In de competitie is het harken, maar Cercle Brugge staat donderdag wel in de groepsfase van de Conference League. Het rekent daarin vooral op zijn doelman Warleson, het hele seizoen al uitblinker. Zijn vrouw Grasieli rekent dan weer op God. Zoals zij elke dag heeft gebeden dat haar man na járen ellende toch profvoetballer zou worden. En voor zijn gezin zorgen. Grasieli (38) en Warly (28), het is een heel bijzonder en hartverwarmend verhaal, in drie episodes: van een kerkje in Brazilië tot de Conference League. “Volg je droom, Warleson.”
Ze ontmoetten elkaar in de kerk, in Cuiabá. Warleson Steillon Lisboa Oliveira was een doelman in de jeugdopleiding van de Braziliaanse eersteklasser Athlético Parnaense, op 1.600 km van huis. Hij had er net zijn eerste contractje getekend. Ze trouwden heel snel, Warleson – bij Cercle noemen ze hem Warly – was pas 17, Grasieli was tien jaar ouder en moeder van een zoon, Malcom, acht jaar toen.
Vijf jaar later kreeg het koppel ook nog een dochtertje, Eloah. Alleen was vader werkloos, op zijn 22ste had hij als keeper nog steeds geen profcontract kunnen versieren. Maar Grasieli en God zouden zorgen dat alles goed kwam. Terug naar het kerkje.
Episode 1. De prille beginjaren. Op de arm van Grasieli staat getatoeëerd ‘In Jesus we trust’.
Grasieli: “Een vriend stelde mij in de kerk Warleson voor, vanaf dan gingen we elke zondag samen naar de mis. Oh neen, we kusten niet meteen, dat duurde wel nog enkele maanden. Eerst waren er gesprekken met de priester en hadden we samen gebeden.”
Warleson: “Dat Grasieli tien jaar ouder was, was geen probleem voor mij. Integendeel, ik had nood aan een vrouw die matuurder was, die veel meer levenservaring had.”
“Ik had nood aan een vrouw die matuurder was” – Warleson
Warleson had er toen ook al keiharde jeugdjaren op zitten. Hij zat al op zijn 12de in de jeugdopleiding van Portuguesa Santista in Santos, 3.000 km van zijn ouderlijk nest in Cuiabá. Eenzaam, zonder enig geld, vaak zonder eten ook. Daarna volgden vijf jaar jeugdopleiding bij Athlético Paranaense, waar hij uiteindelijk wel een klein contractje kreeg. Maar toen de club hem een tweede keer wilde uitlenen, weigerde hij bij te tekenen. Toen zat hij helemaal zonder inkomen. Hij was toen al 21. Hij werd dan voor een tweede keer vader – zijn stiefzoon beschouwt hij als zijn eigen zoon. De doelman werd elke dag wanhopiger.
Warleson: “Net toen kreeg ik de kans een geblesseerde keeper te vervangen in een club in Sao Paulo. Weer vijf uren vliegen! Krijg ik wat tijd om daarover na te denken, vroeg ik de makelaar. Tien minuten, zei hij. Ik zei: mijn dochter is twee dagen geleden geboren! Hij zei: dan moet ze maar meekomen! Ik vroeg Grasieli: wat denk je? Ze antwoordde: laten we gaan. Volg je droom!”
Grasieli: “Hij moest die kans grijpen, vond ik.”
Warleson: “Maar Eloah mócht nog niet eens vliegen, de minimumleeftijd was 60 dagen… Toen zei Grasieli toch: oh neen, we blijven niet zo lang achter! Waarop mijn schoonvader Grasieli, Malcom en Eloah met de auto heeft gebracht. 3.500 kilometer, drie dagen rijden. Mijn schoonvader stond trouwens altijd dichter bij mij dan mijn echte vader, die wegging van mijn moeder toen ze zwanger van mij was.”
Warleson speelde er tien matchen. Kreeg voor die drie maanden… 165 euro. En dan speelde en verdiende hij weer niets meer. En stond langs de voetbalvelden in Cuiabá een wanhopige vader met een baby van een jaar op zijn arm. Van wanhopig ging het naar depressief. Grasieli had er haar werk mee.
Grasieli: “Ik moest hem zowat elke ochtend uit zijn bed trékken om toch maar te gaan trainen, zo diep zat hij. En intussen zorgde ik toch dat huur en eten konden worden betaald. Ik verkocht T-shirts. En make up. Deur aan deur… Niet evident. Maar ik wist dat God altijd voor ons zou zorgen.” In Jesus we trust…
Episode 2. Voor 63 euro naar Europa… om er plafonds te leggen.
Daarvoor kreeg God de hulp van Joao. Warlesons vriend in Brussel belde: of Warleson het zou durven proberen in Europa? Ik betaal de eerste drie dagen je hotel en zoek wel een club waar je mag testen. Maar je vliegtuigticket moet je zelf betalen!
Maar zoveel geld had hij niet. Alweer was Grasieli zijn reddende engel: ze vond een ticket voor… 63 euro. Warleson naar België, waarop Grasieli de auto’s verkocht en een vliegticket kocht voor haar en de twee kinderen naar Italië.
