Elke week staat hij bij de uitblinkers, in alle klassementen bij de beste doelmannen in 1A. Hoog tijd voor een kennismaking met de jonge Servische doelman van KV Kortrijk Marko Ilic (23) – ooit judokampioen, gesterkt door zijn vader en gedreven door een tomeloze ambitie. Monoloog van een keeper met twee grote missies: de top bereiken en zijn familie. “Zonder mijn vader zat ik hier niet. Zet dat maar op papier!”
Marko Ilic: “Toen ik vroeger als kleine jongen wilde keepen, zei mijn vader dat ik eerst judo moest volgen. Dat ging heel goed. Ik werd zelfs nationaal kampioen in Servië bij de jeugd. Ik kweekte er vooral karakter, je staat alleen op die mat, hé. En ik ontwikkelde mij fysiek heel snel. Mijn kind zal later ook eerst judo moeten volgen, zeker weten. Er is hier naast het stadion trouwens ook een judoschool, de coach gaf me in de voorbereiding de raad eens langs te gaan maar er was toen nog corona. En nu heb ik toch mijn rust nodig. Maar ik koos uiteindelijk toch voor het voetbal. Dat ik intussen in de klassementen bij de beste keepers van België sta, is mooi natuurlijk. Een hele eer ook, ik vind dat in België geen zeven of acht maar álle eersteklassers een goede keeper hebben. Echt waar, dat heb ik ook al in Servië gezegd. In België hebben ze heel veel topkeepers. Ik beschouw die appreciatie als een beloning voor mijn harde werk. Maar belangrijker voor mij is het team. We zijn weliswaar door die 2 op 9, zonder de late tegengoals bij Zulte Waregem en tegen Charleroi was dat 6 op 9, wat teruggezakt maar ik geloof echt dat we mogen mikken op de top 8. Ook mét de nieuwe trainer, de ambitie van Luka Elsner (de vorige coach van KVK, red.) was en blijft ook de mijne.”
Werkpunten
“Dat ik dit seizoen constant een hoog niveau haal, verbaast me niet. Ik wil niet arrogant zijn, maar ik weet wat ik kan en tot big things in staat ben. Ik hou evenwel altijd de voeten op de grond, ik weet dat ik nog werkpunten heb. Fysiek, technisch en mentaal, alle details moeten nog beter. Zo heb ik intussen op het vlak van communicatie op het veld al duidelijk stappen gezet. (nadenkend) Ik wil ooit de beste versie van mezelf worden. Hoe hoog ik daarmee kom, moeten we nog afwachten. Ik lig bij Kortrijk tot 2024 onder contract, eerder zei ik al dat ik ervan droom om ooit in Spanje of Engeland te spelen. Iedere speler droomt toch van de top, van de Champions League? Maar voorlopig ben ik bij Kortrijk perfect gelukkig. Ik ben hier zó goed onthaald geweest door de hele club, door de fans in de stad. (grinnikt) Weet je dat ik intussen al bijna de helft begrijp van wat in het Nederlands in de kleedkamer wordt gezegd? Ik spreek het niet maar versta al veel.”
“Eerlijk, toen ik deze zomer weer in Servië was voor de nationale ploeg, was ik blij dat ik terugkon naar Kortrijk. Dat was nieuw voor mij. Ik ben hier nochtans helemaal alleen. Met mijn kat dan, Baloo! (lacht) Van Jungle Book, ja. Mijn vriendin Tsidora zit nog steeds in Servië. Ze is bijna master bio-technisch ingenieur, ze kan wellicht snel in Gent of Kortrijk nog een opleiding van drie maanden volgen. Mijn ouders en zus Aleksandra komen dan weer vaak kijken. Ik heb een heel sterke band met hen. En mijn vader is mijn grote held. Hij was in zijn jonge jaren ook keeper, maar nooit op een hoog niveau. Maar hij was altijd mijn grootste supporter. Ik kan niet genoeg benadrukken wat voor een grote rol hij al gespeeld heeft in mijn leven. In Servië (Ilic speelde bij de jeugd en tot 2018 bij FK Vojvodina Novi Sad waarna hij naar Vozdovac trok waar Kortrijk hem in september 2020 weghaalde, red.) miste hij geen enkele training of wedstrijd. Ik ken geen vader die zo begaan was met zijn kinderen. Ik kan mij echt geen betere vader voorstellen. Nooit legde hij mij druk op, hij bleef altijd positief en bleef mij alleen maar aanmoedigen. Zonder hem, zat ik hier niet, zonder hem had ik nooit deze prestaties kunnen neerzetten. Zeker weten! Zet dat maar op papier!”
Op missie
“Het was niet evident om mijn ouders en mijn zus, die ik beschouw als mijn beste vriend, vorig jaar achter te laten om in België mijn carrière verder te zetten. Maar ik wil alles opofferen voor mijn ambities én om mijn familie financieel te helpen, dat maakt ook deel uit van mijn missie hier. Het is hard geweest, maar Aleksander (zijn landgenoot Radovanovic, red.) en zijn vrouw hebben mij erdoor geholpen. Zij werden mijn tweede gezin, ik denk dat ik intussen 90 procent van mijn tijd met hen doorbreng. Samen gaan biljarten, gaan vissen, of PlayStation spelen… En als Tsidora hier is, gaan we met zijn allen samen op citytrip: naar Brugge, Antwerpen, Gent, Brussel…. Aleksander had vroeger ook zo’n sterke band met zijn vader, die helaas in mei gestorven is. Dat bracht ons nog dichter bij elkaar. Ik kan mij niet voorstellen hoe hard dat moet zijn, maar ik heb geprobeerd hem zoveel mogelijk te steunen. Binnenin zag hij zwaar af, maar hij is zó sterk. Ik hou van hem als was hij mijn broer. We zeiden elkaar al: samen naar Engeland of Griekenland, hoe mooi zou dat niet zijn?” (lacht)
“Ik ben ambitieus, ja. Ik droom ook van de nationale ploeg, ik haalde in juni mijn eerste cap binnen. Voor de laatste WK-kwalificaties was ik niet geselecteerd, maar Qatar blijft een doel, als Servië zich kwalificeert natuurlijk. Op langere termijn dan want ik denk liever alleen maar aan de eerstvolgende match. Belangrijker voor mij is consistentie. Er elke week staan, is het kenmerk van elke grote keeper. Elke week uitblinken. Of het nu tegen Club Brugge of tegen Oostende is, ik blijf mezelf pushen. Om altijd maar te verbeteren.”
Eerste klasse A
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
