waarom ik hier zo weinig speel.”

Kansen

Hij was in 2018 nochtans stilaan klaar voor de Jupiler Pro League, klonk het toen. Alleen viel dat niet echt mee. In zijn eerste drie seizoenen kon de technisch vaardige maar frêle middenvelder zich nooit opwerpen tot basisspeler. Maar dat had meer te maken met een gebrek aan vertrouwen dan aan spieren, vindt hij. “Het probleem was dat er in die eerste jaren wel zes, zeven trainers bij Oostende zijn gepasseerd. Het vlotte niet, we speelden degradatievoetbal, sowieso mijn voetbal niet. En dan is het makkelijker om een jongere aan de kant te schuiven. Ik kon daar mentaal moeilijk mee om, ik kon maar niet verstaan dat ik niet speelde, op training stak ik er nochtans bovenuit. Al heb ik diep binnenin nooit getwijfeld dat ik het niveau aankon, ik moest alleen kansen krijgen. Pas onder Blessin voelde ik vertrouwen en speelde ik meer, tot ik dan weer vier maanden lang met een peesscheur in de dij heb gesukkeld. Maar ik speelde nog wel goeie play-offs.” Waardoor zijn contract afgelopen zomer werd verlengd tot 2023, aan dezelfde verloning zelfs. Met dank aan coach Alexander Blessin die sterk gelooft in de lichtvoetige aanvallende middenvelder en aandrong op de contractverlenging. “Dit seizoen moest het mijne worden”, aldus Boonen die inderdaad sterk startte, met drie opeenvolgende basisplaatsen. “Al was het maar om de coach te bedanken.” Hij zal dat nu vanaf februari, in het beste geval, moeten waarmaken. Voor op zijn revalidatieschema maar wat achter op het schema dat hij bij zijn komst naar de kustploeg voor ogen had. Dan is Wout Faes, die ook als toptalent in 2018 bij KV Oostende tekende, intussen al Rode Duivel. “Wout is nog steeds een van mijn beste vrienden. Ik ben alvast uitgenodigd op zijn huwelijk in Frankrijk. (lacht) Iedereen legt zijn eigen parcours af natuurlijk. Wout is een jaar ouder en is ook een stuk matuurder dan ik. Misschien was ik altijd wat… (denkt na) te braaf. Misschien had ik vroeger meer uitleg moeten vragen, informeren naar de redenen waarom ik niet speelde. Want de kwaliteiten heb ik. Maar mijn tijd komt nu wel. Deze blessure zal mij fysiek en mentaal sterker hebben gemaakt.”

KVO zal de betere versie van Boonen kunnen gebruiken. “Ik vind dat er in die reeks van zes opeenvolgende nederlagen minder als ploeg werd gespeeld, er werd minder gevochten voor elkaar. Dat was net onze sterkte vorig seizoen. Er is inderdaad ook wel veel kwaliteit weg, maar dan is het aan de huidige spelers om op te staan. Ik hoop dat ze de komende weken nog veel punten pakken, zodat ik kan terugkeren in een ploeg op een comfortabele plaats.”