Grasieli: “Mijn grootouders zijn Italiaans. Daardoor hebben ik en de kinderen allemaal de dubbele nationaliteit. Italië was voor mij de tussenstap naar België, ik nam er de tijd om alle papieren te regelen. Voor een leven in Europa, ja…”
Misschien wel in Nederland. Maar de tweedeklasser FC Emmen vond Warleson na twee weken testen onvoldoende voor het minimumcontract voor niet-Europeanen, gelukkig mocht hij het hotel waarin hij verbleef later betalen. Waarop hij na een maand testen bij KV Mechelen een contract werd beloofd… maar daar eerst zes maanden zou moeten op wachten…
Grasieli, liefdevol: “Maar intussen verdiende hij wel al wat geld, hoor. ’s Morgens trainde hij, ’s namiddags hielp hij met Joao plafonds leggen.”
Warleson: “Ik dacht wel al: ga ik dan toch in Brazilië moeten gaan werken in de fabriek van mijn schoonvader?”
Maar net voor zijn toeristenvisum was afgelopen, kon in januari 2020 toch nog een test worden geregeld bij Cercle Brugge. “Pàkken”, oordeelde de toenmalige keeperstrainer Dany Verlinden. Ein-de-lijk had Warleson een volwaardig profcontract.
Grasieli, bijna prevelend: “Een mirakel! Want zeg nu zelf: hij trok naar Europa zonder enige ervaring, zonder geld… (krijgt het moeilijk) God had mijn gebeden eindelijk verhoord: geef Warleson toch eens een kans.”
Episode 3. België is een paradijs. En ook een mirakel van God.
Warleson: “Het wás ook een mirakel. Een contract in België, geroemd om zijn keepers, met één van de beste keepersopleidingen in één van de belangrijkste competities van de wereld. Terwijl ik in Brazilië aan geen contract geraakte…”
Het gezin woonde eerst in een flatje in Jabbeke. Als Grasieli nu terugkijkt op hun eerste maanden schieten de tranen in haar ogen.
Grasieli: “Natuurlijk waren we blij met Warlesons eerste echte contract. Maar hij was veel op Cercle, waar hij door iedereen voor alles werd geholpen. Ik zat hier, kende niemand, sprak geen Engels, kon mij nergens verstaanbaar maken, begreep al de regeltjes hier niet, kon bij de dokter niet uitleggen wat mijn kind mankeerde… Ik wilde wel Nederlandse lessen nemen, maar door de coronacrisis viel dat in het water. En de integratiecursus die ik begon te volgen, heb ik dan weer moeten stopzetten toen ik zwanger was van Jordan. Ik heb toen élke dag geweend.”
Maar intussen spreekt ze al behoorlijk Engels, heeft het gezinnetje zich in hun nette bungalow in Oostkamp al helemaal gesetteld. De komst van intussen nog drie Brazilianen bij Cercle (Augusto, Nunes en Bruninho) helpt ook wel: “we zoeken elkaar vaak op.”
De kinderen Jordan (3), in België geboren, Eloah (6) en Malcom (18) zijn al halve Belgen, de oudste wil dokter worden. En ze zijn helemaal groen-zwart.
Warleson, teder: “Elke keer zeggen ze: papa, je moet winnen. Je moet je leven geven voor Cercle.”
Sterker nog: België is nu een paradijs. De tranen van Grasieli zijn al opgedroogd.
Grasieli: “Belgium is an amazing place! Is perfect! A paradise! Door God gecreëerd! Beter dan Italië! Zo proper, zulke mooie huizen, zo veilig, zo rustig, zo’n lieve mensen… In Brazilië kon ik mijn kinderen niet eens op straat laten spelen. Veel te gevaarlijk. Ik werd er drie keer overvallen, een revolver tegen mijn slaap! Ik zag er mensen op straat dood liggen…”
Haar echtgenoot zei al eerder dat hij eigenlijk nooit meer uit België zou willen vertrekken. Maar zoals de doelman, nog onder contract tot 2026, zich inmiddels heeft ontpopt tot één van de beste keepers van het land, is de kans dat zich een buitenlandse club meldt niet klein.
Grasieli: “Het liefst blijf ik ons leven lang in België. Maar als het zo ver komt, dan volg ik natuurlijk mijn man. Een voetbalcarrière duurt maar vijftien jaar, dan moet je ook denken aan het geld en de kinderen. Maar God zal dat wel beslissen.”
Warleson: “Wat we hebben meegemaakt, heeft ons als gezin nog sterker gemaakt. Mijn vrouw heeft me gebracht tot waar ik nu sta.”
En ze weet waarom ze al zoveel heeft opgeofferd voor hem. Voor de jonge snaak waarvoor ze tien jaar geleden viel, in dat kerkje. Al was hij pas 17, tien jaar jonger. Voor zijn grote hart, hij wordt bij Cercle niet voor niets ‘Pai’ genoemd. Vader. Zelfs de doelmannen die hem zijn eerste jaren bij Cercle op de bank hielden – Didillon, Bruzzese, Majecki – hielp hij waar hij kon. En voor zijn kookkunsten: zijn barbecues met ‘picanha’, Braziliaans zout, zijn op Jan Breydel al bekend.
Grasieli: “En hier kookt hij elke dag voor ons. Ik ben daar nogal lui in. Dan doet Warleson inkopen en kookt hij voor het hele gezin, die momenten samen zijn voor ons heel belangrijk. En hij is een geweldige vader. Weet je, toen ik Warleson leerde kennen, wilde ik eigenlijk geen man meer. Ik wilde naar Afrika, met mijn kerk daar de kinderen helpen. Maar toen werd ik voorgesteld aan Warleson. Ik dacht nog: wat een mooie, struise man! Maar… een player? Of een momboy? (lacht) En ik heb God laten beslissen. Maar hij was perfect. Thanks, God! (lacht)”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
